ဒီေန႔မနက္ရန္ကုန္မွာ ျမဴေတြက်တယ္

ဒီေန႔မနက္ ရန္ကုန္မွာ ျမဴေတြက်တယ္။ ျပဴတင္းေပါက္မွာ ျမဴေတြက်ေနတာ ျမင္ေတာ့ ကမန္းကတန္း အိပ္ရာထဲက ထၿပီး ရိုက္ထားတဲ့ပံုေလးေတြပါ။ ျမဴေတြအေၾကာင္း သိခ်င္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးထားခဲ့ဖူးတဲ့ ျမဴအေၾကာင္းပို႔ကို ဒီေနရာမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ရန္ကုန္ေနၾကတ္ၿပီ

ေနၾကတ္ေနတဲ့ ပံုေတြကို အခု တိုက္ရိုက္ လႊင့္တင္ေပးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္

4 : 22 ဗထက္ခ်ိဳက္ပံု ေဘးေစာင္းေလး ျဖစ္ေနပါၿပီ







4 : 22 မွာ ရိုက္ထားတဲ့ ပံု


အခု တိမ္ထဲကို ၀င္ေနၿပီ ေနၾကတ္တဲ့ ပံုက ပိုျပင္လာတယ္ 4 : 47

Read More...

Summary only...

အပိုင္းအစ

အဲဒီအပိုင္းအစဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဲဒီအပိုင္းစဟာ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အဲဒီအပိုင္းအစဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားရဲ႕ အပိုင္းအစလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္

* * * * * *

လမင္းက ေျပာတယ္ .....

သူဟာ ကမၻာေျမကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕
ၾကင္ယာဖက္ကို ရွာေနခဲ့ဖူးတယ္တဲ့ ....

သစ္ေျခာက္ပင္က ေျပာတယ္ ........

သူဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေမႊးဆံုးပန္းတစ္ပြင့္ကို
ပြင့္ေပးခ်င္ခဲ့တာတဲ့ .........

ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ကေတာ့ အၿမဲတမ္း ပ်ံသန္းေနတယ္ သူဘာမွ မေျပာဘူး

* * * * *

တစ္ခါတုန္းက ကမၻာေပၚမွာ လ တစ္စင္းရယ္။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္မွ မက်န္တဲ့
သစ္ေျခာက္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ရယ္။ မရပ္မနား ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ရယ္
ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ တစ္ေနရာစီမွာ ေနၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း
မသိၾကဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မွာ တူညီေနတဲ့အခ်က္က ရယ္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုေတာ့
ရွိေနၾကတယ္ ... ။

* * * *

ငါကမၻာေျမကို ပတ္လာတာ ႏွစ္ေတြ သန္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ

ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီကမၻာေျမမွာ
ငါ့ရဲ႕ၾကင္ရာဖက္ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး .....

စိတ္ပ်က္အားငယ္ ဟန္နဲ႔ လမင္းက ျငီးတြားရွာတယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါက ကမၻာေျမမွာ အေမႊးဆံုးပန္းေလးတစ္ပြင့္ ပြင့္ခ်င္ခဲ့တာပါ

အခုေတာ့ ငါ့ကို သင္းသတ္သြားၾကလို႔
အပြင့္မေျပာနဲ႔ အရြက္ေတာင္မရွိတဲ့ဘ၀။ ငါဘ၀က ေသဆံုးခဲ့ရၿပီးကိုး။

သစ္ပင္က သူ႕ရဲ႕ ရိုးတန္းႀကဲေနတဲ့ အကိုင္းခက္ေတြကို ၾကည့္ရင္းငိုတယ္..။

ငွက္ကေလးကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဘူး ..........

* * * *

တစ္ရက္မွာ လမင္းရယ္။ သစ္ေျခာက္ပင္ရယ္။ ငွက္ကေလးရယ္ သြားဆံုးမိၾကတယ္။
လမင္းကေတာ့ အေရွ႕မွာ ထိန္ထိန္သာလို႔၊ သစ္ေျခာက္ပင္ကေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ
မားမားရပ္လို၊ ငွက္ကေလးကေတာ့ စြန္းထြက္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလးမွာ
နားခိုလို႔ . . .။ အဲဒီလို သူတို႔ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း
တစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္

* * * *

ငါကေတာ့ ဒီကမၻာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အလင္းေရာင္ေလး ေပးၿပီး ေနေတာ့မယ္။
ငါဆက္ရွာေနလည္း အပိုပဲေလ...

