အကယ္၍သာ....

ကၽြႏု္ပ္သည္ ေအာက္စဖို႔စ္ တကၠသိုလ္၏ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါက အခ်စ္သနိက ေဗဒဘာသာရပ္ကို က်မ္းျပဳစု၍ ပါရဂူဘြဲ႕ ယူလိမ့္မည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ အဂၢိယထိုးသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါက ကမၻာႀကီးကို လံုထဲထည့္ၿပီး ေရႊျဖစ္ေအာင္ ထိုးလိုက္မည္။ (ထိုေရႊလံုးႀကီးျဖင့္ မိန္းမသြားေတာင္းပါက ျငင္းမည့္ သမီးရွင္ ေလာကတြင္ ရွိလိမ့္မည္မထင္)

ကၽြႏု္ပ္သည္ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အေနာက္တိုင္းမွ အေရွ႕တိုင္းသို႔ ယဥ္ေက်းမႈ ပ်ံ႕ႏွံ႕ျခင္းကို တြန္းလွန္သည့္ဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ေရးမိလိမ့္မည္။ ထိုဇာတ္လမ္းတြင္ အေရွ႕တိုင္းမွ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျဖန္႕ေ၀ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္မွ ကြမ္းစားသည့္ ဓေလ့ကို Euro ႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ျဖန္႕ေ၀ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိ လမ္းေဘးမွ အစ ေရွာ့ပင္းေမာမ်ား အထိ ျမန္မာကြမ္းယာဆိုင္မ်ားက ေနရာယူၾကလိ့မ္မည္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရလမ္းမ်ားကိုလည္း ကြမ္းေသြးမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ၾကေပလိမ့္မည္။

ထို၀တၳဳကို ေစ်းကြက္ တင္ေရာင္းပါက ေဂ်ေကရိုးလင္း မ်က္လံုးမ်က္ဆံ ျပဴးသြားလိမ့္မည္။ ဘင္လာဒင္က ပုန္းေနရာက ထြက္လာၿပီး ထိုစာအုပ္ကို တစ္ကမၻာလံုးရွိ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ျဖစ္ ျပဌန္းရန္ သင့္ေတာ္သည္ဟု အႀကံျပဳလိမ့္မည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ သတၱေဗဒ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါက ေခါင္းေျခာက္လံုး ပါေသာသာလိကာ တစ္ေကာင္ကို ဖန္တီး၍ လူစကား သင္ေပးလိုက္မည္။ ထိုေခါင္းေျခာက္လံုးပါေသာ သာလိကာကို ေစ်းကြက္တြင္ ေရာင္းခ်ပါက ဘီလ္ဂိတ္သည္ ကၽြႏု္ပ္ကို ဆရာေခၚလိမ့္။ အိုနာစစ္သည္ တမလြန္မွ ျပန္လာၿပီး တပည့္ခံလိမ့္မည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ လူသားမ်ားသည္ အင္မတန္မွ စကားမ်ား၍ ေျပာသမွ်ကို ေဖာ္လိုလိုက္ၿပီး ေခါင္းညိမ့္လွ်င္ သေဘာက်ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ထိုသာလိကာကို တီထြင္မည့္ အစီစဥ္ကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စကားဆိုသည္မွ စသည္ႏွင့္ မခ်ဲ႕ပဲ ကားတတ္သည့္ သဘာ၀ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ နံပါတစ္ ေခါင္းမွ ၾကြက္ ဟုေျပာလိုက္ပါက နံပါတ္ေျခာက္ ေခါင္းသို႔ ေရာက္ေသာ အခါတြင္ အေတာင္ပံေပါက္ကာ လင္းႏို႔ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းကင္သို႔ ပ်ံတက္သြားႏိုင္သည္။

ထိုသို႔ စကား ကား ေသာ ဒါဏ္ကို ကၽြႏု္ပ္မခံႏိုင္ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီးဂိတ္က ဆရာဟု ေခၚမည့္အခြင့္ေရးႀကီးကို လက္လြတ္ၿပီး ထိုသာလိကာကို မတီထြင္ေတာ့ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

လက္ရွိတြင္ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေအာက္စဖို႔စ္ တြင္ေက်ာင္းတက္ေနသူ၊ အဂၢိယထိုးသူ မဟုတ္သလို စာေရးဆရာလဲ မဟုတ္ပါ သတၱေဗဒပညာရွင္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ စာေရးေသာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ေရးခ်င္သည္မ်ားကို ေရးခ်င္သလို ေရးျခင္းျဖစ္သည္။

Read More...

Summary only...

