အေျပာင္းအလဲ

ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလးမွတ္တုိင္နားမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနတုန္း ဘီအမ္ကားတစ္စီး ဝင္လာသည္။ မွတ္တုိင္တြင္ ေစာင့္ေနေသာလူမ်ား ကားေပၚသို႔ ထိုင္ခံုေနရာ ရေရးအတြက္ အလုအယက္ ေျပးတက္ၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားလည္း ပါသည္။ သက္ၾကီးရြယ္အိုမ်ားလည္း ပါသည္။ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ေယာက္်ားမ်ားလည္းပါၾကသည္။

ထိုမွ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရာ...
ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဘက္မွ ဗႏၶဳလပန္းျခံဘက္ကို လမ္းျဖတ္ကူးေနခုိက္... ဆူးေလ ဘက္မွ ေမာင္းလာေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးက မီးေတာက္ၿပီး အတင္းေမာင္းလာသည္။ လမ္းျဖတ္ကူးေနသူ အားလံုး လန္႔ဖ်ပ္ကုန္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အေရွ႕သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျပးႏွင့္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အလန္႔တၾကား ေနာက္သို႔ ျပန္ဆုတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲကာ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းလာေသာ ထုိဘတ္စ္ကားသည္ လမ္းမအလယ္တြင္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းႏွင့္ ရပ္ေနသူမ်ား ေဘးက ပြတ္ကာ သီကာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္သြားသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဘတ္စကားေတြ စည္းကမ္းအမဲ့ဆံုးျဖစ္သည္ကိုကား အထူးေျပာဖို႔ မလိုၿပီ။ မထသ လည္းမႏုိင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္လည္း မႏုိင္။ လူကူးမ်ဥ္းက်ားမွာ လူအမ်ား ကူးေနစဥ္ အရွိန္ျဖင့္ တရပ္စပ္ ကားမ်ား ဝင္ျဖတ္ေမာင္းသည္ကို ေတြ႕ဖူးသည္က ဒါပထမဆံုး အၾကိမ္မဟုတ္ေတာ့။ ေန႔တုိင္း ျဖစ္သည္။ အျမဲတမ္းျဖစ္သည္။ ထံုးစံပင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ စဥ္းစားရင္းက စည္းကမ္း ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံ၊ လူ႔အခြင့္အေရး အေျပာင္းအလဲ အစရွိသျဖင့္ တသီၾကီး ေလွ်ာက္စဥ္းစားျဖစ္ေတာ့သည္။

အေျပာင္းအလဲ.....

အေမရိကန္ သမၼတ အိုဘားမားသည္ Change ဆိုေတာ့ စကားကို ရြတ္ဆုိရင္း သမၼတ ျဖစ္လာသည္။ Change ဟု ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့သည္က အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားတုိ႔ အလိုရွိေသာ အေျပာင္းအလဲေတြ လုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံက လူတုိင္းကို သြားေမးၾကည့္ပါ။ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲခ်င္တာလဲ... အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း ေျဖၾကလိမ့္မည္။

စစ္အာရွင္စနစ္ကို ဒီမိုကေရစီ စနစ္အျဖစ္ ေျပာင္းခ်င္သည္.....

ဒါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံသားေတြ အားလံုး လိုခ်င္ၾကေသာ ဆႏၵတစ္ခုျဖစ္သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီ ရေနၿပီ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ေနၿပီဟု ျပည္တြင္းမွာသာမက အခ်ိဳ႕ေသာ ႏုိင္ငံမ်ားကပါ အသိအမွတ္ျပဳလာၾကၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပက လူေတြကပါ ရာႏႈန္းျပည့္ အားရၾကသည္မဟုတ္။ ဒီစနစ္ကို ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ထပ္ေျပာင္းခ်င္ၾကသည္။

ဆိုကၠားသမားကစ ကမၻာေက်ာ္ ႏုိင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ား အဆံုး ထပ္ေကာင္းေအာင္ ေျပာင္းခ်င္ၾကမည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ေရာ စာဖတ္သူ ကိုယ္တုိင္းေရာ အားလံုးက ပိုေကာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္ၾကသည္။

လူေတြက အေျပာင္းအလဲလို႔ ေျပာလွ်င္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒၾကီး ေျပာင္းဖုိ႔ လြတ္ေတာ္ထဲက စစ္သား ၂၅ ရာႏႈန္းကို အရပ္သားေတြ အစားထိုးဖို႔၊ အစရွိသျဖင့္ မ်ားျပားလွစြာေသာ ႏုိင္ငံထဲက ေျပာင္းလဲဖုိ႔ လိုအပ္သည့္ အရာမွန္သမွ်ကို ေျပးျမင္ၾကသည္။ ေျပာင္းဖို႔ ၾကိဳးစားၾကသည္။ လတ္တေလာမွာ ေျပာင္းဖုိ႔ ျဖစ္လာႏုိင္တာေတြရွိသလို လတ္ေလာမွာ မျဖစ္ႏုိင္ေသးဘဲ အခ်ိန္အမ်ားၾကီး ယူရဦးမည့္ကိစၥမ်ားလည္း ရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ေနၾကတာက ကိုယ့္ကိုယ္ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ျဖစ္သည္။

ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရးေအာ္ၿပီး

လမ္းေပၚမွာ အမိႈက္ေတြ ပစ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း
ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ ဘတ္စ္ကား တစ္စီး ဆုိက္လာလွ်င္ ထုိင္ခံုရရွိေရးအတြက္ မိန္းကေလးမ်ား ႏွင့္အျပိဳင္ တိုးေဝွ႔ ေနရာလုေနၾကတုန္း...
လူကူးမ်ဥ္းက်ားမွာ လူေတြကူးေနတုန္းမွာ ကားေတြကို အရွိန္ေလွ်ာ့ရေကာင္းမွန္းမသိ ေမာင္းေနၾကတုန္း
ကြမ္းေသြးေတြကို တုိက္ေလွခါး နံရံေတြမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေထြးေနၾကတုန္း
တစ္ေယာက္ထက္ ပိုတဲ့ေနရာေတြမွာ တန္းမစီဘဲ တိုးေဝွ႔ေနၾကတုန္း
ေတြ႕ကရာလူကို အျဖစ္မရွိဘူး ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ဘူးဟု ထုိင္ေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ အျဖစ္လာရွိေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ သတိေမ့ေနၾကတုန္း...

ဒီမုိကေရစီအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ၾကီး မပ်က္စီးဖုိ႔အတြက္ ဆႏၵျပလုိက္ၾကသည္က အၾကိမ္ၾကိမ္။ ဆႏၵျပပြဲၿပီးသြားလွ်င္ ထိုေနရာတြင္ ဆႏၵျပသူတုိ႔ လြင့္ပစ္ခဲ့ေသာ ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ အမိႈက္မ်ားက ပြစာၾကဲ။ တစ္ခုေသာ ဆႏၵျပပြဲတြင္ ကိုယ္ပစ္ခဲ့ေသာ အမိုက္မ်ားကို စည္းကမ္းရွိရွိ ျပန္ေကာက္ဖုိ႔ ဆႏၵျပ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ညြန္ၾကားခဲ့တာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးေပမယ့္ က်န္ေသာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားက ဒံုရင္းဒံုရင္း... ကိုယ္ပစ္တဲ့ အမိႈက္ကို ကိုယ္ေကာက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အေလ့အက်င့္ရေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတာင္ မေျပာင္းႏုိင္ေသးတာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ႏုိင္ငံေတာ္သမၼၾကီး၊ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒၾကီး၊ အစရွိသျဖင့္၊ သူတုိ႔ ပါးစပ္ထဲက ေအာ္ေနတာေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းၾကမည္မသိ။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ပါ၊ ႏုိင္ငံအတြက္ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ခံယူထားတာေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က ဒီမိုကေရစီကို လိုခ်င္လွ်င္၊ ကိုယ္တုိင္က အေျပာင္းအလဲကို လိုခ်င္လွ်င္.... ကိုယ္ကိုယ္တုိင္လည္း အက်င့္စရိုက္ဆိုးေတြကို အက်င့္စရိုက္ ေကာင္းေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရပါလိမ့္မည္။

Read More...

Summary only...

အစိမ္းေသ...

လူေသ အေလာင္းေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္တာ ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ဘယ္ေန႔ ငါ့အလွည့္လဲ ဟု ေမးေမး တတ္လာသည္ 

အစိမ္းေသ..

အဲလို ေျပာလွ်င္ ရိုင္းသြားမည္လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ရုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားတဲ့ လူမ်ားရဲ႕ ရုပ္အေလာင္းမ်ားကို ရည္ညြန္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ရည္ညြန္းမည္ ဆိုလွ်င္  တုိတုိႏွင့္ လိုရင္း သံုးလုိ႔ရသည္က ဤေဝါဟာရ  တစ္ခုကိုသာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အစိမ္းေသဟု သံုးစြဲျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အစိမ္းပဲ ေသေသ အက်က္ပဲ ေသေသ။ လူတုိင္း လူတုိင္း တစ္ေန႔ မဟုတ္ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား.... 

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အေမ့ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးျဖစ္သည့္ အင္းေတာ္က  အဖိုး အိမ္တြင္ သြားေနေလ့ရွိသည္။ အဖိုးအိမ္သည္ ေဆးရံုႏွင့္ နီးသည္။  ေဆးရံုသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရသြားသြားခ်ိဳးေနၾက သဲေခ်ာင္းေလး နားတြင္ရွိသည္။ ေခ်ာင္းသို႔ ေရသြားသြားခ်ိဳးတုိင္း ေဆးရံုေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရၿပီ.. ရင္ခြဲရံုသည္ ေခ်ာင္းႏွင့္ အနီးဆံုးေနရာတြင္ ရွိသည္။ အင္းေတာ္ျမိဳ႕သည္ ယင္းေဒသတြင္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ေသာ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး နဘား၊ မဲဇာ၊ ဆယ္ရြာ၊ ေမာ္လူး၊ နန္႔စီးေအာင္ အစရွိေသာ ျမိဳ႕မ်ားမွ ရန္ျဖစ္လုိ႔ပဲ ေသေသ ကားတုိက္လို႔ပဲ ရထားတုိက္လုိ႔ပဲ ေသေသ ေရနစ္လုိ႔ပဲ ေသေသ အစိမ္းေသ မွန္သမွ် အင္းေတာ္ ေဆးရံု ရင္ခြဲရံုသို႔ လာပို႔ရသည္။ ရင္ခြဲရံုသို႔ လူေသအေလာင္း ေရာက္တယ္လုိ႔ ၾကားသည္ႏွင့္  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္သိုက္ သြားသြားၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕က ရထားၾကိတ္ထားလုိ႔ ေခါင္းျပတ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဓားထိုးခံရလို႔ အူေတြ အေခြလိုက္ အျပင္မွာ ထြက္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘာဒါဏ္ရာမရွိပဲ ေသေနသည္။ တစ္ၾကိမ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရခ်ိဳးေနၾက သဲေခ်ာင္းေလးေဘးက မန္ၾကီးပင္မွာ လူတစ္ေယာက္ ၾကိဳးဆြဲခ်ေသသည္။ အေလာင္းက ကမ္းနဖူးမွာ ထိုင္လွ်က္အေနထား ငုတ္တုပ္ၾကီး.. ၾကိဳးက မန္ၾကီးပင္မွာ တန္းလန္း။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကေလးမို႔လုိ႔ ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းမသိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားၾကည့္လိုက္သည္။ လူၾကီးေတြ ေမာင္းထုတ္လွ်င္ ျပန္ေျပးလာလုိက္သည္။