လမင္းကသူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပျပတယ္။

တကယ္ေတာ့ငါက ရိုးရိုး သစ္ပင္မဟုတ္ဘူး။ အႏွစ္တစ္ရာမွာ
တစ္ပြင့္တည္းပြင့္တဲ့ သစ္ေမႊးပင္ေလ။ အႏွစ္တရာ ျပည့္ခါနီးမွာ ငါ့ကိုလူေတြက
သင္းသတ္သြားတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ငါဟာခုတ္လွဲခံရလိမ့္မယ္......

သစ္ပင္က သူ႔ရဲ႕ အျဖစ္ကို ေျပာျပတယ္။

ငွက္ကေလးက ဘာမွ မေျပာဘူး ................... ။ သူဆိတ္ဆိတ္ပဲေနတယ္။

* * *

ေနာက္ဆံုးမွာ သစ္ပင္နဲ႔ လမင္းက မရမက အတင္းေမးေတာ့ ငွက္ကေလးက ေျဖတယ္ ....

ငါက ရိုးရိုက္ ငွက္မဟုတ္ဘူး။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ .....

ေအာက္ခ်င္းငွက္ဆိုတာ တြန္သံကို နားေထာင္ၿပီး ၾကင္ယာဖက္ကို ေရြးခ်ယ္တယ္။
တစ္သက္မွာ တစ္ေကာင္ပဲ ေပါင္းတယ္။ အဖိုေသရင္ အမလိုက္ေသတယ္။ အမေသရင္
အဖိုလိုက္ေသတယ္။ အခု ငါ့ၾကင္ယာဖက္ရဲ႕ အသံကို ငါၾကားေနရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္
သူက အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပါဆိုၿပီး အေတြ႕မခံပဲ ပုန္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕
တြန္သံၾကားရာ ေနာက္ကိုလိုက္ၿပီး ရွာေနမိခဲ့တာေပါ့.........

* * * *

ငွက္ကေလးရဲ႕ စကားသံဆံုးတာနဲ႔ ေကာင္းကင္က ရုတ္တရက္ တိမ္မဲေတြတက္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ မိုးေတြရြာခ်ၿပီး တိမ္မည္းေတြက လမင္းကို ဖုန္းကြယ္သြားတယ္။
အဲဒီမိုးေရေတြၾကားမွာ လႊဆြဲသံကို ၾကားရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သစ္ေျခာက္ပင္ဟာ
သစ္ငုတ္တိုျဖစ္သြားတယ္။ ငွက္ကေလးကေတာ့ ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေကာင္ကင္ထဲကို
တိုး၀င္ ပ်ံသန္းသြားေလရဲ႕ ........

Read More...

Summary only...

ကၽြန္တစ္ေယာက္၏ အိပ္မက္

ေရွးေခတ္ အီဂ်စ္ဘုရင္ေတြဟာ သူတို႔မေသခင္မွာ သူတို႔ေသရင္ သၿဂၤိဳလ္ဖို႔ ဂူသခ်ၤိဳင္းေတြကို သူတို႔မေသခင္ကတည္းက ေဆာက္လုပ္ ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲလို ေဆာက္လုပ္ရာမွာ ဘုရင္ေတြဟာ သူ႔ထက္ငါ ၾကီးေအာင္ ပိုခမ္းနားေလာင္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အႀကီးဆံုး ဂူသခၤ်ိဳင္းႀကီး သံုးခုကေတာ့ ကိုင္ရိုၿမိဳ႔နားေလးက ဂီဇယ္ဆိုတဲ့ အရပ္မွာရွိတယ္။ အဲဒီသံုးခုထဲက အႀကီးဆံုး ပရမစ္လို႔ေခၚတဲ့ ဂူသခၤ်ိဳင္းကို ဘီစီ ၂၉၀၀ ေလာက္မွာ ကူဖူးလို႔ေခၚတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးကေန တည္ေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။