ကၽြႏု္ပ္ေရးေသာေၾကာင္ေၾကာင္စာမ်ား

ကၽြႏု္ပ္ကို အခ်ဥ္ဟု မထင္ေစလို၊ မခ်ဥ္၍ ခ်ိဳသလားလို႔ ေမးရင္ ခါးခ်င္ခါးပါလိမ့္မည္ စပ္ခ်ဥ္စပ္ပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြႏု္ပ္သည္ အခ်ဥ္မဟုတ္၊ နႏၵာလိႈင္ ေမာင္မ်ိဳးမင္း ဖိုးေက်ာ္ ရန္ေအာင္ အစရွိသူတို႔၏ ေက်ဇူးရွင္ျဖစ္သည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အထက္ပါ လူမ်ား အကယ္ဒမီယူစဥ္က ပရိတ္သတ္မ်ားသည္ သူတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္မ်ားျဖစ္သည္ဟု ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ တစ္ဆင့္ တစ္ႏိုင္ငံလံုး သိေအာင္ေၾကျငာခဲ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ကား ထိုသူမ်ား၏ ပရိတ္သတ္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္သည္ ကၽြႏု္ပ္ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ခု ထပ္ေျပာရမည္ဆိုပါက၊ အျငိမ္းစားယူသြားေသာ ကိုဖီအာနန္၏ အလုပ္ရွင္သည္ ကၽြႏု္ပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးၿပီး ဘန္ကီးမြန္း၏ လက္ရွိအလုပ္ရွင္သည္ ကၽြႏု္ပ္ဟု ေျပာလွ်င္ကား မွားလိမ့္မည္မဟုတ္။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ လူသားမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ အလုပ္ရွင္မ်ား ျဖစ္သည္ဟု ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ား မၾကာခဏေျပာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြႏု္ပ္သည္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုဖီအာနန္ ဘန္ကီးမြန္း အစရွိေသာ လူမ်ား၏ အလုပ္ရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

လူမ်ားသည္ အရူးမ်ားျဖစ္သည္ဟု ဗုဒၶဘုရားရွင္က ေဟာၾကားခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ တကယ္ေဟာခဲ့သည္ မေဟာခဲ့သည္ကိုေတာ့ ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းစြာ မသိပါ။ သို႔ရာတြင္ လူမ်ားသည္ အရူးမ်ား ျဖစ္သည္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ အားလံုးက လက္ခံၾကသည္။ သို႔ဆိုပါလွ်င္ လူအားလံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ရြာသာႀကီးကို မသြားၾကသနည္း။

လူမ်ားသည္ က်ီးအာသီးကို ေတြ႕လွ်င္ အဆင္းသာရွိၿပီး အခ်င္းမရွိသည့္ အသီးဟု ကဲ့ရဲ႕႐ႈံ႕ခ်ၾကသည္။ အဆိုးျမင္၀ါ ဒီသမားမ်ားသည္ ဖန္ခြက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေရတစ္၀က္ကို ေရတစ္၀က္ပဲရွိသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ အေကာင္းျမင္၀ါဒီ သမားမ်ားသည္ ဖန္ခြက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေရတစ္၀က္ကို ေရတစ္၀က္ႀကီးေတာင္ ရွိေသးပါလားဟု ေျပာၾကသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ က်ီးအားသီးကို အထဲက အႏွစ္မရွိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ အသီးေလးပဲ ဟုဘာေၾကာင့္ မေျပာၾကသနည္း။

အဆိုးျမင္သမားႏွင့္ အေကာင္းျမင္သမားကို ဖန္ခြက္ထဲက ေရတစ္၀က္စံႏွင့္ ေျပာဆိုရမည္ဆိုပါက က်ီးအာသီးကို အဆင္းသာရွိ၍ အခ်င္းမရွိေသာ အသီးျဖစ္ဟု ေျပာၾကသူမ်ားသည္ အဆိုးျမင္၀ါဒီသမားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

လူအခ်ိဳ႕သည္ သရဲကားမ်ားကို ၾကည့္ရင္းေၾကာက္သည္ ေၾကာက္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္း ၾကည့္လက္စ သရဲကားကို ပိတ္ပစ္ျခင္း မရွိၾက။ အမွန္အကန္ ေၾကာက္သူသည္ ၾကည့္ဖို႔ေ၀းစ ထိုအသံကိုပင္ မၾကားခ်င္ၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကည့္ရင္း ေၾကာက္သည္ဟု ေျပာေသာသူမ်ားသည္ အမွန္အကန္ မေၾကာက္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။

ကၽြႏု္ပ္သည္ လူ႔ေလာကႀကီးကို လြန္စြာစိတ္ပ်က္မိသည္။ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနရတာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည္ဆိုသည့္ အေတြးကို တစ္ပတ္လွ်င္ ဆယ္ႀကိမ္ထက္ မနည္းေတြးမိသည္။ အဲေလာက္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ေနလွ်င္ အဆိပ္ေသာက္ ေသလိုက္ပါလားလို႔ အႀကံေပးရင္ ကၽြႏု္ပ္ေခါင္းခါမိလိမ့္မည္။ လူေလာကသည္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ အတိၿပီးေသာ္လည္း လူ႔ေလာႀကီးက ထြက္ခြါသြားရမည္ကိုေတာ့ လိုလားျခင္း မရွိ။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ေၾကာက္ေသာ သရဲကားကို မပိတ္ရက္ပဲ ဆက္ၾကည့္ေနသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေနရတာ အလြန္စိတ္ပ်က္ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ လူ႔ေလာကႀကီးကို စိတ္ပ်က္သည္ဟု ေျပာရင္ ျငီးညဴရင္းျဖင့္ အသက္ဆက္လက္ရွင္သန္လွ်က္ ရွိသည္။

ယေန႔လည္း အသက္ရွင္ေနသည္။ မနက္ျဖန္လည္း အသက္ရွင္ဦးမည္။ ဘယ္ေန႕ အထိအသက္ရွင္ မည္နည္းဟု လာေမးလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တြင္ ေျဖစရာ အေျဖတစ္ခုရွိသည္။

မေသမခ်င္း အသက္ရွင္ေနမည္။

Read More...

