ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ိဳ

ေငြေဆာင္ကမ္းေျခတြင္ ျဖစ္သည္။ ေဖာ္ေဖာ္ရီလ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီထိုးခါနီးၿပီ။ ေနက ေတာ္ပင္ပူပါသည္။ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ငါးပိုက္ဆြဲေနသည့္ တံငါသည္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေနပူပူထဲတြင္ ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေနသည္။ ကမ္းေျခတြင္ ပိုက္ဆြဲေနသူမ်ားကေတာ့ ဘယ္လိုရွိသည္ မသိ ဓာတ္ပံုလုိက္ရိုက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား က်ကာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။

ကမ္းေျခတြင္ငါးပိုက္ဆြဲသည္က တျခားျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးပိုက္ဆြဲတာႏွင့္မတူေပ။ တစ္မုိင္ေလာက္ရွည္ေသာ ပိုက္ၾကီးကို စက္ေလွေပၚတြင္တင္ ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးအုပ္ကို လိုက္ရွာၿပီး ငါးအုပ္ေတြ႕သည့္အခါမွ ပိုက္ကို ျခံစည္းရိုး၀ိုက္သလို ငါးအုပ္ကို ၀ိုက္လုိက္ၿပီး ကမ္းေပၚကို လူအင္အားျဖင့္ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္းဆြဲ တင္ျခင္းျဖစ္သည္။



ငါးပိုက္ကို ဆြဲတင္ရာတြင္ အနည္းဆံုး အခ်ိန္ သံုးနာရီခန္႔ၾကာျမင့္ၿပီး လူဆယ့္ငါးေယာက္ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ လူအင္အားသံုးက အျဖည္းျဖည္းခ်င္းကမ္းေပၚကို ဆြဲတင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိသို႔ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲလာရင္းဆြဲလာရင္းျဖင့္ ျခံစီးရိုး၀ိုက္သလို ၀ိုက္ထားေသာ ပိုက္က တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီး ေနာက္ဆံုး ကမ္းေပၚေရာက္သည့္အခါတြင္ ပိုက္၏အက်ယ္၀န္းမွာ ငါးေပပတ္လည္ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ ပိုက္ထဲတြင္ပါလာေသာ ငါးမ်ားကို တင္းေတာင္းမ်ားျဖင့္ က်ံဳးယူၾကသည္။ ငါးမ်ားကို တင္းေတာင္းျဖင့္က်ံဳးၿပီး ေသာင္ျပင္ေပၚသုိ႔ သယ္သြားၾကသည္။ ေနပူပူေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ပိုက္မ်ား ျဖန္႔ခင္းၿပီး ခ်က္ျခင္းေနပူလွန္းလုိက္သည္။



ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ငါးမ်ားအား သူတုိ႔ေနပူလွန္းေနသည္ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ေနရင္း ေနပူလွန္းသူမ်ားထဲတြင္ ၀င္လုပ္ကူေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရဲ႕ေျခေထာက္ကို သတိထားမိလုိက္သည္။ ကေလးမေလးက အသက္ရွစ္ႏွစ္ ကိုးႏွစ္အရြယ္ေလာက္သာ ရွိၿပီး ေျခေထာက္တြင္ အမာရႊတ္မ်ားမွာ အစဥ္းလုိက္ အစဥ္းလုိက္ျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့ သူ႔ေဖက ရခုိင္သံလား ထား၀ယ္သံလား ေတာ့မေျပာတတ္ ထိုကဲ့သို႔ အသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ နေပါက္မပါလုိ႔ေလ။ ေျပာစကား ဆိုစကား နားမေထာင္မလုိ႔ရိုက္ထားတာ။ နားမွာ အေပါက္မပါတဲ့ ကေလးေတြက အဲလို ရိုက္ေပးမွရတယ္.. ဟုကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာသည္။



အဲလူၾကီးစကား ဆံုးသြားေတာ့ ကေလးေလးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္ အဲေလာက္ငယ္တဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို အမာရႊတ္ေတြထင္သြားေအာင္ ရိုက္သင့္ရဲ႕လား…..

ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီး ပုဆိုးလွဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အမက လွမ္းေမးသည္ နင့္ေျခေထာက္က အရာၾကီးေတြက ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟု ခပ္ေအးေအးပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ အမက ထပ္ေမးသည္ နင္အရိုက္ခံထားရတာမဟုတ္လားတဲ့။ မဟုတ္ပါဘူး စက္ဘီးလွဲထားတာလို႔ လိမ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္သြားလုိက္သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ေျခသလံုးကို ေသျခာျပန္ၾကည့္လိုက္သည္ ေျခသလံုးမွာ အရႈိးလုိက္ အရႈိးလိုက္ အညိဳမဲစြဲေနသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ငါးတန္းႏွစ္………

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ ၾကိဳသက္ ဆုိသည့္ဘာသာရပ္တစ္ခုကို အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ရသည္။ ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံလံုးတြင္ ၾကိဳသက္ ဘာသာသင္ရသည့္ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းငါးဆယ္ခန္႕သာ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ၾကိဳသက္ ဘာသာသည္ ေယက်ာၤးေလးမ်ားအတြက္ စိုက္ပ်ိဳးေရး ေမြးျမဴေရး အေျခခံမ်ားကို သင္ၾကားရသည္ျဖစ္ၿပီး မိန္းကေလးမ်ားက အိမ္တြင္းမႈ အေျခခံကိုသင္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ား သင္ရသည့္ ဘာသာႏွင့္ ေယက်ာၤးေလးမ်ားသင္ရသည့္ ဘာသာက မတူေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အခန္းႏွစ္ခန္းေပါင္းကာ ေယက်ာၤးေလး သတ္သတ္ မိန္းကေလး သတ္သတ္ ေပါင္းၿပီး သီးျခားစီသင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘီခန္းကျဖစ္သည္။ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ဆုိလွ်င္ ဘီခန္းက မိန္းကေလးမ်ားက စီခန္းသို႔သြား၍ စီခန္းမွ ေယက်ာၤးေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းကိုလာၿပီး စာသင္ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းမွာထံုးစံက အတန္းတုိင္း ဘုရားေညာင္ေရအိုးႏွင့္ ဆရာ ဆရာမထုိင္သည့္ စားပြဲေပၚတြင္ ဖန္ပန္းအိုေလး တစ္လံုးရွိသည္။ ၀ါစိမ္းနီျပာ အသင္းခြဲထားၿပီး ေယက်ာၤးေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေန႔တြင္ ေသာက္ေရ သြားခပ္ရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက အသင္းက်သည့္ေနတြင္ အခန္းကို တံမွ်က္စီးလွဲၿပီး ပိုက္ဆံစုကာ ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ ဆရာ ဆရာမ စားပြဲေပၚက ပန္းအိုးေလးကို ပန္းထိုးေပးရသည္။

တစ္ရက္……..
ၾကိဳသက္ခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြက စီခန္းသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး စီခန္းက ေယက်ာၤးေလးေတြက ဘီခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ၾကိဳသက္ခ်ိန္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း စာသင္မည့္ဆရာက ေရာက္မလာေသးေပ။ ထုိ အခ်ိန္မွာ စီခန္းက စာလာသင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲမွ ဆရာဆရာမ စားပြဲႏွင့္ နီးသူမ်ားက စားပြဲေပၚရွိ ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္လွမ္းၿပီး ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို ေျခြၾကသည္ ။ စီခန္းက ေယက်ာၤးေလးေတြက ပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို အဲလို လွမ္းလွမ္းၿပီးေျခႊခ်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီခန္းက မိန္းကေလးေတြက ဘယ္လိုသိသြားမွန္းမသိ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ပန္းေတြကို လာယူသြားသည္။ အဲလိုပန္းေတြကို ယူသြားခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မယူတားရင္းက ၀ိုင္းလုၾကသည္။

