သင္ဆိုရင္ဘာလုပ္မလဲ.......

အခ်ိန္ကား နံနက္ ၁၁ နာရီခန္႕ .........

ေႏြဥတုဘက္ကို ကူးေျပာင္းလာၿပီ ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ နံနက္ ၁၁ နာရီဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ အလြန္တရာ ပူျပင္းလွသည္။ လမ္းေပၚတြင္ သြားလာသူၾကသူမ်ားမွာ အပူဒါဏ္ သက္သာေစရန္အတြက္ တခ်ိဳ႕က ထီးေဆာင္းၾကသည္။ ထီးပါမလာသူမ်ားက လက္ထဲရွိ ဖိုင္ေလးမ်ား စာအုပ္ေလးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာကိုကြယ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ ၾကသည္။

ိထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ခုႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ အရြယ္ရွိေသာ အဖြားအိုတစ္ေယာက္သည္ မဟာဗႏၵဳလ ပန္းျခံလမ္းဘက္မွ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ရွိရာဘက္သို႔ လမ္းျဖတ္ကူးရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ သူ၏လက္တစ္ဘက္တြင္ ေျမြအေရခြန္ အိပ္ႀကီးတစ္လံုးကို တစ္ဘက္က ကိုင္ၿပီး လက္တစ္ဘက္က ျခင္းတစ္ျခင္းကို ကိုင္ထားသည္။ ခဏေလာက္ၾကေတာ့ ထိုအဖြားအိုသည္ ေျမြအေရခြံအိတ္ႀကီးႏွင့္ ျခင္းကိုဆြဲကာ လမ္းျဖတ္ကူးသြားသည္။ ထို႔သို႔လမ္းျဖတ္ကူးရင္ တစ္ေနရာအေရာက္ ရုတ္တရက္ေျခေခ်ာ္ၿပီး လွဲက်သြားသည္။


ထိုအခါတြင္ အနီးပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူမ်ားက အဖြားၾကီး၏ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႔က မရယ္ၾကေသာ္လည္း ၿပံဳးစိစိႏွင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ အသက္ကလဲႀကီးႀကီး လက္ထဲမွာ အိတ္ႀကီးေတြနဲ႕လွဲက်သြားေတာ့ဆိုေတာ့၊ အဲဒီပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ရယ္စရာေကာင္းေန ေပလိမ့္မည္။

တခ်ိဳ႕လူမ်ားကေတာ့ အဖြားၾကီးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ စိတ္မေကာင္းသည့္ အတြက္ စုတ္ပင္သတ္ၾကသည္။ ထိုအဖြားႀကီးသည္ အသက္ကလဲႀကီး တစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မပါပဲ လမ္းမအလယ္မွာ ေခ်ာ္လွဲတာဆိုေတာ့ သနားမည္ဆိုလွ်င္ သနားစရာ ေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။

ယခု အျဖစ္အပ်က္တြင္ ရယ္သူလည္းရွိသလို စိတ္မေကာင္းသူလည္းရွိသည္။ မိတ္ေဆြ အကယ္၍ ဤေနရာတြင္ရွိခဲ့လွ်င္ ထိုအျဖစ္ပ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနမည္ေလာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမည္ေလာ။ သင္ဘာလုပ္မည္နည္း ..........

* * * *

ထိုထဲမွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ လွဲက်ေနေသာ အဖြားႀကီးကို ေျပးထူးလိုက္ၿပီး အိတ္နဲ႕ျခင္းကို လက္ထဲကဆြဲ တစ္ဘက္က အဖြားႀကီးကိုတြဲၿပီး လမ္းတစ္ဘက္ေရာက္သည္ အထိ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္သည္။

Read More...

Summary only...

တမာပင္

တမာသည္ အသိတရားမ်ားစြာေပးသည္

တမာေခါက္သည္ ခါးသည္။ တမာရြက္သည္ ခါးသည္။ တမာျမစ္သည္ ခါးသည္။ တမာသည္ တပင္လံုးခါးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တပင္လံုးခါးေသာ တမာပင္က သီးသည့္ အသီးသည္လည္း ခါးသည္။ သို႔ရာတြင္ တမာသီးသည္ ရင့္မည့္လာခ်ိန္တြင္ ခ်ိဳသြားသည္။

ခါးေသာပင္မွာ သီးလာၿပီး ငယ္စဥ္က ကိုယ္တိုင္ခါးေသာ တမာသီးသည္ ရင့္မည့္လာခ်ိန္တြင္ အခ်ိဳဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားႏိုင္ပါက အေတြးအေခၚ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အသိုင္း၀ိုင္းတြင္ ရွင္သန္လာၾကေသာ လူသားမ်ားကသည္ ႀကီးရင့္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ ငယ္စဥ္ကလိုပဲ ခါးေနၾကဦးမည္ေလာ.......