ငါးတန္း ေျခာက္တန္းေလာက္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕မွာ ကားတုိက္မႈ တစ္ခုျဖစ္သည္။ အတိုက္ခံရသည္ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တစ္တန္းပဲ ငယ္သည္။ သူ႔အေမ မႏၱေလးမွာ ေခါဆီ(တစ္ခ်ိဳ႕ေဒသတြင္ ေခါပုတ္ဟုေခၚသည္) သြားေရာင္းတာကို ဘူတာကို လိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္မွာ သစ္လံုးကားက ေဘးက ျဖတ္သြားစဥ္ စက္ဘီးလွဲၿပီး သူ႔ေခါင္းက ကားဘီးေအာက္ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။  ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည့္ေတာ့ သူက ေက်ာင္းစိမ္း ဝတ္စံုးေလးကို ဝတ္ထားသည္ သူ႔အေလာင္း ပတ္ပတ္လည္ကို ထံုးျဖင့္ စည္းတားထားသည္။ ေခါင္းက ေၾကမြေနၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေလာင္းေတြ သြားသြားၾကည့္တာ ဘာစိတ္ခံစားမႈမွ မရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ၾကိမ္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္သလိုလိုရွိလာသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသာ္လည္း တစ္ေက်ာင္းတည္းက ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကိုမ်ား သူ႕ဝိဥာည္ေတြ လိုက္လာေလမလားဆုိၿပီး သံသယ ျဖစ္မိသည္။ ညေရာက္ေတာ့ မ်က္လံုးကို ဘယ္လို ပိတ္ပိတ္ မ်က္စိထဲမွာ သူ႔အေလာင္းၾကီးကိုပဲ သြားသြားျမင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ျဖည္းတစ္ျဖည္း ေၾကာက္လာသည္။  ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း သြားသြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ေနတုန္းမွာ မေၾကာက္ ညဘက္ အိပ္ေတာ့မွာ အေလာင္းေတြကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျပန္ျမင္မိၿပီး ေၾကာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ညခါမွ ေၾကာက္ေရာ ေန႔ခင္းဘက္မွာေတာ့ သြားသြားၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္း။

သည္လုိႏွင့္ သတင္းေထာက္ ျဖစ္လာေတာ့ on the spot ေသသြားတဲ့ လူအေလာင္းေတြက မျမင္ခ်င္မွ အဆံုးျဖစ္လာသည္။ ပထဆံုး မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာက ေမလ ၇ ရက္ေန႔  ဗံုးသံုးလံုး ဆက္တုိက္ကြဲတဲ့ ျဖစ္စဥ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္က ပုစြန္ေတာင္ျမိဳ႕ ကုန္သြယ္မႈ ဗဟိုဌာနမွာ လုပ္ေနတဲ့ ထုိင္းကုန္စည္ ျပပြဲမွာ။  ကၽြန္ေတာ္က ေျမညီထပ္မွာ၊ ဗံုးကြဲတာက ဒုတိယ ထပ္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ တက္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ တစ္ေယာက္က ခါးတစ္ပိုင္းျပတ္လွ်က္သား ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တည္ေနသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက တုံးလံုး ပက္လက္။ အဲဒီေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဒဂံုစင္တာက စီတီးမတ္၊ ရွစ္မိုင္ဂ်န္းရွင္းအိတ္က စီးတီးမတ္ ဆိုင္ အပါဝင္ သံုးေနရာ ဗံုးကြဲခဲ့ၿပီး လူတစ္ဆယ့္တစ္ေယာက္ ေသသြားသည္ဟု သိရသည္။

၂၀၀၈ ေမလ ၂ ရက္မွာ နာဂစ္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လပြတၱာ ေရာက္သြားတာက ေမလ ၇ ရက္။ ျမိဳ႕အျပင္ ထြက္လုိက္တာနဲ႔ အေလာင္းေတြ ဆုိတာေတာ့ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးၾကတဲ့ အတုိင္း အေဖြးသား။ ညအိပ္ေတာ့ အေလာင္းေတြက ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ၊ အပုတ္နံ႔ေတြက ဘာနံသလဲ မေျပာႏွင့္။ အစပိုင္းရက္ေတြမွာ ညအိပ္ရတာ ေၾကာက္သလို ရွိေသာ္လည္း ၾကာလာတာႏွင့္ အမွ် ယဥ္ပါးလာၿပီး ဘယ္ အေလာင္းကို ေၾကာက္ရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ ထုိစဥ္က စၿပီး လူေသ အေလာင္းေတြကို ေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ေတာ့သလို ေသခ်ိန္တန္လုိ႔ ေသတာပဲဟုသာ စိတ္ထဲမွာ ခပ္ေအးေအး ေတြးထားလိုက္ေတာ့သည္။

ေနာက္ေတာ့ ရခုိင္မွာ ျပသနာျဖစ္သည္။ ပထမ အေက်ာ့ျဖစ္စဥ္က အေလာင္းေတြ သိပ္မ်ားမ်ားစား မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႕ မေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္ ဒုတိယအေက်ာ့ ျဖစ္စဥ္မွာေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ အသက္ထြက္ သြားသူေတြကို ျမင္ရသည္။ အဲဒီေန႔က ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တုိဘာ ၂၅ ရက္ ေက်ာက္ေတာ္ၿမိဳ႕မွာ အခ်ိန္က ညရွစ္နာရီခန္႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာက္ေတာ္ ေဆးရံုကို ေရာက္ၿပီ ဆုိတာႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ေသနတ္ဒါဏ္ရာရ လူနာေတြကို ဟိုင္းလဒ္ကား တစ္စီးနဲ႔ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ သယ္လာၾကသည္။ ဘယ္ေနရာက သယ္လာတာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေလွဆိပ္က သယ္လာသည္ဟုသာ သိရသည္။ ကားတစ္စီးတစ္စီးမွာ လူနာေလးငါး ေျခာက္ေယာက္ထက္ မနည္း။ အကုန္လံုး ေသနတ္ဒါဏ္ရာ ရလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။  ညေန သံုးနာရီခန္႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ပစ္ခတ္မႈ ျဖစ္စဥ္။ ညရွစ္နာရီမွ ေဆးရံုေရာက္လာသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက လမ္းမွာကတည္းက ေသႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက မေသေသာ္လည္း ေသြးလြန္ေနၾကၿပီ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဆးသြင္းဖုိ႔ လုပ္ေနတုန္းမွာ အသက္ထြက္သြားသည္။ အဲဒီတုန္းက တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို စိတ္ထဲက အျပစ္တင္ေနမိတာကလြဲရင္ လူေသေတြေပၚမွာ ခံစားခ်က္ သိပ္မရွိ။