အတန္းၾကီးလာမွသာ မိန္းကေလးေတြ ေယက်ာၤးေလးေတြက မ်က္ေထာင့္ေလးေတြ ေပေစာင္းေပေစာင္းၾကည့္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အရမ္းခင္တယ္လုိ႔ ျဖစ္သြားၾကေပမယ့္ ငါးတန္းေျခာက္တန္း အရြယ္မွာေတာ့ ေယက်ာၤးေလးနဲ႔ မိန္းကေလးသည္ ရန္သူျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလဲ ေယက်ာၤးေလးပီပီ ေယက်ာၤးေလး စိတ္ဓာတ္တုိင္း အတုိင္း ဘာလို႔ ဒီလိုလာယူရမွာလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လဲ ေယက်ာၤးေလးေတြဘက္က ၀င္ၿပီးပန္းေတြကို လုကူသည္။ အဲလို လုရင္းက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က ပန္းေတြကို လႊင့္ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ၾကိဳသက္ဆရာကို ငိုၿပီးသြားတုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေက်ာကုန္းကို လက္သီးနဲ႔ထိုးပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ၾကိဳသက္ဆရာက ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အတန္းေရွ႕ထြက္ရပ္ခုိင္းသည္။ အျဖစ္မွန္ကိုလဲ မေမး ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတယ္ဆုိတာလဲ မစံုစမ္း။ မင္းသူ႔ကိုထိုးလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွ မထိုးတာ ကၽြန္ေတာ္က မထိုးဘူးဆိုေတာ့။ လက္ထဲက ၾကိမ္လံုးကို စားပြဲေပၚကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ရိုက္လုိက္သည္။ အဲလုိရိုက္လုိက္ေတာ့ ၾကြက္စီၾကြက္စီ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြတိတ္သြားသည္။

အဲလိုတိတ္သြားေတာ့မွ….
အေရွ႕ဆံုးမွာ ထုိင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ၾကိမ္လံုးၾကီးျပၿပီး ေမးသည္ ဒီေကာင္မေလးေက်ာကုန္းကို သူက လက္သီးနဲ႔သြားထုိးတယ္ဆုိ ဟုတ္လား ဆိုေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ဟုတ္ပါတယ္ဟု ေျဖသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေမးျပန္သည္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ဟုတ္ပါတယ္လို႔ပဲေျဖသည္။ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္တယ္တဲ့ မင္း၀န္ခံမွာလား ၾကိမ္လံုးၾကီးကို ျပၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးသည္။ မင္း၀န္မခံဘူးဆုိရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမယ္။ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးရင္ေတာ့ ဘူတာရံုမွာ ကူလီသာ ထမ္းေနေပေတာ့ဟု ေျပာသည္။ မင္း ၀န္မခံပဲ ေက်ာင္းထြက္မွာလား ၀န္ခံၿပီး အရိုက္ခံမွာလားတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထြက္ရမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေတြးလိုက္မိသည္က ၀န္ခံလုိက္ရင္ ရိုက္ခံရမည္ ၀န္မခံရင္ ေက်ာင္းထြက္ရမည္။ ေက်ာင္းေတာ့ မထြက္ႏုိင္ အရိုက္ပဲ ခံေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မထုိးခဲ့ေပမယ့္လည္း ထိုးပါသည္ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ ၀န္ခံလိုက္ၿပီဆုိေတာ့ စတိတ္စင္ေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ပုဆိုးကို ဒူးေခါင္းထိ လွန္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ညိဳးေလာက္ရွိေသာ ၾကိမ္လံုးျဖင့္ ေျခသလံုးကို ငါးခ်က္လႊဲရိုက္သည္။

ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ လူၾကီးအားျဖင့္ လႊဲရိုက္ခံရေသာ ငါးခ်က္သည္ ေတာ္ေတာ္နာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္သည္ ဒါေပမယ့္ မငိုမိေအာင္ မ်က္ရည္ကိုထိမ္းထားလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဒီတုိင္းၾကိတ္ထိုင္ေနၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့လိုက္သည္။ ရိုက္ရိုက္ခံရျခင္းေန႔က ေျခသလံုးမွာ အစဥ္းစဥ္းေတြ အပိန္႔အပိန္႔လုိက္ အပိန္႔လုိက္ ျဖစ္ေနၿပီး အေရခြံမ်ား ပြန္းကာ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ေသြးနည္းနည္းစို႔ေနသည္။ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အစင္းေတြ ေပ်ာက္သြားေပမယ့္ အညိဳမဲစြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူမ်ိဳးမွာ အခုအထိ အရိုးစြဲေနၾကတာက အိုးေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာေအာင္ နာနာရိုက္ရတယ္ နာနာရိုက္မွ အိုေကာင္းတစ္လံုးျဖစ္လာမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြကိုလဲ လိမၼာေစခ်င္ရင္ နာနာရိုက္ရမယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေစာေစာက ေျပာျပသြားတာက ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္။ ေက်ာင္းေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ မိမိဘေတြ မိဘေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ထက္ ဆိုးေအာင္ရိုက္တာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ရွိေနမလဲ ဆုိေတာ အတိက်မသိေပမယ့္ အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ရိုက္ခံေနၾက ရတာေတြ ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ရွိမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကဆုိလွ်င္ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘမ်ားက အရိုက္ၾကမ္းသည္ဆုိေသာ က်ဴရွင္မ်ားမွာပင္ ေရႊးထားသည္ကိုေတြ႕ဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ထုိက်ဴရွင္တြင္ပင္တက္ရပါသည္။ ဒီေန႔ မီးနင္းေတြ အလႊတ္က်က္ခဲ့။ ေနာက္ေန႔ စာေမးလုိ႔ တစ္လံုးမရလွ်င္ သစ္သားေပတံျဖင့္ တစ္ခ်က္ရိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရိုက္ရင္းျဖင့္ ထင္းရူးသစ္သားေပတံ ကြဲသြားသည္ကိုပင္ ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ စာညံ့တဲ့ကေလးကေတာ့ အရိုက္ခံရလႊန္းလို႔ က်ဴရွင္ေျပးခ်င္စိတ္တာ ျဖစ္လာသည္ စာကေတာ့ ေတာ္မလာပါ။

ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ အထိုက္အေလွ်ာက္ ရိုက္သင့္သည္ဆုိတာကို လက္ခံေကာင္း လက္ခံလို႔ရႏုိင္ေပမယ့္ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အလြန္အကၽြံရိုက္တယ္ဆုိေတာ့ ျဖစ္သင့္သည္ဟုမထင္ပါ။ အဲလို အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ရိုက္လုိက္ေတာ့ေရာ အဲဒီကေလးက နားလည္သြားလား။ အဲဒီကေလးက တကယ္လိမၼာသြားလား…..

အဲလိုစဥ္းစားေနရင္း ၾကည္ျဖဴသွ်င္ အေမရိကားမွာ ဆုရသည့္ ၀သုန္ရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္း ၁၅ မိနစ္စာ မွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ပန္းခ်ီ၀သုန္ ေျပာသြားတာ သြားသတိရလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကေလးေတြကို တစ္ခါမွ မရိုက္ဖူးဘူး မယံုရင္ေမးၾကည့္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အရိုက္ခံရတယ္။ အဲလိုအရိုက္ခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးဆုိတာ ရိုက္တုိင္းလည္း လိမၼာတာမွမဟုတ္တာတဲ့….

တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေရာ မိတ္ေဆြတုိ႔မွာပါ ကေလးေတြ ရွိလာေပလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အခုကတည္းက ရွိႏွင့္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ကေလးေတြကို ၾကိမ္ဖူးဟင္းခ်ိဳ လို႔ တင္စားေခၚတဲ့ ၾကိမ္လံုးၾကီးနဲ႔ ကိုယ္လိုရာပံုကို ရိုက္သြင္းတဲ့ brainwash နည္းလမ္းကို ဆက္လက္သံုးသြားၾက ဦးမွာလား.......

Read More...

Summary only...

အေၾကာ္သည္ ကုလားမင္း အပိုင္းႏွစ္

အပိုင္း တစ္မဖတ္ရေသးရင္ ဒီကို ကလစ္ေခါက္လိုက္

အဲဒီလိုနဲ႔ အေၾကာ္သည္ကုလား ဘုရင္ရဲ႕ ဆမူဆာေၾကာ္ေၾကာ္တဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြဟာ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္နယ္က တီဗီလုိင္းေတြမွာ ပါၿပီးတဲ့အခါမွာ သူေက်နပ္ၿပီး အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ေနတာေပါ့ေလ။

တစ္ရက္ညီလာခံမွာ အမတ္ၾကီးတပါးက အေၾကာ္သည္ကုလား မင္းကို ေလွ်ာက္တင္တယ္ အရွင္ဘုရား ဘုရင္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ယိုယြင္းေနတဲ့ စီးပြားေရးေတြကို ျပဳျပင္ဖုိ႔လဲ ႏွလံုးသြင္းေတာ္မႈပါဦးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ဘာျပန္ေျပာလဲ ဆုိေတာ့ ငါက အခုမွ ဘုရင္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ပဲ ရွိေသးတယ္ အိုဘားမားဆိုရင္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ ဘယ္မွာလဲ အေမရိကန္စီးပြားေရး ျပန္ေကာင္းေသးလို႔လား လုိ႔ဆုိၿပီး ေစဒက ျပန္တက္ပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ အရွင္ဘုရား ဒီလိုေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူရွိန္ေအာင္ေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ေခၚၿပီး အစည္းေ၀းလုပ္ရမယ္ လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားက ခဏစဥ္းစားၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြနဲ႔ အစည္းေ၀းလုပ္ဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္တယ္…..

အဲဒီစီးပြားေရး ညီလာခံကို တက္ေရာက္ လာၾကာတာကေတာ့ သူေဌးၾကီး အနိစၥဦးေဆာင္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္အဖြဲ႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ သူေဌးၾကီးအနိစၥနဲ႔ စပ္လင္းၿပီး ေျပာျပရရင္ေတာ့ သူကလဲ နယ္နယ္ရရေတာ့ မဟုတ္ဘူး မ်ိဳးနဲ႔ ရိုးနဲ႔ ကုန္သည္ေတြေလ။ သူ႔နာမည္ကို ေပးခဲ့တာေတာ့ သူ႔ေဖ သူေဌးၾကီး အနာပလပြက ေပးခဲ့တာ။ သူသားေလး ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔သားေလးကို နာမည္ေပးခ်င္တယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတုိင္းေလ လူဆိုတာ နာမည္နဲ႔လုိက္ၿပီး ကံၾကမၼာက ေျပာင္းလဲတတ္တယ္လုိ႔ အယံုအၾကည္ရွိၾကတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သားေလး နာမည္ကို အနိစၥလုိ႔ေပးလိုက္တယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွာ မတည္ျမဲတဲ့ မျမဲျခင္းတရားဆုိတဲ့ နိရာမရွိတယ္။ ဘယ္အရာမွ မတည္ျမဲဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မျမဲျခင္းတရားကေတာ့ အျမဲတမ္းတည္ျမဲေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔သားေလးကို အျမဲျခင္းတရားလို အျမဲတမ္းတည္ျမဲ ေနပါေစလို႔ ရည္စူးၿပီး သူ႔သားေလးကို အဲလို နာမည္ေပးလိုက္တာ။ ဒါက သူေဌးၾကီး အနိစၥအေၾကာင္းပါ။