* * * *

တမာပင္သည္ သူ၏အိမ္ေရွ႕တြင္ တည္ရွိသည္။ အခုလို ေဆာင္းအကုန္ ေႏြးဦကာလတြင္ သူ႔အိမ္ေရွ႕ တမာပင္မွ ၀ါႀကံ့ႀကံ့ သစ္ရြက္မ်ား ေျမျပင္ေပၚသို႔ ေၾကြက်ၾကသည္။ သူသည္ ေနပူေသာ ေန႕ခင္းမ်ားတြင္ တမာပင္ ေအာက္တြင္ထိုင္ကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လက္ကကိုင္းရင္း ေလႏွင့္အတူ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်လာေသာ တမာရြက္ေလးမ်ားကို ေငးေနမိတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူသည္ စာအုပ္ထဲမွ ဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္သြားသည္၊ တခါတံရံတြင္ ေလႏွင့္အတူ ေၾကြက်လာေသာ တမာရြက္ေလးမ်ား ျဖစ္သြားသည္။

အခုလို တမာရြက္မ်ား ေၾကြခ်ိန္ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕က ေရတြင္းကို ႏွီးျဖာႀကီးတစ္ ခ်ပ္ျဖင့္ အုပ္ထားရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တမာရြက္မ်ားသည္ ေရတြင္း အတြင္းသို႔ ေၾကြက်ပါက ေရတြင္းေရ ပုတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တမာပင္မွာ ပင္စည္တြင္ အေပြးရွိေသာ တမာႏွင့္ အေပြးမရွိေသာ တမာဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲသည္။ အေပြးမရွိေသာ တမာပင္သည္ ခါးေသာေၾကာင့္ ေရျဖင့္ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ျပဳတ္ယူရသည္။ အပင္တြင္ အေပြးရွိေသာ တမာပင္သည္ သိပ္မခါးေသာေၾကာင့္ ေရေႏြးပူပူတြင္ ေခါက္ဆြဲစိပ္သလို သံုးမိႏွစ္ေလာက္ စိပ္ထားရံုျဖင့္ စား၍ရသည္။ ေရေႏြးတြင္ အၾကာႀကီး ျပဳတ္ရေသာ တမာရြက္သည္ အပူခ်ိန္မ်ားျခင္းေၾကာင့္ ၀ါသြားေလ့ရွိၿပီး ေရေႏြးတြင္ ခဏေလးစိမ္ရံုျဖင့္ စား၍ရေသာတမာရြက္သည္ ေရေႏြးစိပ္ခ်ိန္ မၾကာေသာေၾကာင့္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုႏွင့္ စားရသည္မွာ ပိုၿပီးလတ္ဆတ္သည္။

သူတို႔အိမ္ေရွ႕က တမာပင္သည္ ပင္စည္တြင္ အေပြးရွိေသာ တမာအမ်ိဳးစား ျဖစ္ၿပီး ေႏြေရာက္လို႔ တမာရြက္ေတြ ႏုၿပီဆိုလွ်င္ သူသည္ တမာပင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီး တမာရြက္မ်ားကို ခူးေလ့ရွိသည္။ တမာရြက္သည္ ကိုင္းဖ်ားမ်ား တြင္သာ ႏုေလ့ရွိသည္။ လူသည္ ကိုင္းဖ်ားနားသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြား၍ မရႏိုင္သျဖင့့္ သစ္ေပၚတက္ၿပီး ခူးရံုႏွင့္ တမာရြက္မ်ားကို့ လက္လွမ္းမမွီႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ တမာပင္ေပၚသို႔ တက္ပါက လက္ထဲတြင္ ၀ါးျခမ္းျပားတံခ်ဴေလးကို ကိုင္သြားရသည္။

