ဖိုးေမာင္လာၿပီ

ဖိုးေမာင္လာၿပီ

မႈိင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၾကသည္။

ေဟာင္သံရပ္၍
ထပ္ၾကပ္ေပၚလာ အသံမွာကား
ညခါငါးေထာင္ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ။

မိုးေမာင္သံၾကား ကင္းသမားက
တံကားႀကီးေအာက္ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ ဖြင့္လုိက္ပါေသာ္
ယာမွာအုပ္ေဆာင္း ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုကိုင္း ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား တေစၦလား။

တေစၦမေၾကာက္ ေျမြမေၾကာက္ပဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ငါးရွာ မေကၽြးပါက
ထိုရြာသူသား လူအမ်ားတို႔
ငါစိုငါးစိမ္း ငတ္ေပအံ့။

ညတညတည့္
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး လခ်မ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီကြက္ကေအာ္ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလြမ္းေအာင္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္လာခ်ိန္ပါတကား ...

သုိ႔ပါေသာ္ျငား ခါတပါးသို႔
တခါး၀င္လို သူမဆိုပဲ
ေမာင္းကိုထုပါ လူစုပါေဟ့
ရြာကိုေဘးမွ ကာကြယ္ၾကေလာ့
ဓါးျပငါ့အား ဖမ္း၍ထားဟု
စကားမဆံုး ဟစ္ေအာ္တုန္း၀ယ္
ဒိုင္းဒံုးဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲတင္ ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင္နိဂံုး ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္ ဖိုးေမာင္၀င္၍
ပဲ့တင္ထပ္ကာ ဟီးလွ်င္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔ . . .
မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိ၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ယမ္းေယာ္ေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၿမဲပင္။ ။
(မင္းသု၀ဏ္)

ဆရာမင္းသု၀ဏ္သည္ ထိုကဗ်ာကို ၁၉၄၂/၃ ၀န္းက်င္က ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္ေျပး၍ အဂၤလိပ္၀င္ခါစ အခ်ိန္ကာလေလးကို ေနာက္ခံထား၍ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

ထိုအခ်ိန္က အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ အလွမ္းကြာေ၀းေသာ ေဒသမ်ားတြင္ သူပုန္ ဓါးျပမ်ား ထၾကြေသာင္းက်န္း လွ်က္ရွိၾကသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေက်းရြာမ်ားကို ျခံစည္းရိုး အျမင့္ႀကီးမ်ား ကာရံထားက ရြာကိုအလံု ပိတ္၍ ေနၾကရသည္။ ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုေသာ ကဗ်ာေလးသည္ အလံုပိတ္ ေနရေသာ ရြာေလး တစ္ရြာမွ တံငါသည္ ေလးတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ပံုကို ေရးဖြဲ႕ထားျခင္း ျဖစ္သည္။


မႈိင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိတ္၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ဆီးႀကိဳေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၾကသည္။

ညကား ေမွာင္မိုက္လွ်က္ရွိၿပီး ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရြာထိပ္မွ ဂုတ္ၾကား အမည္ရွိ ေခြးက က်ယ္ေလာင္စြာ ေဟာင္လိုက္သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အခ်ိန္တြင္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္ပါက ဖိုးေမာင္ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ရြာသားမ်ားက သေဘာေပါက္ၾကသည္။


ေဟာင္သံရပ္၍
ထပ္ၾကပ္ေပၚလာ အသံမွာကား
ညခါငါးေထာင္ ေမာင္ဖိုးေမာင္သည္
ရြာေတာင္ေခ်ာင္းက ျပန္ခဲ့ၿပီ

ေခြးေဟာင္သံ ရပ္သြားသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ ေနာက္ထပ္ေပၚလာသည့္ အသံကား ဖိုးေမာင္၏ အသံပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ရြာေတာင္ဘက္ရွိ ေခ်ာင္းရိုးေလးတြင္ ငါးေထာင္ရာမွ ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။


မိုးေမာင္သံၾကား ကင္းသမားက
တံကားႀကီးေအာက္ မလြယ္ေပါက္ကို
တစ္ေယာက္၀င္သာ ဖြင့္လုိက္ပါေသာ္
ယာမွာအုပ္ေဆာင္း ၀ဲတက္ေခ်ာင္းႏွင့္
ခါးေစာင္းကိုကိုင္း ငါးပလိုင္းကို
လြယ္သိုင္းၿပီးလွ်င္ ရြာကို၀င္သည္
လူပင္ေလလား တေစၦလား။