ေစာေစာကဟာကို ျပန္ဆက္ရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူေဌးၾကီး အနိစၥဦးေဆာင္တဲ့ ကုန္သည္ေတြက ညီလာခံမွာ ေရာက္ေနၾကၿပီေပ့ါေလ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာ္သည္ကုလားက ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္လုပ္ေနၿပီဆုိမွေတာ့ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆုိတဲ့အတုိင္း သိကၡာက်ေတာ့ မခံဘူးေလ။ သူေဌး အနိစၥကိုေမးတယ္ မင္းဘာလုပ္ငန္း လုပ္လဲ တစ္ႏွစ္ကို ဘယ္ေလာက္ ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံၿပီး အျမတ္ဘယ္ေလာက္ရလဲေပါ့။

သူေဌး အနိစၥက စဥ္းစားတယ္။ ငါ့လုပ္ငန္းကို ေမးတာ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးျမွပ္ႏွံတာက ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွာ့ရွိတာက အျမတ္ေငြ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အမွန္တုိင္းေျပာရင္ အခြန္ေတြ အမွန္တုိင္း ေဆာင္ရမွာစိုးတာကိုး။ အဲဒီေတာ့သူက ေလွ်ာ့ေျပာမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီးက ကြန္ပ်ဴတာ OS ေဆာ့၀ဲေတြ ထုတ္ပါတယ္။ ရင္းႏွီးျမွမ္ႏွံမႈကေတာ့ ေရေပၚ ကုေဋ ေလးဆယ္ ေလေပၚ ကုေဋေလးဆယ္ ရွိပါတယ္ဘုရား။ အျမတ္ေငြကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ကုေဋျမတ္ပါတယ္လို႔ တင္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ထပ္ေမးတယ္။ တျခားကုန္သည္ေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြေရာ ဘယ္ေလာက္ျမတ္ ၾကလဲဆုိေတာ့။ သူေဌးၾကီးအနိစၥက တျခားကုန္သည္ေတြလဲ အခြန္သက္သာပါေစ ဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ တျခားလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ အျမတ္ေငြဟာလဲ ကၽြန္ေတာ့္လုိပါပဲ တစ္ႏွစ္ကို ရင္းႏွီးျမွတ္ႏွံမႈရဲ႕ ရွယ္ဆယ္ပံု တစ္ပံုပဲ ျမတ္ပါတယ္။လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားက ဟုတ္လား ဒါဆုိရင္ မင္းတုိ႔ေတြအားလံုး ဗယာေၾကာ္စက္ရံု တည္ေဆာက္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဗယာေၾကာ္က ကုလားပဲ တစ္ပိတာကို ႏွစ္ေထာင္၀ယ္ၿပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းရင္ တစ္ေသာင္းရတယ္။ ဆီဖိုးနဲ႔ မီးေသြးဖိုး ႏုတ္လုိက္ရင္ စားၿပီးေသာက္ၿပီး အသားတင္ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ က်န္တယ္။ ငါတုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ GDP တိုးတက္ေစဖုိ႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဗယာေၾကာ္စက္ရံု မျဖစ္မေန ေဆာက္ေစ။ တတ္ႏုိင္တဲ့လူက တတ္ႏိုင္သလို ဗယာေၾကာ္စက္ရံုၾကီးေတြ ေဆာက္ဖုိ႔ ေျမေနရာေတြ ခ်ထားေပးမယ္။ မတတ္ႏုိင္တဲ့လူက မတတ္ႏိုင္သလို ႏုိင္သေလာက္ အိုးေလးနဲ႔ မျဖစ္ေနမေန ေၾကာ္ရမယ္။ ဒါငါတုိ႔ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္ၾကီးရဲ႕ GDP တိုးတက္ဖုိ႔ပဲ။ လို႔ မိန္႔လိုက္တယ္။

