ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔ …..

မိုးေရေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ အိပ္မည္ဆိုလွ်င္ အေတာ္ပင္အိပ္ေကာင္းမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အိပ္၍မေပ်ာ္။ အခ်ိန္ကို ၾကည့္ေတာ့ ညႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာသလိုလို။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္အတူ အဆာေျပ တစ္ခုခုစားဖို႔ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လမ္းထြက္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

ပန္းဆိုးတန္း လမ္းက အလင္းဆိုင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္သုပ္ စားၿပီးေတာ့ မအိပ္ခ်င္ေသးသည့္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ဦးမည္ဟု ေတြးကာ ပန္းဆိုးတန္း လမ္းအတိုင္း အေနာ္ရထာ လမ္းဘက္သုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ မိုးတိတ္သြား၍ ေတာ္ေသးသည္ မိုးေရ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ဆို ညၾကီးေမွာင္ေမွာင္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူးဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနတုန္း၊ ဘယ္သူက ဂုဏ္ထူး ဘယ္ႏွစ္ခုပါတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ ေအာင္တယ္ ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားမိလိုက္သည္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ။

ေၾသာ္ဒီေန႔ ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္တာပဲ။ ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္း ထြက္တယ္ဆုိတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့…….. ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တာ ဘာမွ မၾကာေသးသလို စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနေပမယ့္ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္အနည္းငယ္ေတာင္ ၾကာေနၿပီ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ အိပ္မေပ်ာ္ေသးသည့္အတူ သူမ်ား ေအာင္စာရင္းေလးေတြ သြားဖတ္ဦးမွပဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ေျခာက္ဘက္ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့မိသည္။


ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ အေဖက ဘူတာရံုကို လိုက္ပို႔သည္။ ညေန ငါးနာရီတြင္ ၀င္မည့္ ၅၆ အစုန္ အျမန္ရထားအလာကို ေစာင့္ရင္း ဘူတာရံုထဲမွာ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားမေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း အေဖကို စကားမေျပာျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ျဖန္ မနက္မွာ ၾကည့္ရမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း အေၾကာင္းကို ေတြးေနသည္။ မနက္ျဖန္ ဆယ္တန္းေအာင္မည္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးရင္ ဘာလုပ္မည္ အစရွိသျဖင့္ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ အေဖကေတာ့ ဘာေတြေတြးေနသည္မသိ။


စာေမးပြဲေျဖၿပီးကတည္းက ဆယ္တန္းကို ေသခ်ာေပါက္ေအာင္ၿပီဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ သိထားေပမယ့္ ကိုးတန္းကိုေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေျဖခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖက သိပ္ယံုရဲပံုမရ။ ဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းက်ရင္ ကိုးတန္းက တက္လာသည့္ ကၽြန္ေတာ္ညီႏွင့္ အိမ္မွာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ႏွစ္တစ္ထက္တစ္ႏွစ္ က်ဴရွင္စရိတ္ေတြကလည္းၾကီး၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းမေအာင္မည္ကို အေဖက ေတြးပူေနပံုရသည္။

ေပၚပူေပၚ ဆိုသည့္ ရထားဥၾသသံေၾကာင့္ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ထိုင္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အေတြးစကိုယ္စီကို ေခတၱရပ္ၿပီး…. “ ေအာင္စာရင္း ၾကည့္ၿပီးရင္ ဖုန္းေခၚဦးေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး သြားမေနနဲ႔ဦး၊ ငါက ဒီေလာက္ မဟုတ္ဘူး မင့္အေမက သိခ်င္ရွာမွာ၊ အိတ္ခ်ိန္းက ဖိုးသားကို မွာမရရင္ ေဆးရံုကို လွမ္းမွာ” ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းျငိမ့္ျပၿပီး ရထားေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ ရထားသည္ ဘူတာရံုတြင္ သံုးမိနစ္ခန္႔သာ ရပ္ၿပီး ျမစ္ၾကီးနား မႏၱေလး လမ္းမၾကီးအတုိင္း မႏၱေလးဘက္ဆီသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။