တစ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေသသြားၿပီဟု သိရသည္။ သူေသသြားတာလည္း မသိလုိက္သလို သၿဂၤိဳလ္လိုက္တာလဲ မသိလုိက္။ သူ႔ကို သၿဂိၤဳလ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွ သိရသည္။ သူက တစ္ျခားလူ မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ အခုလက္ရွိေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို ျမန္မာစာ ေဖာင့္ရေအာင္ သြင္းေပးတဲ့လူ။   သေဘာေကာင္းၿပီး ကူညီတတ္တာေတာ့ အထူးစာဖြဲ႔ၿပီး ေျပာေနဖုိ႔မလို။ သူက နက္ဝပ္ၾကိဳးတပ္ရင္း တုိက္ေပၚက ျပဳတ္က်ေသသြားတာ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလကြာလို႔ ေတြးရင္းက.. ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္စဥ္းစားျဖစ္သည္။

ေနာက္ေတာ့ မိတၳီလာျဖစ္စဥ္....

ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့... မီးခိုးလံုးၾကီးကို ခပ္ခပ္ေဝးေဝးကပင္ ျမင္ေနရၿပီ။ မီးခိုးလံုးၾကီး ထြက္ေနရာ ေနရာကို ကားကို ဦးတည္ေမာင္းခုိင္းရသည္။ မီးေလာင္သည့္ ေနရာကို ေရာက္ၿပီ ဆုိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚက ခုန္ဆင္းကာ မီးေလာင္ျပင္ရွိရာဆီသို႔ ဦးတည္ ေျပးခဲ့သည္။ မီးေလာင္ေနသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြက ေမးၾကသည္။ ဘယ္ကလဲဘယ္သူလဲ အစရွိသျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေထာက္ပါ ဓာတ္ပံုလာရိုက္တာ ဆုိေတာ့။ အဲဒါဆုိရင္ လူေသအေလာင္းေတြ ရိုက္မလား လုိက္ျပမယ္ဟု ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လုိက္ခဲ့မည္ဟု ဆုိကာ ထုိလူမ်ားႏွင့္ လုိက္သြားသည္။  အေလာင္းေတြကို ဟိုနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု မီးပံုရႈိ႕ထားတာ ျမင္ရသည္။  ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိက္ပို႔ေသာ ဦးေလးၾကီးက ေျပာသည္ ဒီမီးက ဒီမွာတင္ မျငိမ္းဘူးတဲ့.... သူဆိုလိုခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သည္။ ဒီျဖစ္စဥ္ကို သံုးသပ္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ဥာဏ္မွီသေလာက္ ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေမာပါသည္။  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံကိုလည္း ရဝမ္ဒါလို လူရွစ္သိန္း ေက်ာ္ေသတဲ့ ႏုိင္ငံ ျဖစ္မလာပါေစနဲ႔ လုိ႔သာ ဆုေတာင္း လုိက္မိသည္။