သစ္ကိုင္းခြဆံုတြင္ ကားလားခြထိုင္ လူျပဳမက်ေအာင္ လက္တစ္ဘက္ တမာပင္ကိုဖက္ က်န္လက္တစ္ဘက္က ၀ါးျခမ္းျပား တံခ်ဴေလးကို ကိုင္းၿပီး တမာႏုေလးေတြကို ခူးရသည္မွာ လြယ္ေတာ့မဟုတ္။ တခါတရံတြင္ ၀ါးျခမ္းျပားတံခ်ဴႏွင့္ တံမာႏုရွိသည့္ သစ္ကိုင္းဖ်ားေလးကို လိမ္ခ်ိဳးရန္ ႀကိဳးစားရင္း ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္ လည္းရွိသည္။ တခါတရံတြင္ ၀ါးျခမ္းျပားတံခ်ဴေလး ပဲသြားသည့္ အခါမ်ိဳးလည္းရွိသည္။ ၀ါျခမ္းျပား တံခ်ဴေလး ပဲ့သြားၿပီ ဆိုလွ်င္ သစ္ပင္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္ကာ တံခ်ဴေလးကို ျပန္ျပင္ၿပီး သစ္ပင္ေပၚျပန္ တက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တခါတရံ သူစိတ္ထဲမွာ မိုးေပၚပ်ံၿပီး တမာတစ္ပင္လံုး ေျပာင္ေအာင္ လိုက္ခူးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

သူကိုယ္တိုုင္ ခူးလာေသာ တမာရြက္ျပဳတ္ကို ငါးပိရည္ႏွင့္ တို႔ၿပီးစားရသည္ကို သူခံတြင္းေတြ႕သည္။ တမာရြက္ဟု ဆိုေသာ္လည္း အရြက္ႀကီးပဲ မဟုတ္ တမာအဖူး ေလးမ်ားပါသည္။ ထိုအဖူးေလးမ်ား စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႕ရွိၿပီး ထိုအနံ႕ကို သူက ေမြးသည္ဟု ထင္ထားကာ အဖူးေလးမ်ားသည္ အရြက္မ်ားထက္ အရသာပိုရွိသည္ဟု ထင္ေနသည္။

သႀကၤန္အၾကိဳ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူသည္ ဓားတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထိုတမာပင္သို႔ တက္ေလ့ရွိသည္။ သူ႔ အဖြားက သူခုတ္ခ်လိုက္ေသာ တမာကိုင္းမ်ားကို ဖဲ့၍ သိၾကားၾကိဳသည့္ အိုးတြင္ ထိုးေလ့ရွိသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သိၾကားႀကိဳအိုးတြင္ တမာခက္ ထိုးလိုသူမ်ားလည္း သူခုတ္ခ်လိုက္ေသာ တမာကိုင္းမွ တမာခက္မ်ားကို လာေရာက္ခ်ိဳးယူၾကသည္။ ထုိတမာပင္သည္ ေျမာင္းကမ္းပါးတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ အရမ္းျမင့္လာပါက ၿပိဳလွဲသြားမည္ကို စိုးရိမ္ရေသာေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္ အပင္ကို ခ်ိဳင္ေပးရသည္။ သူသည္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ႏွစ္မ်ားတြင္ တမာရြက္ႏု ခ်ိန္တြင္လည္းေကာင္း၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာရက္မ်ားတြင္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႕တြင္ လည္းေကာင္း တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ေန႕မ်ားတြင္ ႏွစ္သစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႕တြင္ လည္းေကာင္း တမာပင္ကို ခ်ိဳင္ေလ့ရွိသည္။

ထိုတမာပင္ကို သူငါးႏွစ္သား အရြက္ခန္႔က သူ႔အဖြားျဖစ္သူက စိုက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ငယ္စဥ္က တမာပင္တြင္ တျခားလူမ်ား တမာရြက္လာခူးၾကသည့္ အခါ၊ တမာေခါက္လာခြာ ၾကသည့္အခါ ထိုသူမ်ားကို သူက ရန္လုပ္ေလ့ရွိသလို ဓာတ္ႀကိဳးႏွင့္ မလြတ္ဟု ဆိုကာ လွ်ပ္စစ္က လာခုတ္သည့္ အခါတိုင္းတြင္လည္း သူႏွေမွ်ာရသည္။