Summary only...

ခ်စ္သူ . . . .

ခ်စ္သူ . . . .
ကမၻာေျမနဲ႕ၾကယ္စင္ မိုင္ေတြသန္းခ်ီလို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေ၀းပါေစ၊ ညအခါမွာ မိတ္တုပ္မိတ္တုပ္ အလင္းေရာင္ေလးေတြက ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္စင္ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိႏိုင္တယ္။
နင္နဲ႕ငါ မိုင္ေတြရာခ်ီလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေ၀းေနပါေစ၊ နင့္နာမည္ၾကားရံုနဲ႕ ႏွလံုးသားေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ငါ့ရင္ထဲမွာ နင္ရွိေနတယ္ဆိုတာကို ငါအၿမဲသိခဲ့တယ္။


ခ်စ္သူ . . .
ကမၻာႀကီးကို တိမ္တိုက္ေတြက ဖံုးအုပ္ၿပီး လည္ပတ္ေနသလို၊ ့ရင္ထဲမွာ နင့္ကိုခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြက ငါ့ႏွလံုးသားကို လႊမ္ျခံဳၿပီး ထာ၀ရ လည္ပတ္ေနတယ္။

ခ်စ္သူ. . .
တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ . . .
ေပးဆပ္ျခင္းသက္သက္ပါပဲ
ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး

သူ႕ေဘးနားကေန
သူ႔လိုအင္ေတြကို
ျဖည့္ဆည္းခြင့္ရေနရင္ . . . . .
ေၾကနပ္ေနတဲ့ ပီတိတစ္ခုပဲ

အဲဒီပီတိကို . . .
အခ်စ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။

ခ်စ္သူေရ……..
တကယ္ေတာ့ငါဟာ
အဲဒီပီတိတစ္ခုအတြက္ အရာအရာကို စြန္႔စားရင္ဆိုင္ဖို႔ အသင့္ရွိေနခဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ခ်စ္သူ . . .

Read More...

Summary only...

သို႔ .......

ခ်စ္သူ . . . .
တကယ္လို႔မ်ားသာ
ငါဟာ ေက်ာက္ခတ္က လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ . . .
ခ်စ္တယ္. . . . လို႔ ေျပာဖို႔ ဘာသာစကားရွိမွာ မဟုတ္ဘူး
ခ်စ္တယ္. . . . လို႔ ေရးျပဖို႕ စာရြက္ေတြရွိမွာ မဟုတ္ဘူး

ခ်စ္သူ. . . .
တကယ္ေတာ့ စကားဆိုတာ အဓိပၸယ္ရွိေသာ ႏုတ္ထြက္အသံ တစ္ခုပါ
ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို ခ်စ္တယ္. . . လို႔ေျပာဖို႔ ဘာသာစကား မရွိတဲ့
ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ခဲ့လည္း
မပူပါနဲ႕ခ်စ္သူ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာ တဒိတ္တဒိတ္နဲ႕ ျမည္ေနတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံေတြ ကိုနားေထာင္ၾကည့္ပါ
အဲဒီႏွလံုးခုန္သံေတြက
ခ်စ္တယ္လို႔ . . .
အဓိပၸယ္ရတဲ့ အသံေတြေပါ့ ခ်စ္သူရယ္
အဲဒီထက္ အဓိပၸယ္ရွိတဲ့ အသံ ေလာကမွာ ရွာလို႔ရွိပါ့ဦးမလားကြယ္ . . . .

Read More...

Summary only...

23 = 8395

ဒီေန႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္လူ႔ေလာကကို ေရာက္ရွိတာ ၂၃ ႏွစ္ျပည့္သြားပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္ကိုင္းတိုင္း အင္းေတာ္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။

တစ္ႏွစ္ကို ၃၆၅ ရက္နဲ႕ တြက္မယ္ဆိုရင္ ၈၃၉၅ ရက္ အၾကာ လူ႔ေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ အသက္ရွင္ခဲ့ၿပီး ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔သက္တန္းကို ပ်မ္းမွ်ျခင္း အသက္ ၇၀ နဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ရက္ေပါင္း ၂၅၅၅၀ ရက္ေနထိုင္ခြင့္ ရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍မ်ားသာ ကၽြန္ေတာ္သာဟာ အသက္ ၇၀ အထိ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ေနထိုင္ခြင့္ ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ဖို႔ ၁၇၁၅၅ ရက္က်န္ရွိဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏွစ္ေတြနဲ႕ ေျပာမယ္ဆိုရင္ အသက္ ၇၀ေလာက္ အထိ ေနထိုင္ခြင့္ရတယ္ဆိုတာ ၾကာတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ရက္အေနနဲ႕ တြက္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္အတြက္ သိပ္မက်န္ေတာ့သလိုပဲ ခံစားရတယ္။