အဲဒီမွာ သူေဌးၾကီး အနိစၥက အျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး အရွင္မင္းၾကီး မျဖစ္ႏုိင္.... လို႔ ဆုိကာရွိေသးတယ္။ ေတာ္တန္တိတ္ အနိစၥ ရွာမရွည္နဲ႔ ။ မင္းလုပ္ရင္ မလုပ္ရင္လဲ ေန မင့္သေဘာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ မင္းမလုပ္ဖူးဆုိရင္ မင့္ကုမၼဏီ ထုတ္ကုန္အားလံုးကို ၁၀၀% အခြန္ေကာက္ၿပီး မင့္ျပိဳင္ဖက္ ထုတ္ကုန္ေတြကို အခြန္ကင္းလႊတ္ခြင့္နဲ႔ ထုတ္ေပးလိုက္မယ္ ဘာမွတ္လဲ ဆုိၿပီး အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ သူေဌးၾကီး အနိစၥကလဲ ဘာျပန္ေျပာလဲဆုိေတာ့ ဒါလိုလဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီး ေဆာင္ရြက္ေပးပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးၾကီးကို ပါမစ္တစ္ခုေတာ့ ျပန္ေပးရမယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္းက ဒါဆိုလဲ ရတယ္ေလ မင့္ကို ငါတုိ႔ တျပည္လံုးမွာ ရွိတဲ့ ဆိုကၠားေတြကို မီတာ တပ္ခြင့္လိုင္စင္ခ်ေပးမယ္လုိ႔ မိန္႔လိုက္တယ္။

အဲဒီေတာ့ အနိစၥသူေဌးက ဘာေျပာျပန္ေျပာမယ္။ အရွင္မင္းၾကီး စဥ္းလဲစဥ္းစားပါဦး ဘယ္သူက ဆုိကၠားကို မီတာနဲ႔စီးမွာတုန္းဗ်။ တပ္လဲ ငတပ္ေပါ့ ဘယ္သူမွမစီးဘူး ဘုရင္ၾကီးကို ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေၾကာ္သည္ကုလားက ငတံုးရဲ႕ ဆုိကၠားမီတာ တပ္ရင္ ဘယ္သူမွ မီတာနဲ႔ မစီးတာ နင္ေျပာမွလား ကေလးေပါက္စေတာင္ သိတယ္။ စီးတာ မစီးတာ မင့္အပူပါလို႔လား။ ပါမစ္ယူမွာလား မယူဘူးလား မယူခ်င္ေန သူမ်ားေပးလိုက္ မယ္ ဆုိေတာ့။ သူေဌးၾကီးကလဲ ယူပါမယ္ ယူပါမယ္လုိ႔ ေခါင္းကို တြင္တြင္ျငိမ့္လိုက္တယ္........

ေနာက္တစ္ရက္ဆက္ဖတ္ရန္.....

Read More...

Summary only...

ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည့္ရွင္ အေၾကာ္သည္ကုလားမင္း

တရံေရာ အခါက ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္နယ္မွာ အေၾကာ္သည္ ကုလားၾကီးက မင္းလုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တယ္တဲ့...။ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္နယ္က ဘုရင္ အေၾကာ္သည္ ကုလားကို မိတ္ေပးရမယ္ ဆုိရင္ သူဘုရင္ ျဖစ္လာပံုကလဲ သိပ္ဆန္းတယ္ကိုး။
ေရွးေခတ္ ေရွးကာလကေတာ့ ဘုရင္ကို သတ္ႏုိင္ရင္ မင္းျဖစ္တဲ့ ဓေလ့ထံုးစမ္း ရွိေလတာကိုး။ အေၾကာ္သည္ ကုလား မတုိင္ခင္ ဘုရင္က ဓားလွန္ ေလးျမွားလက္နက္ ဓါဏ္ အကုန္ပီးတယ္ဆုိပဲ။ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္လို႔ မရႏုိင္ဘူး။