အဲဒီဂူသခ်ၤိဳင္းႀကီးဟာ အခုအခါမွာေတာ့ ကမၻာကေနရင္သပ္ရႈေမာရတဲ့ ကမၻာ့အံ့ဖြယ္တစ္ခု အျဖစ္ အသိမွတ္ျပဳ ရင္သပ္ရႈေမာေနၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ရာ ပိရစ္မစ္ၾကီး ျဖစ္လာဖို႔ ကၽြန္တစ္သိန္းရဲ႕ အင္အားကို သံုးၿပီး အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ၾကေအာင္တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ အစ္ကို အခုေျပာမယ့္ ပံုျပင္ေလးက အဲဒီပိရစ္မစ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ရာမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းပဲ။
သူ႔နာမည္က အာခိလိ တဲ့။ သူဟာ ပိရစ္မစ္ႀကီး မေဆာက္ခင္ အႏွစ္ဆယ္ေလာက္မွာ ေစာၿပီး လူ႔ေလာကႀကီးကို ေရာက္လာတာေပါ့။ သူ႔အေဖေရာ အေမေရာ ပါ ဂီဇာရပ္က သူေဌးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔တို႔ေခတ္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္က ေမြးလာတဲ့ သားသမီးတစ္ေယာက္ဟာ အလိုလိုေနရင္း ကၽြန္ျဖစ္ၿပီးသားေလ။ ရိုင္းရိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ျခံထဲမွာ ေပါက္လာတဲ့ႏြားဟာ ကိုယ့္ႏြားဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေပါ့။

သူေမြးၿပီး လူမွန္း သူမွန္း မသိခင္အစေလးမွာ သံတံဆိပ္တံုးကို မီးဖုတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေမာင္းမွာကပ္ၿပီး တံဆိပ္ႏွိပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီတံဆိပ္ကေတာ့ ဂီဇာရပ္က သူေဌးႀကီးပိုင္တဲ့ အမွတ္အသားတစ္ခုေပါ့။ တစ္ခါတံရံမွာ အကိုတို႔ကို ျခင္ေဆးေခြက မီးနဲ႔ ထိမိရင္ေတာင္ အဲဒီအပူဒဏ္ကို ဆတ္ဆတ္ခါေနေအာင္ ခံစားရတာေလ။ လူမွန္းမသိတဲ့ အရြယ္ေလးမွာ မီးဖုတ္ထားတဲ့ သံတံဆိပ္တုန္းနဲ႔ အသားကို ႏွိပ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ သူဘယ္ေလာက္မ်ား နာလိမ့္မလဲ။
သူလူမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသားကမဲၿပီး သူ႔ရဲ႕ ခႏၵာကိုယ္က က်ံဳလီေနတယ္။ သူ႔ေက်ာ္ျပင္ေပၚမွာေတာ့ အမာရြတ္ေတြ ပလပြနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အဲဒီေန႔မွာ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ သူမိန္းမယူေတာ့ဘူးလို႔ ……..။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူမိန္းမယူၿပီး ကေလးေမြးရင္ အလိုလိုေနရင္း ကၽြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ကၽြန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရင္ သူ႔လို ဒုကၡေတြခံစားေနရလိမ့္မယ္။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ အဟာရ မျပည့္၀လို႔ ကုလားအုပ္ တစ္ေကာင္ရဲ႕ လည္ပင္းက ေသြးကို သြားေဖာက္စုပ္တာ မိသြားလို႔ ၾကာပြတ္နဲ႔ အရိုက္ခံ ထိခဲ့ရတယ္။ (ကုလားအုပ္ရဲ႕ လည္ပင္းက ေသြးေၾကာကို ဓားေလးနဲ႔ ေသးေသးေလး လီွးၿပီးရင္ ေသြးေတြထြက္လာတယ္။ ဂႏၶာရထဲမွာ ကုန္သည္ခရီးသြားေတြ အဟာရ ျပတ္ရင္ အဲလိုနည္းနဲ႔ အသက္ဆက္ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္စာ ေသြးစုတ္လိုက္ျခင္းဟာ ကုလားအုပ္အတြက္ေတာ့ ေျပာပေလာက္ဘူး)


သူ႔အေမက သူ႔ေက်ာကုန္းက ဒါဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ေပးတယ္။ ေဆးထည့္ ေပးေနတုန္းမွာ နာက်ဥ္လြန္းလို႔ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာျပင္ဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အႀကီးကဲက ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုေခၚသြားတယ္။ သူ႔အေမက ေဆးထည့္တာေလးကို ၿပီးေအာင္ထည့္ပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္းပန္မႈဟာ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။