တစ္ရက္ကို ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္လို႔ သေဘာထားၿပီး တြက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မႈလ ပိုင္ဆိုင္မႈ ေငြေၾကးဟာ ႏွစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ရွိခဲ့တယ္။ သံုးရင္းသံုးရင္းနဲ႕ အခုဆိုရင္ ေငြရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကိုသံုးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ၀ယ္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။ ေသခ်ာတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ ၀င္ေငြမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်န္တဲ့ တစ္ေသာင္းခု ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို ကိုယ့္အတြက္ Save ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုသံုးရမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားရေတာ့မယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့ အရာေတြကိုပဲ ၀ယ္ရေတာ့မွာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ လူ႔ေလာကႀကီးကလည္း အကန္႕အသတ္နဲ႕ ရတဲ့ လစာလိုပဲ၊ ေလာကမွာ ေနထိုင္ခြင့္ အခ်ိန္ဆိုတာ အကန္႕အသတ္ေလးနဲ႔ ရခဲ့တာေပါ့။

လူ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ကို ႏွစ္နဲ႔ တိုင္းတာတယ္။ ႏွစ္ဆိုတာ လ ေတြနဲ႕ဖြဲ႕စည္းထားတာ။ လဆိုတာ ရက္ေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတာ။ ရက္ဆိုတာ နာရီေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းထားတာ။ နာရီေတြကို တစ္နည္းအားျဖင့္ အခ်ိန္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတြကို ျဖဳန္းတီးေနျခင္းဟာ အသက္ေတြကို ျဖဳန္းတီးေနတာနဲ႕ အတူတူပါပဲ။

အဲလို သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖဳန္းတီးခဲ့ၿပီးၿပီ..............

Read More...

Summary only...

ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႕

၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ခန္႕ က ( ေကာလင္းၿမိဳ႕နယ္ ႀကိဳ႕ခုန္ရြာ)

ညီေလး မမ ကြၽန္ေတာ္ (အင္းေတာ္ၿမိဳ႕)

ငယ္ငယ္တုန္းကစာေတာ္တယ္ (ေက်ာ္ေဇယ်ာ အမက)

တပ္မေတာ္ေန႕ အထိမ္းမွတ္ကဗ်ာၿပိဳင္ပြဲ ၊ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ပထမ (ဆယ္တန္းႏွစ္က)

ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္ (2002)

ခရစ္စမတ္ေန႕ (2006)

YangonMediaGroup ႏွစ္ပတ္လည္ (2007ဇန္န၀ါရီ)

ကြမ္လံုၿမိဳ႕နယ္ (2007 ႏို၀င္ဘာ)

သူမ်ားအိမ္မွာ သူမ်ားကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ :P

ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ တစ္ရက္တည္းေမြးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ (Abraham Lincoln 1809)

Read More...

Summary only...

Edison ေမြးေန႕

ဒီေန႔ဟာ တီထြင္သူ ပါရဂူႀကီး Thomas Edison ရဲ႕ ေမြးေန႕ျဖစ္ပါတယ္။

သူဟာ မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ တီထြင္မႈ အမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွိၿပီး သူတီထြင္မႈေတြထဲမွာ အေၾကာ္ၾကားဆံုး တီထြင္မႈကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးလံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသာမတ္အက္ဒီဆင္ ရဲ႕ ေက်းဇူး ေရာင္ျခည္ေတြက တကမၻာလံုးကို လြမ္းျခံဳထားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညပိုင္းမွာ အလင္းေရာင္ကို ရရွိေနျခင္းဟာ အက္ဒီဆင္၏ ေက်းဇူးမ်ား ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ (မီးပ်က္ေသာ ညမ်ားမပါ)

သူ႔အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြထဲမွာ သင္ၾကားခဲ့ရၿပီးျဖစ္လို႔ ေထြေထြထူးထူး ေျပာဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ......

သူဟာ လွ်ပ္စစ္မီးလံုးကို စိတ္ကူးရလို႔ စတီထြင္ထြင္ျခင္းမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ အႀကိမ္ေျခာက္ေထာင္ ေက်ာ္မွ သူ႔လွ်ပ္စစ္ မီးလံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တီထြင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ သူလွ်ပ္စစ္မီးလံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တီထြင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မီးလံုးမျဖစ္လာေသးတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးလံုး အပ်က္ေတြကို ကားနဲ႔ တိုက္ထုတ္သြားခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူလွ်ပ္စစ္မီးလံုးကို ေအာင္ျမင္စြ တီထြင္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ “ မီးလံုးတစ္လံုး ေအာင္ျမင္ဖို႔ မေအာင္ျမင္တဲ့ အႀကိမ္ေရ ေျခာက္ေထာင္ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိခဲ့တာေပါ့” လို႔ သူ႔ကို ေျပာၾကတဲ့အခါ၊ “ အဲဒီအႀကိမ္ေရ ေျခာက္ေထာင္ဟာ မေအာင္ျမင္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ လွ်ပ္စစ္ မီးလံုး လုပ္လို႔မရတဲ့ နည္းလမ္းေျခာက္ေထာင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိခဲ့တာပါ” လို႔ သူက ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာလည္း လွ်ပ္စစ္မီးလံုး တီထြင္သလိုပါပဲ။ ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ အခါမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ရႈံးဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ နည္းကို သိရင္ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီအတိုင္း မလုပ္ပဲ တစ္ျခားနည္းလမ္း တစ္ခုကို ေျပာင္းလုပ္ၾကည့္သြားလို႔ ရႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒီေန႔မွာ က်ေရာက္တဲ့ ေမြးေန႕ရွင္ ေသာမတ္အက္ဒီဆင္ဟာ 1847 ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး 1931 ေအာက္တိုဘာလ 18 ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အထိသာ အသက္ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ 161 တစ္ႏွစ္ ျပည့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ေဖေဖာ္ရီ ဆယ္ရက္ အစြန္းပိုင္းကာလမွာ အက္ဒီဆင္ လင္ကြန္း ျမန္မာလြတ္လပ္ေရး ဘိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အစရွိတဲ့ လူသားအက်ိဳးျပဳ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမြးဖြားခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မနက္ျဖန္မွာလဲ လူသားအက်ိဳးျပဳ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႕ကို ဆက္လက္တင္ ျပသြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္ ပါရေစ။