တစ္ခါဆုိရင္ ေရာမက စစ္သည္သိန္းခ်ီပါတဲ့ စစ္တပ္ၾကီးတစ္ခု ခ်ီတက္လာတုန္းက သူတစ္ေယာက္တည္း သြားခ်တယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ေရာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ပုဆိုးခၽြတ္ၿပီး လိုက္ရမ္းလုိက္တာ ေရာမစစ္တပ္ၾကီး အကုန္လံုး ကစဥ့္ကလွ်ား ထြက္ေျပးသြားၾကရတယ္။ တစ္လႊဲ မေတြးပါနဲ႔ ပုဆိုးကို လက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး တရုပ္ သိုင္းကားထဲက လုိ လုိက္ရမ္းတာ။

အဲ လုိ ရဲ ရဲ ေတာက္ဘုရင္ၾကီး ဒုတ္ပီး ဓားပီး လွန္ၿပီး ဘာလက္နက္နဲ႔မွ သတ္လုိ႔မရဘူး။ တစ္ရက္မွာ အေၾကာ္သည္ကုလားရဲ႕ ႔ ပဲ အသိုးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဗယာေၾကာ္ကို စားမိရကာ ၀မ္းေလွ်ာၿပီး အဲဒီဘုရင္ၾကီး မူလီရြာ စံ အိုင္ေတာ္ကုန္ သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေၾကာ္သည္ကုလားက ေအာ္တုိမစ္တစ္ ဘုရင္ၾကီး ျဖစ္လာရတာေပါ့။

အဲလိုနဲ႔ အေၾကာ္သည္ကုလား ဘုရင္ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ပထဆံုး ညီလာခံတစ္ခုကို သူက်င္းပလိုက္တယ္။ အဲဒီညီလာခံမွာ အေရးၾကီးဆံုး အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေျပာစရာရွိတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ႏုိင္ငံျခား သြားေနတဲ့ ၀န္ၾကီးေတြ အမတ္ၾကီးေတြ အားလံုး ျပန္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ ပထဆံုး ညီလာခံကို လာတက္ၾကရတယ္။ ပထဆံုး သူ႔ရဲ႕ ညီလာခံမွာ သူက ဘာေျပာလဲဆုိေတာ့ ဗယာေၾကာ္နသီ ျပည္မွာရွိတဲ့ TV ခ်ယ္နယ္လုိင္း အားလံုးမွာ အေၾကာ္ေၾကာ္ျပတဲ့ အစီစဥ္ကို မျဖစ္မေန ထည့္သြင္းရမယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာ သူကိုယ္တုိင္ သရုပ္ေဆာင္မယ္ ဆုိပဲ။

အဲဒီေတာ့ အမတ္ၾကီးေတြက ေထာက္ျပၾကတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ မင္းၾကီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရာဇ၀င္မွာ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္တစ္ပါး TV ရဲ႕ အစားေသာက္ ပရိုဂရမ္မွာ ထမင္း၀င္ခ်က္ျပလုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဥပေဒအရလဲ ခြင့္ျပဳမထားပါဘူး ဆုိေတာ့၊ ဗယာေၾကာ္ကုလားက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ ဟဲ့ အမတ္ၾကီး ဥပေဒမွာ ထမင္းမခ်က္လို႔ပဲ ပါတယ္ အေၾကာ္မေၾကာ္ရလို႔မပါဘူး တဲ့ေလ။ ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ကင္မရာ မင္းေတြ ခ်က္ျခင္း ဆင့္ေခၚၿပီး ညီလာခံ အလယ္မွာ စမူဆာ ေၾကာ္နည္းကို ကိုယ္တုိင္ သရုပ္ေဆာင္ၿပီး ရိုက္ျပပါေတာ့တယ္.....

ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္ဖတ္ရန္.....

Read More...

Summary only...