ဖိုးေမာင္အသံကို ၾကားသည္ႏွင့္ ရြာတံခါးကို ေစာင့္သည့္ ကင္းသမားက၊ တံခါးႀကီးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ၀င္စာအရြယ္ ထပ္ေဖာက္ထားေသာ ေခြးတိုးေပါက္လို တံခါးေလးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္ ဖိုးေမာင္သည္ လက္ယာဘက္တြင္ ငါးအုပ္ေဆာင္းကိုကိုင္ လက္၀ဲဘက္တြင္ ေလွေလွာ္တက္ကိုကိုင္ၿပီး ခါးမွာေတာ့ ငါးပုလိုင္းကိုလြယ္လွ်က္ ရြာထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ အေမွာင္ထု အတြင္း ျမင္ရေသာ သူ႔၏ပုံသဏၭန္မွာ တေစၦတစ္ေကာင္ ႏွင့္အလားသဏၭန္တူလွသည္။

တေစၦမေၾကာက္ ေျမြမေၾကာက္ပဲ
တစ္ေယာက္တည္းပင္ ညဥ့္ေမွာင္တြင္၌
သူလွ်င္ငါးရွာ မေကၽြးပါက
ထိုရြာသူသား လူအမ်ားတို႔
ငါစိုငါးစိမ္း ငတ္ေပအံ့။

အျခားေသာ ရြာသားမ်ား ရြာအျပင္ မထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ မျငိမ္မသက္ျဖစ္ေနေသာ ထိုေခတ္ကာလ ႀကီးတြင္ ဖိုးေမာင္သည္ ညေမွာင္ေမွာင္ႀကီးမွာ တေစၦလဲ မေၾကာက္ ေျမြလဲမေၾကာက္ပဲ ငါးရွာထြက္လွ်က္ရွိသည္။ အကယ္၍သာ ဖိုးေမာင္သာ ငါးရွာမထြက္ပါက ရြာသူရြာသာမ်ား အတြက္ ငါးဟင္းစားရဖို႔ မျမင္။


ညတညတည့္
ခ်မ္းျမစိမ့္ေအး လခ်မ္းေကြး၍
ရြာေဘးက်ီပ်က္ ေမွာင္နက္နက္မွ
ဇီးကြက္ကေအာ္ ေတာက္တဲ့ေၾကာ္စဥ္
ရြာေပၚလြမ္းေအာင္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သည္
ဖိုးေမာင္လာခ်ိန္ပါတကား ...

တစ္ခုေသာ ညတစ္ညတြင္ . . .
ညသည္ အလြန္ပင္ ေအးစက္လွသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္၌ လေလးက ေကြးေကြးသာ လွ်က္ရွိေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ရြာေဘးရွိ စပါးက်ီ အပ်က္အတြင္းက ဇီးကြက္ေအာ္သံႏွင့္ ေတာက္တဲ့ေအာ္သံတို႔က ညအေမွာင္ အတြင္းက ထြက္ထြက္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂုတ္ၾကား အလန္႔တၾကား ေဟာင္လိုက္သည့္ အသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သံသည္ တရြာလံုးကို လြမ္းမိုးသြားသည္။ ဂုတ္ၾကားေဟာင္သံကို ၾကားၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုးေမာင္ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု တရြာလံုးက သိလိုက္ၾကသည္။


သုိ႔ပါေသာ္ျငား ခါတပါးသို႔
တခါး၀င္လို သူမဆိုပဲ
ေမာင္းကိုထုပါ လူစုပါေဟ့
ရြာကိုေဘးမွ ကာကြယ္ၾကေလာ့
ဓါးျပငါ့အား ဖမ္း၍ထားဟု
စကားမဆံုး ဟစ္ေအာ္တုန္း၀ယ္
ဒိုင္းဒံုးဒိန္းသံ ရြာလံုးညံသည္
ေခ်ာင္းယံပဲတင္ ထပ္သတည္း။

ဖိုးေမာင္သည္ ခါတိုင္း ျပန္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ တံခါးဖြင့္ေပးဖို႔ ကင္းသမားကို ေျပာေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါတြင္ တံဖြင့္ေပးဖို႔ မေတာင္းဆိုပဲ၊ ကင္းသမားကို ေမာင္းထုဖို႔ လူစုဖို႔ ႏွင့္ ဓါးျပမ်ားက သူ႔ကို ဖမ္းထားၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာကို တိုက္မည့္ဓါးျပ ရန္ကုိ ကာကြယ္ၾကပါေတာ့ လို႔ သူလွမ္းေအာ္ ေျပာသည္။ သူရဲ႕ ေအာ္သံ မဆံုးခင္မွာပဲ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုေသနတ္သံမ်ားသည္ တစ္ရြာလံုးကို လြမ္းမိုးသြားၿပီး ေခ်ာင္းရိုးတစ္ေလွ်ာက္ အထိပဲ့တင့္သံ ထပ္သြားသည္။