Read More...

Summary only...

ေၾကာင္စာ

အေဒၚအိမ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေၾကာင္မ်ားက ၀ုန္းဒိုင္း ဆန္ေနသည္။ အေဒၚအိမ္တြင္ ေၾကာင္ႀကီး ေၾကာင္လတ္ ေၾကာင္ေသး ေၾကာင္ေမြးစပါက္ အစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးအစား စံုလင္လွသည္။ ထိုသို႔ အမ်ိဳးစား စံုေသာ ေၾကာင္မ်ားကို စီးပြားတက္သည္ဟူေသာ အယူဆတစ္ခု တည္းျဖင့္ ေျမာက္စားထား ျခင္းျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က အေဒၚအိမ္သို႔ ေၾကာင္၀ါမေလး တစ္ေကာင္ေရာက္လာသည္။ ထိုေၾကာင္မေလး ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေၾကာင္မ်ား တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ေမြးဖြားခဲ့ရာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေၾကာင္ အေကာင္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္သြားၿပီး ျဖစ္သည္။

ေၾကာင္ေမြးသည္ ဆိုသည္က လြယ္သည့္ အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္။ ေၾကာင္မ်ားကို နံနက္ ႏွင့္ ညေနတြင္ ငါးပုစြန္ အစရွိသည့္ အသားဟင္း ႏွင့္ ေကၽြးရသည္။ ထို႔ျပင္ ေၾကာင္မ်ားတြင္ ရာသီအလိုက္ ျဖစ္တတ္ေသာ ေရာဂါမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ အခ်ိန္ရာသီအလိုက္ တိရိစၦာန္ ဆရာ၀န္ျဖင့္ ေဆးထိုး ေပးရေသးသည္။ ညပိုင္းတြင္ ေၾကာင္မ်ားအတြက္ ညလည္စာ အစာေျခာက္ ကိုေကၽြးရေသးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တိုင္ပင္ကိုက္ေအာင္ ေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မွသာ ေၾကာင္မ်ားသည္ ႀကီးထြားၿပီး လွလွပပႏွင့္ ေရာဂါကင္းသည္။


တစ္ရက္တြင္ အစ္မျဖစ္သူက အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ေၾကာင္စာ ၀ယ္လာရန္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွာလိုက္သည္။ ေၾကာင္စာဆိုသည္မွာ ေထြေထြထူးထူးမဟုတ္ပါ ရပ္ကြပ္ထိပ္ ေစ်းအတြင္းမွ ငါးမ်ား သာျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္္ လက္ရွိတက္ေနေသာ သင္တန္းက ညေန ငါးနာရီတြင္ ဆင္းသည္။ ဘတ္စ္ကားစီးသည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ တြက္လိုက္ပါက ညခုႏွစ္နာရီခန္႕တြင္ အေဒၚအိမ္ရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ရွိ ရပ္ကြက္သို႔ေရာက္သည္။


ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ရပ္ကြက္ထိပ္ တြင္ ဖေရာင္းတိုင္ တို႔ျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ေစ်းတန္းေလးမွာ က်ိဳးတိက်ိဳးႀကဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုက်ိဳးတိက်ိဳးႀကဲျဖစ္ေနေသာ ေစ်းတန္းေလးကို ျဖတ္၍ အိမ္သို႔ ျပန္ရမည္ ျဖစ္သည္။

ထိုေစ်းတန္းေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဒၚမ်ား ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ထိပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး ညေနပိုင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ ေစ်း၀ယ္သူမ်ား ႏွင့္ ေတာ္သင့္ရံုစည္ကား ေသာေစ်းေလးတန္းေလး တစ္ခု ျဖစ္သည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ေတာ့ မိုးအနည္းငယ္ ခ်ဳပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရာင္းသူ ေရာ၀ယ္သူပါ က်ဲပါးေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ထိုေစ်းတန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္စဥ္ ငါး၀ယ္ေနသူမ်ားကို ေတြ႕ေတာ့မွ မနက္က အမျဖစ္သူ မွာလိုက္သည့္ ေၾကာင္စာကို သြားသတိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ႏွစ္လံုး အရြယ္ခန္႕ရွိ အမ်ိဳးအမည္မသိ ငါးမ်ားကို ေစ်းေပါေပါႏွင့္ရေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္စာအျဖစ္ ၀ယ္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္လာေသာ ငါးမ်ားကို အစ္မျဖစ္သူအား ေပးလိုက္သည္။