မိုးက်ၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ တမာသီးမ်ား မည့္ၾကၿပီ။ တမာသီးသည္ စိမ္းစဥ္က ခါးေသာ္လည္း မည့္လာသည့္ အခါတြင္ ခ်ိဳသည္။ သူငယ္စဥ္က တမာသီးမည့္မ်ားလည္း ေကာက္စားခဲ့ဖူးသည္။ တမာသီးမည့္သည္ ခ်ိဳသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း အရသာရွိေလာက္ေအာင္ စားေကာင္းသည့္ အသီးမဟုတ္သည့္အတြက္ တစ္ခါးစားလွ်င္ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုး ေကာက္စားသည္မွ အပ တကူးတကႀကီး ခူးစားတာမ်ိဳးကိုေတာ့ သူမလုပ္ျဖစ္ေပ။ ထိုသမာသီး မည့္တို႔သည္ မိုးေရတို႕ႏွင့္ ေၾကြက်၍ ေျမျပင္တြင္ အပင္မ်ား ေပါက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးရာသီတြင္ တမာပင္ႀကီး ေအာက္၌ တမာပင္ေပါက္ေလးမ်ားက ဟိုတစ္စု ဒီတစ္စုျဖင့္ ေပါက္ေရာက္ေန တတ္ၾကသည္။

သူသည္ ထိုတမာပင္ ေအာက္တြင္ စာဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ သူသည္ တမာရြက္မ်ားကို စားရန္အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရန္ အတြက္ေသာလည္းေကာင္း ခူးခဲ့ဖူးသည္။ ထိုတမာပင္၏ သစ္ကိုင္းမ်ားကို ဓားျဖင့္ခ်ိဳင္ခဲ့ဖူးသည္။ သူသည္ ထိုအပင္မွာ တမာကိုင္းမ်ား ျဖင့္ သြားတိုက္ဖူးသည္။ တမာပင္ကို မေကာင္း ဆိုး၀ါး မကပ္ႏိုင္ဟု အယူအဆရွိေသာ ထိုနယ္တြင္ သူငယ္စဥ္က ထိုအပင္က တမာသားေလးကို ပရိတ္ႀကိဳးတြင္ ခ်ည္ကာ လည္ပင္းတြင္ ဆြဲထားခဲ့ဘူးသည္။

အခုေတာ့သူ ထိုတမာပင္ႏွင့္ ေ၀းခဲ့သည္မွာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ။ တမာပင္ႏွင့္ သူခြဲခဲ့သည့္ႏွစ္က ေမြးသည့္ သူ႔တူေလးပင္ သူငယ္တန္း တက္ေနၿပီ။

အခုအခ်ိန္တြင္ အရံဟင္းအျဖစ္ အေရးမပါစြာျဖင့္ သခြားသီး ရံုးပတီသီးႏွင့္ ပူစီႏွံႏွံ ၾကားတြင္ ေရာေႏွာေနေသာ တမာရြက္ေလးမ်ားသည္ တခ်ိန္က သူ႔အတြက္ အဓိကဟင္း တစ္ခြက္ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္။ သူသည္ ထိုတမာပင္ကို ေန႔ရွိသေရြ႕ အခ်ိန္တိုင္း သတိရႏိုင္ျခင္း္ မရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ ထမင္းဆိုင္ရွိ တို႔စရာ ျမဳတ္စရာတြင္ တမာရြက္ကို ေတြ႔ပါက အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ခြဲေနရေသာ သူ႔မိသားစုကို သတိရမိသည္။

ထိုတမာပင္ႀကီးသည္ သူ႕အိမ္ေရွ႕တြင္ တည္ရွိၿပီး တမာပင္ႀကီး ေနာက္တြင္ သူ႔အိမ္တည္ရွိကာ သူ႔အိမ္ထဲတြင္ သူ႔မိသားစု ရွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား……

Read More...

Summary only...