7 Days in Myanmar ဆုိတဲ့ ဓာတ္ပံု စာအုပ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္မွာ ဓာတ္ပံုသြားရိုက္ရသည္။ လြိဳင္ေကာ္ ရန္ကုန္ ေလယာဥ္က တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ပဲ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မည့္ေနတြင္ ေလယာဥ္မရွိ တာေၾကာင့္ လြိဳင္ေကာ္ကေန ဟဲဟိုးကို ျပန္လာၿပီး ဟဲဟိုးမွတစ္ဆင့္ ေလယာဥ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္လာရန္ျဖစ္သည္။ ဟဲဟိုးမွ ေနာက္ေန႔ ေလယာဥ္စီးရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကေလာျမိဳ႕မွာ အိပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ကေလာၿမိဳ႕သည္ နာမည္ေက်ာ္သေလာက္ တကယ္ေနလုိ႔ ထုိင္လုိ႔ ေကာင္းေသာ ျမိဳ႕ေလး တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သည္။   ေတာင္ေပၚက ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းယူလုိက္သည္။ ေနဝင္သြားေတာ့ သိရိလိကၤာ ႏုိင္ငံသား ဒါ့ခ်္လူမ်ိဳး ဓာတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျမိဳ႕ထဲတြင္ ညစာစားရန္ ေတာင္ေပၚက ကားျဖင့္ဆင္းလာခဲ့သည္။  ရာသီဥတု အေျခေနက ညေနခင္းတြင္ ဘာမွ မျဖစ္ေသာ္လည္း ညရွစ္နာရီခန္႔တြင္ ရုတ္ခ်ည္း မိုးေတြရြာကာ ေလျပင္းေတြ တုိက္လာသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးလည္း မီးပ်က္သြားသည္။  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ညစာစားၿပီးခ်ိန္ ကိုးနာရီခြဲေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကားငွား၍ မရေတာ့ေပ။ လမ္းေတြမွာ လူေတြလည္း ရွင္းေနၿပီ။ ဆုိင္ေတြလည္း ပိတ္ကုန္ၾကၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စားေသာက္ဆုိင္က ဆုိင္ကယ္တစ္စီးကို ငွားကာ ႏုိင္ငံျခားသားကို အေနာက္မွ တင္ၿပီး ဟိုတယ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ကေန စထြက္ခါမွ မိုးက ပိုသည္းလာသည္။ ေလကလည္း ပိုျပင္းလာသည္။ ေတာင္တက္လမ္းအတိုင္း ဆုိင္ကယ္ကို နံပါတ္တူး ဂီယာျဖင့္ တက္လာသည္။ ႏုိင္ငံျခားသားက ဝေတာ့ မိုးနဲ႔ေလၾကားမွာ ဆုိင္ကယ္က နံပါတ္တူးျဖင့္ ေကာင္းေကာင္း မတက္ႏုိင္ေတာ့ပ။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္က နံပါတ္ဝမ္းကို နင္းလုိက္သည္။ လီဘာ အရွိန္တင္ထားစဥ္ တူးကေန ဝမ္းေျပာင္းလုိက္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္ အေရွ႕ဘီးေထာင္သြားသည္။  လီဘာကို ခ်က္ျခင္း ေလွ်ာ့ခ်ရသည္။ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ ဆုိင္ကယ္လည္း မေမွာက္သလို ႏုိင္ငံျခားလည္း ျပဳတ္က်မသြားေပ။  ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဟိုတယ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာပင္ ေရာက္သြားသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ၾကားလုိက္ရသည့္ သတင္းက မေကာင္း... ေလၾကီးမိုးၾကီးက်ၿပီး ေရႊတြင္းျပိဳလို႔ လူငါးဆယ္ေလာက္ ေသသြားသည္ ဆိုသည္။  သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆးရံုသို႔ သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ကေလာျမိဳ႕နယ္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ေရာက္ေနၿပီ။ သူရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ရ ေသဆံုးသူမ်ားမွာ အေယာက္ငါးဆယ္ မဟုတ္ပဲ ၁၆ ေယာက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူတစ္ေယာက္က လႊတ္ေတာ္ အမတ္ကို လာေျပာသည္။ ကေလာ သုသာန္တြင္ လူေသအေလာင္းေတြ ေရာက္ေနၿပီ မၾကာမွီ ေျမခ်ေတာ့မည္ ဟုဆိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေလာ သုသာန္သို႔ သြားၾကည့္ၾကသည္။ သုသာန္ေရာက္ေတာ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕က က်င္းေတြ တူးေနသည္။ လူေသ အေလာင္းေတြေရာဟု ေမးေတာ့ ရင္ခြဲရံုမွာရွိသည္ဟု ဆုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္လည္း ရင္ခြဲရံုရွိရာဆီသို႔ ထပ္သြားၾကျပန္သည္။

ရင္ခြဲရံုထဲဝင္လုိက္ေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ။ စုစုေပါင္း အားလံုး အေလာင္းကိုးေလာင္း။ အားလံုးရဲ႕ ေျခမေလးကိုယ္စီကို တြဲၿပီး ၾကိဳးျဖဴေလးေတြနဲ႔ ခ်ည္ထားသည္။ ထိုထဲတြင္ သံုးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ရွိ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ အေလာင္းလည္း ပါဝင္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေျပာျပခ်က္အရ သိရတာ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သစ္ပင္ပိ ေသသည္ဟုဆိုသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ အေလာင္းေတြမွာက ေျမၾကီးနီနီေတြ ေပက်ံေနသည္။ ထုိလူမ်ားကေတာ့ ေရႊတြင္းထဲမွာ ပိတ္မိၿပီး ေသသြားၾကသူမ်ား ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထုိသုိ႔ အေလာင္းမ်ားကို ဓာတ္ပံု ရိုက္ေနရင္း ခါတုိင္းႏွင့္ မတူေသာ ခံစားခ်က္မ်ား ဝင္လာသည္။  လူေသ အေလာင္းေတြကို ဓာတ္ပံုရိုက္တာ ၾကာလာတာႏွင့္အမွ် ဘယ္ေန႔ ငါ့ေန႔လည္းဟု ေမးေမး တတ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေမ့ပါ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေန႔ ေသရမည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလၾကီးမိုးၾကီးက်ခ်ိန္က အျပင္မွာ ရွိေနခဲ့သည္။ ေတာင္အတက္မွာ ဆုိင္ကယ္ ေရွ႕ဘီးေထာင္သြားစဥ္က လမ္းေခ်ာ္ေမွာက္ၿပီး ေသသြားႏုိင္သလို.. သစ္ပင္ၿပီး တစ္ပင္ကိုယ့္ အေပၚကို က်ိဳးက်ၿပီး ေသသြားႏုိင္သည္။ 

ေျခေထာက္မွာ ရႊံ႕ေလးေတြ ေပေနေသာ လူေသအေလာင္းကို ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေသမလို ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပန္သတိရမိသည္။ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းေနေသာ ရထားေပၚက ကၽြန္ေတာ္ ျပဳတ္က်ဖူးသည္။ ထိုစဥ္က ကိုးတန္း ေက်ာင္းသား ကံေကာင္းလုိ႔ ရထားဘီးေအာက္ မေရာက္ခဲ့။ ငယ္ငယ္က ခဏခဏ ေရနစ္ဖူးသည္။ ေဘးလူေတြ ကယ္လုိ႔ အသက္မေသခဲ့။ အုန္းပင္ေပၚက တစ္ခါ ေျခေခ်ာ္ က်ဖူးသည္။ ဆြဲမိဆြဲရာ ဆြဲလိုက္ေတာ့ အုန္းပင္မွာ တန္းလန္းျဖစ္ေသာ အုန္းလက္ကို ကိုင္မိထားလို႔ လူက အုန္းလက္ႏွင့္အတူ တန္းလန္းျဖစ္ေနၿပီး ေအာက္သို႔ ျပဳတ္မက်ခဲ့ေပ။ ျပဳတ္က်လွ်င္ ေအာက္မွာ ျခံစည္းရိုး ဝါးခၽြန္ေတြ အသက္ရွင္လမ္း မျမင္။ သို႔ရာတြင္  ေသေန႔ မေစ့ေသးလုိ႔ သူလို မေသခဲ့ေသး..