“ဟင္. . . နင္၀ယ္လာတဲ့ ငါးေတြက အပုတ္နံ႕ထြက္ေနတယ္” ဟု အစ္မျဖစ္သူက ငါးမ်ားကို ေရေဆးရင္း လွမ္းေျပာသည္။ ေၾကာင္စားမွာပဲဟာကို အပုတ္နံ႕ထြက္ေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲဟု ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“ေၾကာင္ေတြက အပုတ္နံ႕ထြက္တဲ့ငါးေတြဆိုရင္ မစားဘူး” ဟု အစ္မက ျပန္ေျပာသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ထိုေန႔က မိုးလည္း ခ်ဳပ္သြားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုငါးမ်ားကိုသာ ေၾကာင္စာအျဖစ္ ခ်က္လိုက္ရသည္။

ေနာက္ေန႕ နံနက္ေရာက္ေတာ့ မေန႕ကခ်က္ထားေသာ ငါးဟင္းမ်ားျဖင့္ ေၾကာင္မ်ားကို အစာေၾကြးသည္။ ေၾကာင္မ်ားသည္ ထိုငါးဟင္းမ်ားျဖင့္ နယ္ထားေသာ ထမင္းကို အနည္းငယ္သာ စားၿပီး ဆက္မစားပဲေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေၾကာင္မ်ားကေတာ့ နမ္းရံုသာ နမ္းၿပီး လံုး၀ မစားပဲေနၾကသည္။

အဲေတာ့မွ သိလိုက္သည္ ငါးေတြက အပုတ္နံ႕ထြက္ရင္ ေၾကာင္ေတြ မစားဘူးကိုး။ ဒီလိုဆိုရင္ ေၾကာင္ေတြေတာင္ မစားေတာ့တဲ့ ငါးကို ဘာျဖစ္လို႔ေရာင္းေနရ ရပါလိမ့္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း စဥ္းစားေနမိသည္။

ထိုသို႔စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိရသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပုတ္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ခပ္ရိရိ ငါးမ်ားကို ၀ယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ ခပ္ရိရိ ငါးပံုထဲက ပိုလတ္မည္ထင္ေသာ ငါးမ်ားကို ေရြးေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးကို သတိထားမိသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ဘာအလုပ္လုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသ ခ်ာမသိေသာ္လည္း ေခါင္းရင္းအိမ္တြင္ အ၀တ္လာလာ ေလွ်ာ္ေပးသည္ကိုေတာ့ ရံဖန္ရံခါေတြ႕ဖူးသည္။

ထိုေန႕က ပုတ္စျပဳေနေသာ ငါးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေၾကာင္ေကၽြးရန္အတြက္ ေၾကာင္စာ အျဖစ္၀ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထို႔ကဲ့သို႔ အပုတ္နံ႕ထြက္ေနေသာ ငါးမ်ားကို ေၾကာင္မ်ား မစားပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ေၾကာင္မ်ားမစားေသာ ငါးမ်ားကို ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ဘာအတြက္ ၀ယ္ေနသည္မသိ။

ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ သူတို႔အိမ္မွာ ေၾကာင္ေတြ မရွိၾကပါ။

Read More...

Summary only...

ဖိုးေမာင္လာၿပီ

ဖိုးေမာင္လာၿပီ

မႈိင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၾကသည္။

ေဟာင္သံရပ္၍
ထပ္ၾကပ္ေပၚလာ အသံမွာကား
ညခါငါးေထာင္ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ။

မိုးေမာင္သံၾကား ကင္းသမားက
တံကားႀကီးေအာက္ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ ဖြင့္လုိက္ပါေသာ္
ယာမွာအုပ္ေဆာင္း ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုကိုင္း ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား တေစၦလား။

တေစၦမေၾကာက္ ေျမြမေၾကာက္ပဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ငါးရွာ မေကၽြးပါက
ထိုရြာသူသား လူအမ်ားတို႔
ငါစိုငါးစိမ္း ငတ္ေပအံ့။

ညတညတည့္
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး လခ်မ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီကြက္ကေအာ္ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလြမ္းေအာင္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္လာခ်ိန္ပါတကား ...