မိုးဦးရာသီေရာက္ၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ထင့္ ဘံုေခ်ာင္း ဘူတာမွ ထြက္ၿပီးကတည္းက မိုးေတြ သည္းသည္းမဲမဲ ရြာခ်သည္။ မိုးကသည္း ေနက၀င္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးလည္း ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ရထားေတြ ခဏခဏ ဘီးေခ်ာ္၊ တိမ္းေမွာက္သည္ဟု ထိုေဒသမွာ နာမည္ၾကီးသည့္ ဘံုေခ်ာင္း ႏွင့္ နမ္းခမ္း ေက်ာက္ေတာင္ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္စီးလာသည့္ ရထားက သြားေနျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ မိုးသံက ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို လႊမ္းမိုးထားသည့္အတြက္ ရထားဘရိတ္အုပ္သံ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သာ တစ္ခါတစ္ခါ ေပၚလာသည္။ ယုခု ေက်ာက္ေတာင္ၾကားကို ခါတိုင္းကၽြန္ေတာ္ အေခါက္ေခါက္ အခါအခါ ရထားစီးၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့ေပမယ့္ တစ္ၾကိမ္မွ ဘီးေခ်ာ္တာႏွင့္ မၾကံဳဘူးပါ။ ယခုေတာင္ၾကားတြင္ ရထား ဘီးေခ်ာ္လွ်င္ တစ္ရက္ခန္႔ ၾကာတတ္သည္။ ယခင္အၾကိမ္ေတြတုန္းက သြားေနရင္း ရထား ဘီးေခ်ာ္သြားလွ်င္ ဟူ၍လည္း တစ္ၾကိမ္မွ စိတ္မပူဘူးပါ။ သို႔ရာတြင္ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူပါသည္။ အကယ္၍သာ ဘီးေခ်ာ္ခဲ့လွ်င္ မနက္ျဖန္ မနက္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၾကည့္ခြင့္ ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္ေျဖထားသည့္ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ၾကည့္ခ်င္သည္ က်န္လူမ်ား အားလံုးလဲ ထိုကဲ့သို႔ပဲ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေကာလင္း ဘူတာရံုေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီခြဲၿပီ၊ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးကလည္းတိတ္ၿပီ။ သိပ္မေ၀းလွသည့္ ဘူတာႏွင့္အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကတိုက္ကရိုက္ျပန္ ပစၥည္းေတြခ်ၿပီး စက္ဘီးေလးဆြဲကာ အျပင္ကို ထြက္ခဲ့မိသည္။ ေကာလင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ညလင္းေပါက္ လင္းေပါက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔လည္း ဒီညေတာ့ အိပ္ျပန္ မအိပ္ပဲ ေအာင္စာရင္း ကပ္တာကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကမည့္ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ခဏေလာက္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေက်ာင္းအေရွ႕ကို စက္ဘီးကိုယ္စီႏွင့္ သြားၾကည့္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႔အစုကိုယ့္အစုလုိက္ ေက်ာင့္အေရွ႕ကို ျဖတ္ျဖတ္သြားၾကၿပီး ေအာင္စာရင္း ဘယ္အခ်ိန္ကပ္မလဲ ဆိုသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းၾကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းကေတာ့ အေမွာင္ထု အတြင္းမွာ အိပ္ေမာက်လို႔ ေကာင္းတုန္း။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းအေရွ႕ အုတ္တံတားေလးမွာ ဂစ္တာတီးတဲ့သူကတီး ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေျပာတဲ့သူေျပာႏွင့္ သူ႔အစုကိုယ့္အစု ထိုင္ကာ ေအာင္စာရင္း ကပ္မည့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္ ေအာင္စာရင္းထြက္မည္ဟုသာ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္ၾကား၍သာ လာေစာင့္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္စာရင္းထုတ္လိမ့္မည္ဟု ေတာ့မည္သူမွ မေျပာႏိုင္ၾက။ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေက်ာ္ေတာ့ ပညာေရးမွဴးရံုးဘက္က ဆရာတစ္ေယာက္ အိပ္သာသြားဖို႔ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ၀မ္းသာအားရႏိွင့္ ေအာင္စာရင္းထြက္မွာလား ဟု၀ိုင္းေအာ္ေမးၾကသည္။ သူက ဘာမွ ျပန္ေျပာျခင္းမရွိပဲ ရံုးအတြင္းသို႔ ၀င္သြားကာ တံခါးျပန္ပိတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္း၀င္းသည္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သည့္ ေက်ာင္း၀င္းျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းႏွင့္ ေအာင္စာရင္းမ်ားကပ္မည္ဆိုသည့္ ပညာေရးမွဴးရံုးသည္ အနည္းဆံုး ေပသံုရာခန္႔အကြာေ၀းရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္း အေပါက္မွ ပညာေရးမွဴးရံုး အေရွ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စာရြက္မ်ား ကပ္ထားသည္ဟု ယူဆရာေသာ ဘုတ္ေလးတစ္ခုကို ေထာင္ထားသည္ကိုျမင္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစာရြက္ကပ္ထားေသာ ဘုတ္သည္ ေအာင္စာရင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟုယူဆကာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ေက်ာင္းထဲ၀င္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း ကပ္လိုက္ၿပီး ၀င္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုစာရြက္မ်ားကပ္ထားေသာ ဘုတ္အေရွ႕ကို ေရာက္ၿပီ ဆုိသည္ႏွင့္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္လုိက္သည္။


လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ ကြန္ပ်ဴတာ စာလံုးမ်ားႏွင့္ စာစီထားေသာ နာမည္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ရွာၾကည့္သည္။ ေတြ႕ပါၿပီ စန- ၉၂၉ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ၿပီးေတာ့ အဖအမည္ ဂုဏ္ထူးရ ဘာသာစာရင္းဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးမပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္က ေအာင္ၿပီ ေအာင္ၿပီေဟ့လို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ေစာင့္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေက်ာင္တံခါးဆီသို႔ ေျပးလာၾကၿပီး ၾကြက္ဆူၾကြက္ဆူ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေယက်ာၤးေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ တံခါးဖြင့္တာကို ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ အုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္္ၿပီးေျပး၀င္ လာၾကသည္။ ပညာေရးမွဴးရံုးထဲက ဆရာေတြလဲ ထြက္လာၿပီး တိတ္တိတ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ဆူညံဆူညံ မလုပ္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေအာင္စာရင္းၾကည့္ၿပီးၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကို ျပန္ေက်ာ္ထြက္ခဲ့ၿပီး စက္ဘီးကို အိမ္ရွိရာသို႔ ေျခသုတ္တင္နင္းခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။


ဗိုလ္တစ္ေထာင္ေျခာက္ ေက်ာင္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ မနက္ေစာလြန္းေသးလို႔ ျဖစ္မည္ထင္သည္ ေအာင္စာရင္းလာၾကည့္သူ ေတာ္ေတာ္နည္းေသးသည္။ ဂုဏ္ထူးေတြ တစီၾကီးရသြားသည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီးျပန္ၾကသည္။ ေအာင္စာရင္း မပါသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔။

ဗိုလ္တစ္ေထာင္ေျခာက္တြင္ ကပ္သည့္ေအာင္စာရင္းကို ဘာရယ္မဟုတ္ လာၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး သိသူလည္းမပါ၊ နာမည္တပ္ၿပီး ၾကည့္စရာလူလည္းမရွိ၊ မနက္က်ရင္ Class ရွိေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္စာရင္းဘုတ္ေတြ အေရွ႕မွာ နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးကဖြဲဖြဲက်လာသည္။ မိုးဖြဲဖြဲက်ေနေသာ လမ္းမွာထီးမပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။


ေအာင္စာရင္းဟု ေျပာလွ်င္ စာေမးပြဲေျဖၿပီး နံရံမွာထုတ္ျပန္ေၾကျငာ ေပးသည့္ စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းဟု သာလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမင္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘ၀မွာ စာသင္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ပဲ ဘ၀ထဲမွာ သင္ခန္းစာေတြ ထပ္တက္ေနရသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ စာေမးပြဲမေျဖပဲ လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ ဒုကၡေတြ ျပသနာေတြကို ေျဖေနရသည္။ နံရံေပၚမွာ ကပ္မထားေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ အရာတစ္ခုရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို ဘ၀မွာ အျမဲတမ္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္သေရႊ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ေတြ႕ဘ၀ထဲမွာ စာေမးပြဲေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ေျဖရင္း ဘ၀ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္မည့္ေန႔မ်ားကိုလည္း အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ၾကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းေနၾကရဦးမည္ ျဖစ္သည္။