မေန႔က  ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သူ အသက္ရွိေနေသးသည္..  ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ထမင္းစားေနေသးသည္

အခု သူမရွိေတာ့ဘူး... သူဒီေန႔ ေသမယ္ဆုိတာ မေန႔က ၾကိဳသိခဲ့ပါ့မလား.........

တကယ္လုိ႔ သူေနရာ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလွ်င္... 

မနက္ျဖန္မွာ ေသမယ္ဆုိတာ ၾကိဳမသိရဘဲနဲ႔ ေသသြားခဲ့လွ်င္..



  ထိုသုိ႔ ထုိသို႔ စဥ္းစားမိေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ မိသားစုအတြက္ ကမၻာေျမၾကီးအတြက္... တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္မိလာမိသည္။ 

စိုးေဇယ်ထြန္း 


12: 31 AM 
 11.5.2013

Read More...

Summary only...

မီးျခစ္စက္ ႏွင့္ ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္

 ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ေဆာ့ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ

မီးျခစ္စက္ဆုိတာ ရန္ကုန္ တစ္ဖက္ကမ္း သမၼတ ကမ္းေျခကေန ဆုိင္ကယ္နဲ႔ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ ရြာေလးပါ... ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္ကေတာ့ အဲဒီရြာ သြားတဲ့ လမ္းေဘး မွာရွိတာ... ရန္ကုန္မွာေနတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီရြာေလးနဲ႔ အဲဒီ လက္နက္တုိက္ အေၾကာင္း သိတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါလိမ့္မည္....

“ အရင္က ဒီရြာေနရာမွာ မီးျခစ္စက္ရံု ရွိတယ္ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီရြာနာမည္ကို မီးျခစ္စက္ရံုလုိ႔ ေပးခဲ့တာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို လုိက္ပို႔သည့္ ဆုိင္ကယ္ ကယ္ရီသမားက ေျပာသည္။  ရြာေလးသည္ အိမ္ေျခတစ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီး  ျမစ္ဆိပ္ကမ္းဘက္ ထြက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ သီလဝါ ဆိပ္ကမ္းကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။  ရြာထဲမွာ ေသာက္ေရကန္ ႏွစ္ကန္ရွိၿပီး ေရခ်ိဳမထြက္သည့္ ထိုရြာအတြက္ေတာ့ ထိုကန္ကိုသာ အဓိက အားထားရသည္။ ရြာထဲက လမ္းေလးကိုေတာ့ ကြန္ကရစ္ေတြ ခင္းထားသည္။ ရြာလမ္းဆုိသည္ကလည္း အညာမွာလို လွည္းသြားလုိ႔ရေအာင္ က်ယ္သည့္ လမ္းမ်ိဳးမဟုတ္ ေလးေပသာသာ လမ္းက်ဥ္း 
ေလးမ်ားသာ  ျဖစ္သည္။

ျမစ္ကမ္းက အုတ္ခံုမွာ ေအးေအးလူလူ ထုိင္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္

ကၽြန္ေတာ္ဒီရြာေလးကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပံုက ဓာတ္ပံုရိုက္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ရင္း ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္နား ပတ္ဝန္းက်င္က ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ခ်ိဳ႕တဲ့သည့္ရြာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးပါသည္။ သည္ရြာကေတာ့ အမ်ားစုက ဆင္းရဲၾကေပမယ့္ အျခား ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ ေတြလို  ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲတစ္လံုးႏွင့္ တစ္လံုး ျပြတ္သိပ္ ေနေအာင္ ေဆာက္ထားျခင္း မ်ိဳးမဟုတ္။  ကြန္ကရစ္လမ္း  သူ႔ဝင္းသူ႔ျခံႏွင့္ အိမ္ေလးေတြက တစ္လံုးက သီးသီးသန္႔သန္႔ႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္ ကိုသတိထားမိသည္။ 

 ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရခ်ိဳးေနၾကသူမ်ား

ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္က ေနာက္က်သည့္အတြက္ ဓာတ္ပံု အမ်ားႀကီး ရိုက္ဖို႔ အခ်ိန္မရ။ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာမီ ေန ဝင္သြားသည္။  ေနာက္မွ တစ္ခါျပန္လာဦးမည္ဟု ေတြးကာ ရန္ကုန္ ဘက္ကမ္းသို႔
 ျပန္လာခဲ့ရသည္။ ပထမႀကိမ္ ေရာက္ျဖစ္တာက ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလက ျဖစ္သည္။  ယခု တစ္ေခါက္ ထပ္ေရာက္ ျဖစ္သည္က မတ္လ။ ႏိုဝင္ဘာကေတာ့ ေဆာင္းဝင္စကာလျဖစ္တာ ေၾကာင့္ျမဴေလးေတြ ရွိသည္။ မိုး ကုန္ၿပီးခါစ ျဖစ္ေၾကာင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဖုန္ေတြ သိပ္မရွိလွ။ ဒီတစ္ေခါက္သြားျဖစ္ေတာ့ မတ္လ။  ေရာက္ၿပီးခါမွ ေနဝင္သြားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ေစာေစာ ထြက္လာခဲ့မိသည္။  သမၼတ ဆိပ္ကမ္းမွ ယင္းရြာသို႔ အေရာက္သြားရာ လမ္းမွာ လြင္တီးေခါင္။ ပူလုိက္သည့္ေနက ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။

ေလွေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး


ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ရြာေလးရဲ႕ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရတာက ကေလး တစ္ေယာက္က စက္ေလွတစ္စီးကို ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ ေမာင္းကာ ေလွကို ကမ္းမွ  ကပ္လုိက္ ခြါလုိက္ႏွင့္ ကစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ဒီကေလး တယ္ဟုတ္ ပါလားလုိ႔ ေတြးကာ လက္ယပ္ ေခၚလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ရပ္   ေခၚတာ   ျမင္ေတာ့  ကၽြန္ေတာ္ ရွိရာဆီသို႔ ဦးတည္ေမာင္းကာ ကမ္းကပ္လာသည္။ 

ေကာင္ေလး မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔ ေမးေတာ့။ ေလွေမာင္းေနတာတဲ့။ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ ဆုိေတာ့ ရွစ္ႏွစ္တဲ့။ မင္းကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေမာင္းတတ္လား ဆုိေတာ့ ေမာင္းတတ္တာေပ့ါတဲ့။
 ျမစ္လယ္မွာ က်ားပိုက္ တန္းေနတဲ့ ေလွေတြ လုိက္ပို႔ေပးမလားဆုိေတာ့။  ရတယ္တက္တဲ့။  အဲဒါနဲ႔ ေလွေပၚကို တက္လိုက္လာသည္။  ကၽြန္ေတာ္နဲ႔  ရန္ကုန္က လုိက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
 ေလွ ေပါက္စေလးနဲ႔  ေလွေမာင္းသူ  ကေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေဟ့လူ ျဖစ္ပါ့မလားတဲ့။  
ျဖစ္ပါတယ္ဟု ေျပာကာ ေလွကို ျမစ္လယ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ထြက္လာခဲ့သည္။ 
 ေလွက ခပ္ေသးေသးျဖစ္ျဖစ္ၿပီး ငါးပိုက္ခ်သည့္ ေလွျဖစ္သည္။     ေလွ ေသးေလးေပၚမွာ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ အျပည့္တင္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကငါး ဖမ္းပိုက္ပံုေပၚက ထုိင္လုိက္ရသည္။ ထိုင္ေနရင္း ေလွဦးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလွက အေကာင္းမဟုတ္။  ေပါက္ေနသည္။ ေပါက္ေနသည့္ေနရာကို ရႊံ႕ႏွင့္ဖာထားသည္။ ထိုဖာေသာေနရာမွ ေရမ်ား စိမ့္ဝင္ေနသည္။  ေရေတြ စိမ့္ဝင္တာေတာ့ ျမင္ေတာ့ လူက မ်က္လံုးျပဴးလာသည္။    အကယ္၍ ေလွနစ္သြားလွ်င္.. ကၽြန္ေတာ္ ေရကူးတတ္သည္ ဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္ျမစ္လို ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ကမ္းေရာက္ေအာင္ ကူးႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။

ငါးဖမ္းပိုက္ေတြကေတာ့ ေရေပၚ ေပၚလိမ့္မည္ထင္သည္။ အကယ္၍ ေလွနစ္သြားလွ်င္ ယင္းငါးဖမ္း ပိုက္မ်ားကို အားကိုးရမည္။  သို႔ေပမယ့္ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြ ေရေပၚမွာ ေပၚမေပၚ  မေသခ်ာ..
 ေလွေမာင္းသည့္ ေကာင္ေလးကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္မိသည္။  မေပၚဘူးတဲ့။  စိတ္ကူး  ထဲမွာေတာ့
 ေတြးလိုက္သည္။ ေသၿပီဆရာေပ့ါ။ ကမ္းကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကလုိက္လာသည့္
 သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကင္မရာႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကို   ျပျပေလး  ျမင္ရသည္။ ေလွျမဳပ္လုိ႔ကေတာ့ အပီရိုက္မည့္ပံုမ်ိဳး။  ေလွဝမ္းေပါက္ေနတာကို  ဒီတုိင္း  ထုိင္ၾကည့္ေနလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခြက္ေလးကို ကိုင္ကာ ေလွဝမ္းထဲ ဝင္လာသည့္ ေရမ်ားကို ခပ္ထုတ္ ေနရသည္။

က်ားပိုက္ ေထာင္ေနတဲ့ ေလွ 

ဒီေရတက္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာၾကာင့္ ျမစ္လယ္ က်ားပိုက္တန္းသည့္ ေလွမ်ားကို သြားရသည့္  အသြား ခရီးသည္ ေရဆန္ ျဖစ္ေနသည္။  ဆယ္မိနစ္သာသာ ေလာက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ ျမစ္လည္က
 က်ားပိုက္ တန္းသည့္ ေလွနားကို ေရာက္လာသည္။  ကၽြန္ေတာ္ စီးလာသည့္ ေလွေလးႏွင့္ က်ားပိုက္ တန္းေနသည့္ ေလွမ်ားကို တြဲခ်ည္ဖုိ႔ ကပ္ေနတုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလက ရုတ္တရက္ စက္ရပ္ သြားသည္။ ျမစ္လယ္တြင္ ေရစီးၾကမ္းသည္။ စက္ရပ္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ခါတည္း ေရစီးႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ေလွ ေမ်ာပါ သြားသည္။ ေလွ ေမာင္းသည့္ ကေလးက ရပ္သြားသည့္ စက္ကို ျပန္ႏွိဳးေနသည္။ စက္က ႏိုးမလာ..။ ေကာင္ေလး ဆီကုန္သြားတာလားလို႔ ေမးေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ရွင္းသြားပဲ။ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ားပိုက္ တန္းသည့္ ေလွေတြႏွင့္  ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔  ေလွေလးက ေတာ္ေတာ္ ေဝးသြားၿပီ။ ေရစီးက သန္သည္ကိုး။