တရုပ္ေတြ ဘာေၾကာင့္ခ်မ္းသာ ၾကသလဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕တြင္ အျမင့္ဆံုး တိုက္သည္ သံုးထပ္တိုက္ျဖစ္၍ ထိုတိုက္ကို ပိုင္ဆိုင္သူသည္ တရုပ္လူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ တိုက္အိမ္မ်ား၏ ခုႏွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႕သည္ တရုပ္လူမ်ိဳးုမ်ား ပိုင္ၾကသည္။ အႀကီးဆံုး စတိုးဆိုင္ ဆိုလွ်င္လည္း တရုပ္လူမ်ားပင္ ပိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တြင္ အခ်မ္းသာလူ ဆိုလွ်င္လည္း ထိုလူသည္ တရုပ္ျဖစ္သည္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ၿမိဳ႕တည္းလား.... မဟုတ္ပါ ၿမိဳ႕တိုင္း တြင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္း ေနထိုင္သူမ်ားအနက္ တရုပ္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဆင္းရဲသူ မရွိသေလာက္ ရွားသည္။ တရုပ္လူမ်ိဳးဟု ေျပာသည္ႏွင့္ ခ်မ္းသာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ ဆိုတာကို နားလည္ၾကၿပီးသား ျဖစ္သည္။

* * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖိုးမေသခင္က သူေျပာဖူးသည္။
“ အဲဒီတရုပ္ႀကီး ငါတို႔ၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာတုန္းက လက္ဗလာ သက္သက္ပဲ၊ ျမန္မာစကားေတာင္ မတတ္ဘူး၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တုန္ဟိုး တုန္ဟိုး ဆိုၿပီး လွည့္လွည့္ေရာင္း ေနတဲ့လူေပါ့”
့
အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဖိုးလည္း ေသသြားၿပီ ထိုလူလည္း ေသသြားၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးသည္ သာမာန္ ေတာင္သူ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ေသသြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုတရုပ္ႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕၏ အခ်မ္းသာဆံုး စာရင္း၀င္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး အျဖစ္ႏွင့္ ေသသြားျခင္းျဖစ္သည္။

လက္ဗလာခ်ဥ္း ေရာက္လာၾကေသာ တရုပ္မ်ားသည္ ထိုတရုပ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕တြင္ အခ်မ္းသာဆံုး ဆိုေသာ တရုပ္မ်ားအားလံုး လက္ဗလာ သက္သက္ျဖင့္ ေရာက္လာခဲ့ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါတြင္ ထိုသို႔ လက္ဗလာ သက္သက္ျဖင့္ ေရာက္လာၾကေသာ တရုပ္မ်ား အားလံုးသည္ သူေဌးမ်ားျဖစ္၍ မိရိုးဖလာ လယ္၊ႏြား ေခ်ာင္း လုပ္စား ကိုင္စားစရာႏွင့္ ေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ ဆင္ရဲလို႔ ေကာင္းတုန္းရွိၾကေသးသည္။

ကိုယ့္လက္မွာ လယ္၊ႏြား အရင္းႏွီးေတြနဲ႕ လုပ္စားကိုင္စားစရာ ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြနဲ႕ လက္ဗလာ သက္သက္ျဖင့္ ေရာက္လာၾကေသာ တရုပ္လူမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ ခုႏွစ္ဆယ္ အတြင္းမွာ အေျခအေနေတြ အရမ္းကြာျခား သြားၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုသို႔ ကြားျခားသြာရသနည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စိတ္ထဲတြင္ ေမးေမးေန မိပါေတာ့သည္။



ေလးႏွစ္တစ္မွ တစ္ႀကိမ္က်င္းပခြင့္ ရတဲ့ တရုပ္သေဌးသားရဲ႕ ေမြးေန႕ . . . .

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သင္တန္း အတူတူတက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း တရုပ္တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သူသည္ မႏၱေလးမွ လာေရာက္ သင္တန္း တက္ျခင္း ျဖစ္ၿပီး မႏၱေလးတြင္ တိုက္ႏွင့္ကားႏွင့္ ေနသူျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တြင္လည္း ေရႊတိ ံဘုရားနားတြင္ ျခံႏွင့္အိမ္တစ္လံုး၊ အလံျပဘုရား လမ္းတြင္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္း ပိုင္ေသးသည္။ ယခု ရန္ကုန္တြင္ သင္တန္းတက္ေတာ့ ထမင္းခ်က္ တစ္ေယာက္ ေခၚလာၿပီး ေရႊတိ ံဘုရားနားေလးက ျခံတြင္ ေနသည္၊ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ တိုက္ခန္းကေတာ့ ေသာ့ပိတ္ထားသည္ ဟုဆိုသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႕က သူ႔အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္သည္။ သူက ေမြးေန႕ကို ေလးႏွစ္မွ တစ္ႀကိမ္သာ က်င္းပခြင့္ ရသည္ဟု ဆိုသည္။