သူ႔ကိုေခၚသြားၿပီး ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ခရီးသြားကုန္သည္ေတြလက္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔အေမနဲ႔ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႔ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သူမသိလိုက္ဘူး။ သူ႔ကို တျခား ကုန္သည္လက္ထဲကို အၿပီးအပိုင္ ေရာင္းစားလိုက္တာေလ။

အဲဒီလိုနဲ႔ သဲဂႏၵာရထဲမွာ ကုလားအုပ္ေတြနဲ႔ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၿမိဳတစ္ၿမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ကိုလည္း ေရာက္ေရာ သူလက္ေမာင္းမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တံဆိပ္ေနရာကို မီးဖုတ္ထားတဲ့ သံျပားနဲ႔ကပ္လိုက္တယ္။ သေဘာကေတာ့ အရင္သူေဌးရဲ႕ ကၽြန္တံဆိပ္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တာေပါ့။ အဲလို ဖ်က္ပစ္ၿပီးမွ အျခားလက္ေမာင္းမွာ ေနာက္ထပ္ တံဆိပ္အသစ္တစ္ခုကို မီးဖုတ္ၿပီး ရိုက္ခဲ့တယ္။ အီဂ်စ္သဲ ဂႏၵာရ ရာသီဥတုဟာ ေန႔ပိုင္းမွာ မီးလိုပူေလာင္ေနေပမယ့္ ညပိုင္းမွာ ေလစိမ္းေတြတိုက္ၿပီး ခ်မ္းေနေအာင္ ေအးတဲ့ သဘာ၀ရွိတယ္။ အဲဒီလို ေလစိမ္းေတြ တိုက္ေနတဲ့ အဲဒီညမွာ လက္ေမွာင္းႏွစ္ဘက္က မီးေလာင္ဒါဏ္ရာေတြက နာက်ဥ္လြန္းလို႔ အဲဒီညက သူအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခ်က္ခ်က္ နာက်ဥ္လာတိုင္းမွာ သူ႔အေမသာရွိရင္ ေဆးထည့္ေပးမွာပဲလို႔ သူေတြးေနခဲ့မိတယ္။ သူဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူ႔ဘ၀ဆိုတာႀကီး နာက်ဥ္းမုန္းတီးသြားတယ္။ သူအိမ္ေထာင္ မျပဴဘူး သူ႔လို ကၽြန္ေလးတစ္ေယာက္ကို လူ႔ေလာကထဲကို ထပ္မေခၚေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္လည္း ပိုၿပီး ခိုင္မာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေ၀ဒနာေတြကို ခံစားရင္း အဲဒီမနက္ဟာ မိုးလင္းလို႔ သြားခဲ့တယ္။

အဲဒီၿမိဳ႕မွာ သူဟာ ကုလားအုပ္ေတြကို ထိန္းေက်ာင္းတဲ့လုပ္ကို လုပ္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲက အမာရြတ္ေတြကို ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း အခ်ိန္ဆယ္ႏွစ္ဆိုတာ ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အသက္က အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ေရာက္ၿပီေပါ့။