ေနာက္ေတာ့ စက္ျပန္ႏွိဳးလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလွကေလး က်ားပိုက္  တန္းသည့္      ေလွေတြဆီ  ျပန္ေရာက္လာၿပီး တြဲခ်ည္လိုက္သည္။   က်ားပိုက္   တန္းသည့္ ေလွေပၚတက္လိုက္သည္။
 ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔ေလွ ေသးေသးေလးထဲမွာ ေနရစ္ခဲ့သည္။

က်ားပိုက္ဆိုသည္မွာ ဒီေရ အတက္အက်တြင္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရစီးေၾကာင္းတြင္  ဧရာမ
ပိုက္အိတ္ႀကီးကို ခ်ထားၿပီး ငါးဖမ္းျခင္းျဖစ္သည္။  ကၽြန္ေတာ္ ေလွေပၚေရာက္သြားေတာ့ ေလွေပၚရွိ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးေလးၾကီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဝမ္းပန္းတသာ ၾကိဳၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔က ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔က တြံေတးဘက္မွ လာေရာက္ ငါးဖမ္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာငါးေတြရၿပီးလဲ ဆိုေတာ့ သိပ္မရေသးပါဘူးတဲ့။ ပုစြန္ေတြေရာ ရွိလားဆုိေတာ့ ရွိတယ္တဲ့။ ဘယ္လိုေရာင္းလည္း ဆုိေတာ့ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေစ်းတဲ့။ အဲဒါဆုိလည္း ငါးဆယ္သားဝယ္မယ္ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့...   လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ စားရေအာင္ ေစာေစာကမွ မိထားတဲ့ အေကာင္ေတြ ေပးလုိက္မယ္... ဟုဆိုကာ ျမစ္ထဲတြင္ စိမ္ထားေသာ ပိုက္အိတ္ ေသးေသးေလးကို ဆြဲမလုိက္သည္။ ပုစြန္ထုပ္ အရွင္ေကာင္ေတြ...  

ပုစြန္ထုပ္ အရွင္ေတြကို ယူသြားလုိ႔ မျဖစ္။ အရွင္ေကာင္ေတြ ယူလာရင္ အေမက စားလိမ့္မည္မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသၿပီးသားေတြပဲ ေပးဆုိေတာ့။   ရန္ကုန္က လာတာ မဟုတ္လား ဒီတုိင္း သယ္သြားလုိက္
 လမ္းမွာ ေသသြားလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲလို မလုပ္ပါနဲ႔ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ေသတာမ်ိဳးလဲ  မလိုခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ ေရခဲရိုက္ထားသည့္  ပုစြန္ထုပ္မ်ားကို ထုတ္ေပးသည္။ ငါးဆယ္သားကို ပုစြန္ထုပ္ႀကီး ကိုးေကာင္ ထည့္ေပးသည္။ ရန္ကုန္မွာ ဆုိလွ်င္ အဲဒါကို တစ္ပိသာဟု ေျပာေရာင္းလိမ့္မည္ ထင္သည္။   ကၽြန္ေတာ္က ေငြေျခာက္ေထာင္ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့  သူတုိ႔က ေတာ္ေတာ္   ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း
 ေနာက္ကိုလည္း  လာခဲ့ဖုိ႔ မွာၾကသည္။  အဲဒီေလွေပၚမွာ စိတ္ၾကိဳက္ဓာတ္ပံု ရိုက္ၿပီးေတာာ့  မီးျခစ္စက္ရြာ ဘက္ကမ္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အသြားခရီးက ေရဆန္ျဖစ္ေနေတာ့ ဆယ္မိႏွစ္သာသာ ေမာင္းရေသာ္လည္း အျပန္ခရီးက ငါးမိႏွစ္ခန္႔သာ ၾကာသည္။ ကမ္းေရာက္ေတာ့ ေလွေမာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးကို မင္းေတာ္တယ္ နာမည္ ဘယ္သူလဲဆုိေတာ့ မင္းေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို မုန္႔ဖိုး တစ္ေထာင္ေပးၿပီး ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ 

အျပန္လမ္းမွာ ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္ ဆုိတာကို ဝင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အရင္တစ္ခါ လာစဥ္ကတည္းက ယင္းေနရာတြင္ လက္နက္တုိက္ရွိသည္ဟု ဆုိင္ကယ္သမားက ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မိုးခ်ဳပ္သြားေသာေၾကာင့္ ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့။ အခုတစ္ခါတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္သည္ ကားလမ္းမွ ကိုက္သံုးရာေလာက္ အကြာတြင္ ရွိၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကုန္းမို႔မို႔ေလး တစ္ခုသာ ျမင္ရသည္။ ယင္းကုန္းမုိ႔မုိ႔ေလးကို ေက်ာ္သြားေတာ့ အထဲမွာ အေဆာက္ဦ အေဟာင္ေလးတစ္ခု။ အေဆာက္အအံုမွာ ေညာင္ပင္ေတြ ေပါက္ေနသည္။
 အေဆာက္ဦကို အေဝးကေန လွမ္းၾကည့္လွ်င္ မျမင္ႏုိင္ေအာင္ အေဆာက္ဦ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ကုန္းမို႔မို႔ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ အထဲဝင္ၾကည့္ေတာ့ အေဆာက္အအံုမွာ  အခန္း
ႏွစ္ခန္းရွိၿပီး  အခန္းတစ္ခန္းလွ်င္ သီးျခား အေပါက္တစ္ေပါက္စီ ျဖစ္သည္။  ေဒသခံမ်ား ယင္းအေဆာက္ အအံုကို အိမ္သာဟု သေဘာထားသည္လားမသိ။ အထဲမွာေတာ့ ဟိုတစ္ပံု ဒီတစ္ပံု။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္လုိ႔ ေျပာတာပဲ ဟုသာ ေျပာႏုိင္ၿပီး ဘယ္သူမွ ဂဃနဏ မေျပာႏုိင္ၾကေပ...

စိုးေဇယ်ထြန္း
26 4 2013

 ဂ်ပန္ေခတ္က လက္နက္တုိက္

Read More...

Summary only...