“ေဟ့ေရာင္ သဘက္ခါက်ရင္ ငါ့ေမြးေန႕ကြ၊ အိမ္မွာ မင့္ကို ထမင္းေကၽြးမယ္၊ ေက်ာင္းက တျခားေကာင္ေတြကို ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕ေနာ္၊ မင့္ကို ေစာက္ရမ္းခင္လို႔၊ မင့္တစ္ေယာက္တည္းကို သီးသန္႔ေကၽြးခ်င္လို႔” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေမြးေန႕ မတိုင္မွီ သံုးရက္အလိုတြင္ ႀကိဳေျပာသည္။

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၉ ရက္ေန႕

အဲဒီေန႕က အိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီ ေက်ာ္ေနျပီ။ Missed Call ၁၃ ခုအနက္ ၁၂ ခုက သူေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေဟ့ ေရာင္ မင့္ကို ဖုန္းေခၚရတာ ေသေတာ့မယ္၊ မလာေသးဘူးလား”

ကၽြန္ေတာ္လည္း လာပါၿပီဟု ဆိုၿပီး ေရကို ကဗ်ာကရာခ်ိဳး တကၠစီေလး ငွားၿပီး ေရႊတိ ံဘုရားနားေလးက သူ႔ျခံကို ေရာက္သြားသည္။ သူက အိမ္ေရွ႕ကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို ထြက္ႀကိဳသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ေစာင့္ရတာ ဗိုက္ဆာလို႔ ေသေတာ့မည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းစားခန္း အတြင္းသို႔ ေခၚသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚမွ အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးရန္ ျပင္ထားေသာ ဟင္းမ်ားက ..... ။ ဘာလေခ်ာင္ေက်ာ္ ဘူးတစ္ဘူး မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ ဘူးတစ္ဘူး ဆလပ္ရြက္ တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ တို႔စရာ ငါးပိရည္ တစ္ခြက္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ တရုပ္သူေဌးသား တစ္ေယာက္၏ ေလးႏွစ္မွ တစ္ခါက်င္းပေသာ ေမြးေန႕ပြဲတြင္ ေကၽြးသည့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား ျဖစ္ၾကပါေတာ့သည္။

“ေဟ့ေရာင္ စားကြ၊ မင္းစားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္” ဟု ေျပာၿပီး ထမင္းခူး၊ ထမင္းပန္ကန္ထဲသို႔ ဘာလေခ်ာင္ေက်ာ္ မ်ားႏွင့္ မုန္႕ညွင္းခ်ဥ္မ်ားကို ထည့္ေပးသည္။ ထိုမုန္႔ညွင္းခ်ဥ္သည္ သူမႏၱေလးမွ ယူလာျခင္းျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ထက္ ေကာင္းသည္ဟု ဆိုလိုက္ေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ထင္ထားသည္က သူေဌးလဲ ျဖစ္ျပန္ ဆိုင္မွာ မေကၽြးပဲ အိမ္မွာ ေကၽြးမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္၊ သူ႔အိမ္က ထမင္းခ်က္ လက္ရာကို ၾကြားရင္း ဟင္းလွ်ာေလးငါး ေျခာက္မ်ိဳး ခ်က္ထားၿပီး ရွယ္ေကၽြးမည္ဟု ထင္ထားခဲ့မိသည္။ အခုေတာ့ အထင္နဲ႕ အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသြားသည္။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ယုဇန ပလာဇာ သြားခ်င္သည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ လုိက္ပို႔ရသည္။ ယုဇန ပလာဇာသို႔ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ လာခဲ့ၾကသည္။ ပလာဇာေရာက္ေတာ့ တစ္ဆိုင္၀င္တစ္ဆိုင္ထြက္ အေပၚတက္ ေအာင္ဆင္း လုပ္ၿပီး ေစ်းလိုက္ဆစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူႀကိဳက္ေစ်း မရဟု ဆိုကာ တစ္ခုမွ မ၀ယ္ပဲ ျပန္ဖို႔ ျပင္သည္။ မိုင္မစ္ အေရွ႕ေရာက္ေတာ့ “ေရဆာတယ္ ၀င္ဦးစို႔ဟု” ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ “ေဟ့ေရာင္ ပိုက္ဆံ သိပ္မပါဘူးကြ၊ အေအးပဲ ေသာက္ေနာ္ မုန္႔မစားနဲ႕ေတာ့” တဲ့။