သူအသက္ႏွစ္ဆယ္ ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ခူးဖူဘုရင္ဟာ အၾကီးအက်ယ္အခန္းနားဆံုး ပိရစ္မစ္ႀကီးကို ေဆာက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ကၽြန္အင္အားေတြကို ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ ေတာင္းခံလူစုခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုလူစုတဲ့အထဲမွာ အာခိလိ လည္းပါသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီပိရိမစ္ႀကီးကို ေဆာက္တဲ့ေနရာမွာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္း ပင္ပန္းမယ္ ဒုကၡေတြေတြ႔လိမ့္မယ္ ဆိုတာကို သူသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီပိရမစ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဇာတိေျမျဖစ္တဲ့ အရပ္ေဒသမွာ ေဆာက္မွာေလ။သူေပ်ာ္ေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုးေ၀းကြာေနခဲ့တဲ့ မိခင္နဲ႔ဖခင္ကို အဲဒီပိရစ္မစ္ကို ေဆာက္ရင္းနဲ႔ ျပန္လည္ေတြ႔ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္ မက္ေၾကာင့္ေပါ့။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လက္ေတြ႔ဟာ တစ္ျခားစီဆိုတာကိုေတာ့ သူဇာတိေျမကိုေရာက္မွ သူသိလိုက္ရတယ္။ သူဟာပိရစ္မစ္ႀကီးေဆာက္ဖို႔ အေလးခ်ိန္ႏွစ္တန္ခြဲရွိတဲ့ ႏွမ္းဖတ္ေက်ာက္တုန္းႀကီးေတြကို သယ္ေနရင္း..၊ ေက်ာကုန္းေပၚ က်လာတဲ့ ၾကာပြတ္ဒါဏ္ရာေတြကို ႀကိတ္မိတ္ခံစားရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔အေမကို ရွာဖို႔ဆိုတာ သူ႔မွာ အခ်ိန္မရွိခဲ့ဘူး။ သူထြက္ေျပးဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့မယ့္ သဲကႏၵာရ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ ေျပးသြားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အဲဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေတြ ပိရစ္ပစ္ႀကီးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတာ ရက္ေတြကေန လေတြ လေတြကေန ႏွစ္ေတြ ကူးေျပာင္းလို႔ အၿပီးသတ္ဖို႔နီးလာခဲ့ၿပီ။ ပိရမစ္ႀကီးကို စတင္တည္ေဆာက္စဥ္မွာ ကၽြန္သစ္သိန္းေက်ာ္ ရွိခဲ့မယ့္မယ့္ အဆံုးသတ္ခါနီးမွာေတာ့ ကၽြန္အင္အားဟာ ငါးေသာင္းမျပည့္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေက်ာက္တုံးပိလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕က ပင္ပန္းလို႔ အဲဒီလို အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတြတစ္ေယာက္ ၿပီးတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ၾကရတယ္။



အခုေတာ့ သူ႔အသက္က ေလးဆယ္နားနီးလာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ပူေလာင္ေနတဲ့ သဲကႏၵာရထဲမွာ လူနဲ႔မတူေအာင္ ကုန္းရုန္းခဲ့ရတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အသားအေရဟာ မဲက်ဳတ္ပိန္လွီၿပီး အသက္ႀကီးေနတဲ့ လူအိုတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔အင္အားေတြလည္း ခ်ိနဲ႔ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာပြတ္ဒါဏ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ မလြတ္ေသးပါဘူး။ အသက္ၾကီးလာေလေလ သူ႔အင္အားေတြက ကုန္ခမ္းေလေလ။ အင္အားကုန္ခမ္းတာနဲ႔အမွ် သူရဲ႕လုပ္ႏိုင္စြမ္းရည္ကလည္း က်ဆင္းေလေလေပါ့။ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရည္က်ဆင္းလာတဲ့အမွ် ၾကာပြတ္ဒါဏ္ရာေတြ ရလာတာေတြကလည္း ပိုမ်ားမ်ားေလေလပါပဲ။ အင္အားခ်ိနဲ႔မႈေတြ ၾကာပြတ္ဒါဏ္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ သူ႔အေမကိုေတာင္ သူသတိမရႏိုင္ေတာ့ဘူး သူသတိရေနရတာက လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ၾကာပြတ္ဒါဏ္သင့္ေနတဲ့ ခံစားရမႈတစ္ခုတာပဲေပါ့။


တစ္ရက္မွာေတာ့ သူေနမေကာင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီေန႔က ေနမေကာင္းျဖစ္တာဟာ ခါတိုင္းေန႔နဲ႔လံုး၀ မတူဘူးဆိုတာကို သူသတိထားမိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူအိပ္ရာထဲကလံုး၀ မထႏိုင္ဘူးေလ။ အဲဒီလို အိပ္ရာကေန မထႏိုင္တဲ့လူနာတစ္ေယာက္ဟာ ႏွစ္တန္ခြဲအေလးခ်ိန္ရွိတဲ့ ႏွမ္းဖတ္ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြကို ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ သယ္ႏိုင္မွာလဲ။ အိပ္ရာထဲမွာေတာင္မွ အနည္းကို ႀကိဳုးစားၿပီး အသက္ရႈေနရတာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီေန႔က သူအလုပ္ကို မသြားေတ့ပဲနဲ႔ သဲျပင္မွာေပၚမွာ ေမွာက္ခ်ၿပီး အိပ္ေနလိုက္တယ္ …… ။