သုိ႔ပါေသာ္ျငား ခါတပါးသို႔
တခါး၀င္လို သူမဆိုပဲ
ေမာင္းကိုထုပါ လူစုပါေဟ့
ရြာကိုေဘးမွ ကာကြယ္ၾကေလာ့
ဓါးျပငါ့အား ဖမ္း၍ထားဟု
စကားမဆံုး ဟစ္ေအာ္တုန္း၀ယ္
ဒိုင္းဒံုးဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲတင္ ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင္နိဂံုး ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္ ဖိုးေမာင္၀င္၍
ပဲ့တင္ထပ္ကာ ဟီးလွ်င္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔ . . .
မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိ၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ယမ္းေယာ္ေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၿမဲပင္။ ။
(မင္းသု၀ဏ္)

ဆရာမင္းသု၀ဏ္သည္ ထိုကဗ်ာကို ၁၉၄၂/၃ ၀န္းက်င္က ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ေျပး၍ အဂၤလိပ္၀င္ခါစ အခ်ိန္ကာလေလးကို ေနာက္ခံထား၍ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

ထိုအခ်ိန္က အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ အလွမ္းကြာေ၀းေသာ ေဒသမ်ားတြင္ သူပုန္ ဓါးျပမ်ား ထၾကြေသာင္းက်န္း လွ်က္ရွိၾကသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေက်းရြာမ်ားကို ျခံစည္းရိုး အျမင့္ႀကီးမ်ား ကာရံထားက ရြာကိုအလံု ပိတ္၍ ေနၾကရသည္။ ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုေသာ ကဗ်ာေလးသည္ အလံုပိတ္ ေနရေသာ ရြာေလး တစ္ရြာမွ တံငါသည္ ေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ပံုကို ေရးဖြဲ႕ထားျခင္း ျဖစ္သည္။


မႈိင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၾကသည္။

ညကား ေမွာင္မိုက္လွ်က္ရွိၿပီး ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရြာထိပ္မွ ဂုတ္ၾကား အမည္ရွိ ေခြးက က်ယ္ေလာင္စြာ ေဟာင္လိုက္သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္ပါက ဖိုးေမာင္ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ရြာသားမ်ားက သေဘာေပါက္ၾကသည္။


ေဟာင္သံရပ္၍
ထပ္ၾကပ္ေပၚလာ အသံမွာကား
ညခါငါးေထာင္ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ

ေခြးေဟာင္သံ ရပ္သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေနာက္ထပ္ေပၚလာသည့္ အသံကား ဖိုးေမာင္၏ အသံပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ရြာေတာင္ဘက္ရွိ ေခ်ာင္းရိုးေလးတြင္ ငါးေထာင္ရာမွ ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။


မိုးေမာင္သံၾကား ကင္းသမားက
တံကားႀကီးေအာက္ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ ဖြင့္လုိက္ပါေသာ္
ယာမွာအုပ္ေဆာင္း ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုကိုင္း ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား တေစၦလား။

ဖိုးေမာင္အသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ ရြာတံခါးကို ေစာင့္သည့္ ကင္းသမားက၊ တံခါးႀကီးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ၀င္စာအရြယ္ ထပ္ေဖာက္ထားေသာ ေခြးတိုးေပါက္လို တံခါးေလးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္ ဖိုးေမာင္သည္ လက္ယာဘက္တြင္ ငါးအုပ္ေဆာင္းကိုကိုင္ လက္၀ဲဘက္တြင္ ေလွေလွာ္တက္ကိုကိုင္ၿပီး ခါးမွာေတာ့ ငါးပုလိုင္းကိုလြယ္လွ်က္ ရြာထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ အေမွာင္ထု အတြင္း ျမင္ရေသာ သူ႔၏ပုံသဏၭန္မွာ တေစၦတစ္ေကာင္ ႏွင့္အလားသဏၭန္တူလွသည္။

တေစၦမေၾကာက္ ေျမြမေၾကာက္ပဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ငါးရွာ မေကၽြးပါက
ထိုရြာသူသား လူအမ်ားတို႔
ငါစိုငါးစိမ္း ငတ္ေပအံ့။

အျခားေသာ ရြာသားမ်ား ရြာအျပင္ မထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေနေသာ ထိုေခတ္ကာလ ႀကီးတြင္ ဖိုးေမာင္သည္ ညေမွာင္ေမွာင္ႀကီးမွာ တေစၦလဲ မေၾကာက္ ေျမြလဲမေၾကာက္ပဲ ငါးရွာထြက္လွ်က္ရွိသည္။ အကယ္၍သာ ဖိုးေမာင္သာ ငါးရွာမထြက္ပါက ရြာသူရြာသာမ်ား အတြက္ ငါးဟင္းစားရဖို႔ မျမင္။


ညတညတည့္
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး လခ်မ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလြမ္းေအာင္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္လာခ်ိန္ပါတကား ...

တစ္ခုေသာ ညတစ္ညတြင္ . . .
ညသည္ အလြန္ပင္ ေအးစက္လွသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္၌ လေလးက ေကြးေကြးသာ လွ်က္ရွိေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ရြာေဘးရွိ စပါးက်ီ အပ်က္အတြင္းက ဇီးကြက္ေအာ္သံႏွင့္ ေတာက္တဲ့ေအာ္သံတို႔က ညအေမွာင္ အတြင္းက ထြက္ထြက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂုတ္ၾကား အလန္႔တၾကား ေဟာင္လိုက္သည့္ အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သံသည္ တရြာလံုးကို လြမ္းမိုးသြားသည္။ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သံကို ၾကားၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုးေမာင္ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု တရြာလံုးက သိလိုက္ၾကသည္။