ယုဇန ပလာဇာက ျပန္ေတာ့ ကပ္ေစးအိုးက ကလပ္လိုက္ပို႔ဖို႕ ဆိုျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူကပ္ေစးကုတ္မွန္း သိ၍ “ငါ့မွာေတာ့ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ဘူးေနာ္” ဟု ႀကိဳေျပာထားရသည္။ သူက သူစိုက္မည္ဟု ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အိမ္မွာပဲ ဇာတ္ကားၾကည္ရင္း မိုးခ်ဳပ္ေအာင္ ေစာင့္ၾကသည္။ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ ၂၀၄ ကားစီး၊ ေဆာက္လုပ္ေရး မွတ္တိုင္မွာဆင္း၊ ၿပီးေတာ့ ပါအိုနီးယား ကလပ္ကို ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး သြားၾကသည္။

ကလပ္မွာ ကရတာ ေမာလာေတာ့ ေရဆာလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံက ပါမလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေရဘူးသြား၀ယ္ ဖိုေျပာမလို႔ လိုက္ရွာေတာ့ သေကာင့္သားက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ ျငိသြားၿပီး တြဲကေနသည္။ သူ႔ကို ေရဘူး ၀ယ္ဖို႔ ေျပာေတာ့ “ေဟ့ေရာင္ ေအာင့္ထားက ဒီမွာ ေရကေစ်းႀကီးတယ္၊ တစ္ဘူးတစ္ေထာင္တဲ့၊ ငါ့မွာ ပိုက္ဆံ အပိုပါမလာေတာ့ဘူး” ဟုဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႔ကို အျမင္ကတ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “မင္းအဲေလာက္ေတာင္ ကတ္ေစးကုတ္ေနရင္လည္း မင္းတစ္ေယာက္ တည္းလာပါလားဟု” အျမင္ကတ္ကတ္ ႏွင့္ေျပာၿပီး အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထဲမွာ ရွိစဥ္မွာေရာ အျပင္မွာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ယက္ေရာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္းဘူးသေလာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ေမြးေန႕ဆိုလွ်င္ လူဆယ္ေယာက္ ဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္ႀကီးကို ေကာင္းေကာင္း ေကၽြးၾကသည္။ ထိုသို႔ ေကၽြးဖို႔အတြက္ ထုတ္ထားတဲ့ လစာႏွင့္ မေလာက္လွ်င္ ေနာက္လထဲက ႀကိဳထုတ္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိၾကေသးသည္။ အခုေကာင္ကေတာ့ လက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ပိုက္ဆံကိုကို ကတ္ေစးကုတ္ေနသည္။

* * * *

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေရာက္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးေနခဲ့ဖူးေသာ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖ အပိုင္းအစ တစ္ခုကို ျမင္လာသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ တရုပ္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ျမန္မာေတြေလာက္ အသံုးအၿဖံဳး မႀကီးၾကပါ။ သူတို႔သည္ သံုးသင့္သည့္ေနရာမွ သံုးၾကတာမ်ားသည္။ စီးပြားေရးႏွင့္ ေငြးေၾကး ကိစၥတြင္ ခင္မင္မႈ ဆိုတာကို ထည့္တြက္ထားျခင္း မရွိၾကေပ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ အားနာတာႏွင့္ပဲ ကိုယ္အနာခံလိုက္ရတာ မ်ားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ အမ်ားစုသည္ အလုပ္အကိုင္ ခြင္တစ္ခြင္ မိလို႔ ခ်မ္းသာလာၾကသည့္တိုင္ အသံုးႀကီးလြန္းေသာ ေၾကာင့္ ေခြးေလး ေကာင္းစား တစ္မြန္းတည့္ ဆိုသည့္ စကားပံုအတိုင္း မၾကာမတင္မွာပင္ မူရင္းဘ၀သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိသြားတတ္ ၾကပါေတာ့သည္။

ဆႏၵရွိလွ်င္ ဆက္ေရးပါဦးမည္ ..........

Read More...

Summary only...