သူဘယ္ေလာက္ အထိ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ မသိဘူး။ သူ႔ေဘးနားမွ ဆူဆူညံညံအသံေတြၾကားေတာ့မွ သူအိပ္ရာကေန ႏိုးလာခဲ့တယ္။ သူႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေရာင္ေတြ ၀င္းေနလို႔ သူ႔မ်က္လံုးကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဖြင့္ႏိုင္ဘူး။ သူႀကိဳးစားအားယူၿပီး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အံၾသသြားတယ္ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က ႏွမ္းဖတ္ေက်ာက္တုန္းေတြကို ထမ္းသယ္ေနရတဲ့ ပိရိမစ္ေဆာက္တဲ့ ကၽြန္ေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ခမ္းနားတဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြနဲ႔ ေရြေရာင္ေတြ တ၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ့ နန္းေတာ္ႀကီးထဲမွာ။ အဲဒီလိုနဲ႔ အံ့ၾသလြန္းလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ရံေရြေတာ္မိန္းမပ်ိဳေတြက သစ္သီးေတြနဲ႔ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြ အျပည့္ထည့္ထားတဲ့ စားပြဲတစ္လံုးကို သူ႔အေရွ႕ကို ယူလာခဲ့တယ္။

သူ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြကို ယူဖို႔ လက္လွမ္းေနတုန္းမွာ သူေနထိုင္ရာ အခန္းထဲကို ဘုရင္၀င္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူလွမ္းေနတဲ့ လက္ကို ရပ္ၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္ေနတုန္းမွ ဘုရင့္ဆီကေန အသံတစ္ခုထြက္လာတယ္။ ေနာင္ေတာ္ ဘယ္ကိုမွ မသြားပါနဲ႔။

သူအဲဒီအသံကို ၾကားၿပီးေတာ့ သူ႔နားကိုသူ မယံုႏိုင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ သူအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ဘုရင္ေသရင္ ျမွတ္ႏွံရမယ့္ ဂူသခၤ်ိဳင္းတစ္ခုကို ဒုကၡဆင္းရဲခံၿပီး တည္ေဆာက္ေနခဲ့ရတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာေနဖို႔ ဆိုတာေ၀းစြ အစားအေသာက္အေသာက္ေလးေတာင္ မေသရံုတမည္စားၿပီး ငါရဲက်သလို ေနပူထဲမွာ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတာေလ။ အခုေတာ့ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္က သူ႔ကုိ ေနာင္ေတာ္လို႔ ေခၚၿပီး သူေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြနဲ႔ သူ႕တစ္သက္မွာ ရမယ္လို႔ မထင္ရတ့ဲ အရာေတြက သူ႔ေဘးနားပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရာက္ေနၿပီေလ။

အဲဒီမွာ သူက အံ့ၾသထိတ္လန္႔စြာနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့။

“ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္ဟာ ေနာင္ေတာ္ရဲ႕ ညီအရင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ ေနာင္ေတာ္ဟာ ေနာင္ေတာ္ထင္သလို ကၽြန္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္တစ္ပါးသာလွ်င္ျဖစ္ပါတယ္။ မနာလိုသူ အထိမ္းေတာ္မ်ားက စြန္႔ပစ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ေနာင္ေတာ္ဟာ ကၽြန္မိသားစု အသိုင္း၀ိုင္းကို ေရာက္ရွိသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ”

သူ႔ရဲ႕ျဖစ္ရပ္ေတြကို သူမယံုၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူစကားေျပာဖို႔ အားယူေနတုန္းမွာ
“ ေနာင္ေတာ္ အဲဒီအတြက္ဘာကို သံသယမျဖစ္ပါနဲ႔ ဒီနန္းေဆာင္ထဲမွာ ေနာင္ေတာ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စိတ္တိုင္းၾကေနႏိုင္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ညီေတာ္မွာ ေဆာင္ရြက္စရာေတြ ရွိေသးတာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳပါဦး” ဟုဆိုကာ ဘုရင္ထြက္ခြာသြားတယ္။