ဓါျပမ်ား အေနျဖင့္ စည္းရိုး အလံုပိတ္ထားေသာ ရြာကို အလစ္အငိုက္ ၀င္တိုက္လုယူဖို႔ လြယ္ကူျခင္း မရွိေပ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ညဘက္ ညဘက္တြင္ ရြာအျပင္ထြက္ၿပီး ငါးဖမ္းေလ့ရွိသည့္ ဖိုးေမာင္ကို အရင္ဖမ္းလိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ဖိုးေမာင္ကို အေရွ႕မွ သြားခိုင္းသည္ ကင္းသမားက ဖိုးေမာင္ ျပန္လာၿပီ အထင္ႏွင့္ တံခါးဖြင့္ေပးသည့္ အခါ ဓားျပမ်ားက ရြာထဲသို႔ ၀င္က အလစ္အငိုက္ စီးၾကမည္။ သို႔ေပမယ့္ စီစဥ္ထားသည့္ အတိုင္း တံခါးေပးဖို႔ ဖိုးေမာင္က မေျပာပဲ၊ ဓါးျပမ်ား ၀ိုင္းထားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကို တစ္ရြာလံုး သိေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ခိုင္းသည့္ အတိုင္းမလုပ္သည့္ အတြက္ ဖိုးေမာင္ကို ဓားျပမ်ားက ပစ္သတ္လိုက္ၾကေတာ့သည္။


ဖိုးေမာင္နိဂံုး ဤတြင္ဆံုးလည္း
ရြာလံုးစိတ္တြင္ ဖိုးေမာင္၀င္၍
ပဲ့တင္ထပ္ကာ ဟီးလွ်င္ပါတည့္
ဘယ္ခါမဆို ဆီးလင့္ႀကိဳသို႔ . . .

ဖိုးေမာင္ေသသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ရြာအတြက္ အသက္စြန္႕သြားတဲ့ ဖိုးေမာင္ကို တရြာလံုးက မေမ့ႏိုင္ၾကပဲ ရွိၾကေတာ့သည္။ တစ္ရြာလံုး ဘယ္သူမွ အျပင္မထြက္ရဲသည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ငါးရွာထြက္ သြားေနၾက ဖိုးေမာင္ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ ေလွေလွာ္တက္ေတြ ငါးပလိုင္းေတြနဲ႕ ရြာထဲကို ျပန္လာတတ္တဲ့ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ ရြာကို ဓါးျပေဘးမွ ကာကြယ္ရင္း အသက္ေပးသြားတဲ့ ဖိုးေမာင္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ရြာသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္သလို အႀကိမ္ၾကိမ္း အဖန္ဖန္ ျမင္ေယာာင္ကာ ေနၾကေတာ့သည္။


မိႈင္းညိဳညဥ့္ရိပ္ လူေျခတိ၌
ေရဆိပ္အနား ရြာတံခါးမွ
ဂုတ္ၾကားက်ယ္ေလာင္ ယမ္းေယာ္ေဟာင္ေသာ္
ဖိုးေမာင္လာၿပီ ဆိုၿမဲပင္။ ။

ညကား ေမွာင္မိုက္လွ်က္ရွိၿပီး ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဂုတ္ၾကားသည္ ဖိုးေမာင္ျပန္ အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ ဂုတ္ၾကားသည္ ဖိုးေမာင္ကို ျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ေပမယ့္ မေတြ႕သည့္အခါတြင္ ရြာထိပ္တံခါးကေန ေရဆိပ္ဆီကို ေယာင္ယမ္းၿပီး ေဟာင္လိုက္သည္။

ရက္ေတြ လေတြ ၾကာခဲ့ေသာ္လည္း ဂုတ္ၾကား ေဟာင္သံ ၾကားသည့္ အခါတိုင္းတြင္ ဖိုးေမာင္ကို မေမ့ႏိုင္သည့္ ရြာသားမ်ား၏ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ဖိုးေမာင္လာၿပီ မွတ္ထင္ေနလွ်က္ ရွိၾကသည္။