သုိ႔ပါေသာ္ျငား ခါတပါးသို႔
တခါး၀င္လို သူမဆိုပဲ
ေမာင္းကိုထုပါ လူစုပါေဟ့
ရြာကိုေဘးမွ ကာကြယ္ၾကေလာ့
ဓါးျပငါ့အား ဖမ္း၍ထားဟု
စကားမဆံုး ဟစ္ေအာ္တုန္း၀ယ္
ဒိုင္းဒံုးဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲတင္ ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင္သည္ ခါတိုင္း ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ တံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ ကင္းသမားကို ေျပာေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ တံဖြင့္ေပးဖို႔ မေတာင္းဆိုပဲ၊ ကင္းသမားကို ေမာင္းထုဖို႔ လူစုဖို႔ ႏွင့္ ဓါးျပမ်ားက သူ႔ကို ဖမ္းထားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာကို တိုက္မည့္ဓါးျပ ရန္ကုိ ကာကြယ္ၾကပါေတာ့ လို႔ သူလွမ္းေအာ္ ေျပာသည္။ သူရဲ႕ ေအာ္သံ မဆံုးခင္မွာပဲ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုေသနတ္သံမ်ားသည္ တစ္ရြာလံုးကို လြမ္းမိုးသြားၿပီး ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ အထိပဲ့တင့္သံ ထပ္သြားသည္။

ဓါျပမ်ား အေနျဖင့္ စည္းရိုး အလံုပိတ္ထားေသာ ရြာကို အလစ္အငိုက္ ၀င္တိုက္လုယူဖို႔ လြယ္ကူျခင္း မရွိေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ညဘက္ ညဘက္တြင္ ရြာအျပင္ထြက္ၿပီး ငါးဖမ္းေလ့ရွိသည့္ ဖိုးေမာင္ကို အရင္ဖမ္းလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေမာင္ကို အေရွ႕မွ သြားခိုင္းသည္ ကင္းသမားက ဖိုးေမာင္ ျပန္လာၿပီ အထင္ႏွင့္ တံခါးဖြင့္ေပးသည့္ အခါ ဓားျပမ်ားက ရြာထဲသို႔ ၀င္က အလစ္အငိုက္ စီးၾကမည္။ သို႔ေပမယ့္ စီစဥ္ထားသည့္ အတိုင္း တံခါးေပးဖို႔ ဖိုးေမာင္က မေျပာပဲ၊ ဓါးျပမ်ား ၀ိုင္းထားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုး သိေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ခိုင္းသည့္ အတိုင္းမလုပ္သည့္ အတြက္ ဖိုးေမာင္ကို ဓားျပမ်ားက ပစ္သတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။


ဖိုးေမာင္နိဂံုး ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္ ဖိုးေမာင္၀င္၍
ပဲ့တင္ထပ္ကာ ဟီးလွ်င္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔ . . .

ဖိုးေမာင္ေသသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ရြာအတြက္ အသက္စြန္႕သြားတဲ့ ဖိုးေမာင္ကို တရြာလံုးက မေမ့ႏိုင္ၾကပဲ ရွိၾကေတာ့သည္။ တစ္ရြာလံုး ဘယ္သူမွ အျပင္မထြက္ရဲသည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငါးရွာထြက္ သြားေနၾက ဖိုးေမာင္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ ေလွေလွာ္တက္ေတြ ငါးပလိုင္းေတြနဲ႕ ရြာထဲကို ျပန္လာတတ္တဲ့ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ ရြာကို ဓါးျပေဘးမွ ကာကြယ္ရင္း အသက္ေပးသြားတဲ့ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ရြာသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္သလို အႀကိမ္ၾကိမ္း အဖန္ဖန္ ျမင္ေယာာင္ကာ ေနၾကေတာ့သည္။


မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိ၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ယမ္းေယာ္ေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၿမဲပင္။ ။

ညကား ေမွာင္မိုက္လွ်က္ရွိၿပီး ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂုတ္ၾကားသည္ ဖိုးေမာင္ျပန္ အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ ဂုတ္ၾကားသည္ ဖိုးေမာင္ကို ျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ေပမယ့္ မေတြ႕သည့္အခါတြင္ ရြာထိပ္တံခါးကေန ေရဆိပ္ဆီကို ေယာင္ယမ္းၿပီး ေဟာင္လိုက္သည္။

ရက္ေတြ လေတြ ၾကာခဲ့ေသာ္လည္း ဂုတ္ၾကား ေဟာင္သံ ၾကားသည့္ အခါတိုင္းတြင္ ဖိုးေမာင္ကို မေမ့ႏိုင္သည့္ ရြာသားမ်ား၏ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ဖိုးေမာင္လာၿပီ မွတ္ထင္ေနလွ်က္ ရွိၾကသည္။

Read More...

Summary only...

တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္သို႔

ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ"လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္"တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမား ဆိုတဲ့အမည္နာမေတြ အတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊
အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္
ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။
ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ခဲ့ သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ ထိမ္းအမွတ္ ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ
ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္
သူ႕ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ " ျမိဳ႕စားၾကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္ … ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္မွာ အျပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ … ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ … ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ ..။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...