ကၽြန္ေတာ္ရဲ႔ ပထဆံုး လံုးျခင္း၀တၳဳ

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပထဆံုးလံုးျခင္း၀တၳဳကို ဒီေန႔ညမွာ အၿပီးသတ္ေရးၿပီးသြားပါၿပီ။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးၿပီး သိပ္မၾကာခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက စၿပီးေရးေနတာပါ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ၾကာသြားလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးေပါက္လာရင္ေရးလိုက္ မေရးခ်င္ရင္ ပစ္ထားလိုက္ ႏွစ္လသံုးလေလာက္ေနမွ ျပန္ေရးလိုက္ ေရးလိုက္ မေရးလိုက္ လုပ္ေနတာေတြေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အခန္းေတြဟာ ေရးၿပီးခါစ ျပန္ဖတ္တဲ့အခါမွာ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ ႏွစ္လသံုးေလာက္ပစ္ထားၿပီး ျပန္ဖတ္တဲ့အခါမွာ အားနည္းခ်က္ေတြကို ျပန္ေတြ႕ရတတ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခန္းကို ျပင္လိုက္ျပန္ေရာ။ အဲဒီအခန္းကို ျပင္ၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီအခန္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ အခန္းေတြကိုပါ ေလွ်ာက္ျပင္ အဲလို အဲလိုနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာသြားခဲ့တာပါ။ စာေပစိစစ္ေရး တင္မွာရယ္ တျခားျပင္ဆင္တာေတြရယ္ ထည့္တြက္လုိက္ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုး ႏွစ္လ ထပ္ၾကာပါဦးမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစာအုပ္ကို ဒီႏွစ္မကုန္ခင္ ထြက္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းထားပါတယ္။

ေအာက္မွာ ေကာင္းႏုိးရာရာ ေရြးထားတဲ့ အခန္းအဖြင့္ေလးေတြကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အခန္း (၃)

ကိုယ္ခ်စ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေနရင္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႏွင္းေတြ ဘယ္ေလာက္က်ၿပီး ခ်မ္းေနပါေစ၊ အခ်စ္ဟာ ရင္ကိုေႏြးေထြးေစတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ေလာကငရဲလို ပူေနပါေစ၊ အခ်စ္ဟာ ရင္ကိုေအးျမေစတယ္။

ေကာင္မေလးနဲ႔ အဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘရိတ္ေပါက္သြားတဲ့ ကားလို အခ်စ္ဟာ အိုဗာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ ေႏြးရမဲ့အစား ပူေလာင္လာတယ္။ ေအးျမ မဲ့အစား ေအးစက္သြားတယ္။

အခန္း (၆)

တကယ္ေတာ့ အလြမ္းဆိုတာ အဆိပ္တစ္မ်ိဳးပဲ။ အဲဒီအဆိပ္က ႏွလံုးသားကို တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆြးေျမ့ေစတယ္

မေန႔ညက မိုးသက္ေလျပင္းက် သြားသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ တစ္မနက္လံုး မိုးေတြရြာေနခဲ့သည္။ ေန႔ခင္းမွာ မိုးတိတ္စျပဳၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ မိုးေရစက္ေလးမ်ားကေတာ့ တံစက္ျမိတ္မွာ တြဲလွဲခိုၿပီး တစ္စက္ၿပီး တစ္စက္ က်ေနေသးသည္။ တံစက္ျမိတ္တြင္ တြဲလႊဲခိုေနေသာ မိုးေရစက္မ်ားႏွင့္အျပိဳင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္၀က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္လံုးအိမ္ေတြလည္း မ်က္ရည္စက္ေလးမ်ား တြဲလႊဲခိုေနသည္။

“ ပံုဆြဲတာ ၀ါသနာပါတယ္ဆိုလို႔ သင္တန္းေပးတက္တာ၊ ေပါက္လုပ္ပဲ စားေကာင္နဲ႔ ရည္းစားထားဖို႔ မဟုတ္ဘူး”

အဲဒီေန႔က သူ႔ဘ၀ထဲမွာ မုန္တိုင္းက်တဲ့ေန႔။ မုန္တိုင္းက်ရင္ မုန္တိုင္းသင့္သည့္ ေနရာမ်ား စုတ္ျပတ္သြားသလို၊ မုန္းတိုင္းသင့္ခံ သူ႔ႏွလံုးသားမွာလည္း ပြန္းပဲ့ ဒါဏ္ရာေတြေတြ ရခဲ့သည္။ မုန္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ေကာင္းကင္မွာ မိုးေတြရြာသလို၊ မုန္းတိုင္းသင့္ခံရသူ၏ မ်က္လံုးမွာလဲ မိုးေတြ ေန႔တိုင္းရြာခဲ့သည္။

အခန္း(၇)

တကယ္ေတာ့ ႏွလံုးသားဆိုတာ အျဖဴေရာင္သက္သက္ပါ၊ အဲဒီအျဖဴေရာင္ ေလးေပၚကို လူေတြက ေဆးေရာင္ေတြျခယ္ၾကတယ္ေလ ပထမဆံုး ျခယ္လိုက္တဲ့ အေရာင္နာမည္က ခင္မင္မႈတဲ့ ေနာက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ ေနာက္ေတာ့ အခ်စ္။
လူေတြက ေမးၾကတတ္ၾကတယ္၊ အျဖဴေရာင္ သက္သက္ေလးက ပိုေကာင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရာင္စံုလွလွေလးျခယ္ထားတာ ပိုေကာင္းလားတဲ့။ တကယ္ေတာ့့ အျဖဴေရာင္ သက္သက္ေလးက လွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအျဖဴေရာင္ေလးကို ေဆးေရာင္လွလွေလးေတြ ျခယ္လိုက္ေတာ့ ပိုလွသြားသလိုပဲ။
ဘယ္ေလာက္ပဲလွတဲ့ ေရာင္စံုပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပဲ ျဖစ္ေနပါေစ အခ်ိန္ကာလေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေနေတြ ေလေတြရဲ႕ တိုက္စားမႈေအာက္မွာ အေရာင္ေတြက မႈံ၀ါး၀ါးနဲ႔ လႊင့္ပါးေပ်ာက္ျပယ္ကုန္တယ္။ အဲလိုပဲ အလြမ္းေတြရဲ႕ တုိက္စားမႈေအာက္မွာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားဟာလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မႈံ၀ါးသြားတတ္တယ္။

အခန္း (၈)

လူတုိင္းက တေစၦမေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ….. ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ျပန္မခ်စ္မွာကိုေတာ့ လူတုိင္းေၾကာက္ၾကပါတယ္။

နည္းနည္းခ်စ္ရင္ နည္းနည္းေၾကာက္မယ္ မ်ားမ်ားခ်စ္ရင္ မ်ားမ်ားေၾကာက္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ဖြင့္မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ကို ေၾကာက္ၾကတယ္……..

အခန္း (၉)

၀ါးပင္ဟာ တစ္သက္မွာ တစ္ၾကိမ္ပြင့္ၿပီးရင္ ေသဆံုးသြားတတ္တယ္။ လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ၀ါးပင္လိုပဲ တစ္သက္မွာ တစ္ၾကိမ္ပဲ ေတြ႕တယ္တဲ့ . . . . .

လူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အခ်စ္က ဖီးနစ္ငွက္လိုပဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာႏိုင္တာတယ္တဲ့

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္
အခ်စ္ဆိုတာ ၀ါးပြင့္လား ဖီးနစ္ငွက္လား