ထိုအခါမွ သူ႔ကိုယ္သူ စိတ္ခ်သြားၿပီး စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြကို စိတ္တိုင္းက် စားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအစားအေသာက္ေတြ စည္းစိမ္ေတြ သူ႔ပတ္၀န္က်င္က ရံေရြေတာ္ေတြဆိုတာ သူ႔တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေတြေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ သူစားေနတဲ့ ဟင္းလွ်ာထဲမွာ ကုလားအုပ္သား ပါေတာ့ သူငယ္စစဥ္ဘ၀က ကုလားအုပ္ တစ္ေကာင္ရဲ႕ လည္ပင္းေသြးကို ေဖာက္စုပ္မိလို႔ ေက်ာျပင္ကို ၾကာပြတ္နဲ႔ အရိုက္ခံရတာကို သတိရသြားတယ္။ အဲဒီလို သတိရသြားတုန္းမွာ သူ႔နားထဲမွာ ၾကာပြတ္သံလိုလို အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအသံနဲ႔အတူ သူ႔ေက်ာျပင္ဟာလည္း နာက်ဥ္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ အလုပ္မလုပ္ပဲ ဒီေနရာမွာ ဘာျဖစ္လို႔ အိပ္ေနတာလဲ။ အခုခ်က္ျခင္းထ”

သူ႔နားထဲမွာ မသဲမကြဲ အသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီလိုၾကားလိုက္ရျခင္းနဲ႔ အတူ ၾကိဳးစားၿပီး မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ေက်ာျပင္ကို ၾကာပြတ္နဲ႔ရိုက္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူေျပာလုိက္တယ္ ငါက ဘုရင့္ေနာင္ေတာ္ကြ မင္းေသသြားခ်င္တာလား ……. သူအက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူ႔အသံကားထြက္မလာခဲ့ဘူး။

ဒါ႔ေၾကာင့္ သူ႔အားကို အမ်ားႀကီးစိုက္ၿပီး ထပ္ေအာ္ၾကည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ည္းနီးပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဘ၀ဟာ ကၽြန္တစ္ေယာက္ပဲေလ။ ဘုရင့္ေနာင္ေတာ္၊ စားသံုးလို႔ မကုန္တဲ့ စည္းစိမ္ေတြဆိုတာက အိပ္မက္ေတြပဲ။ လက္ေတြ႕ဘ၀ဟာ ၾကာပြတ္ဒါဏ္ရာေတြပဲေလ………….

သူ႔မထမခ်င္း သူ႔ေက်ာျပင္ကို ၾကာပြတ္ရိုက္ခ်က္ေတြက အဆက္မျပတ္က်ေနရာက္ေနတယ္။ သူအားတင္းၿပီး ထဖို႔ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ည္းနည္းပဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဟာခ်ိနဲ႔ၿပီးအားနည္းေနၿပီေလ။ သူဘယ္လိုမွ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မထႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ငါလံုး၀မထေတာ့ဘူး အဲဒီၾကာပြတ္ဒါဏ္ေတြကို ခါးစည္းခံလိုက္ေတာ့မယ္။

သူက ေပၿပီးမထေလ ၾကာပြတ္ရာေတြက သူ႔ေက်ာကို ထပ္ၿပီးေရာက္လာေလေလပဲ။ အဲလိုေရာက္လာတဲ့ ၾကာပြတ္ရာေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိုပိုၿပီးနာလာသလို သူခံစားရတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ ရိုက္လိုက္တဲ့ ၾကာပြတ္ရိုက္ခ်က္က သူ႔တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္မွာ အနာက်ဥ္ဆံုး ရိုက္ခံရတဲ့ ရိုက္ခ်က္ပဲ။ အဲဒီ ရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကေန ဦးေခါင္း ဦးေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ တုန္ခါသြားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ဆတ္ဆတ္တုန္သြားတယ္။

ၾကာပြတ္ရိုက္သမားကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ရိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရိုက္ခ်က္ေတြကို သူမသိေတာ့ဘူး … .။ သူခႏၵာကိုယ္မွာလဲ သူမရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔၀ိညာဥ္ဟာ တစ္ျခားေနရာကို ေရာက္သြားခဲ့ၿပီေလ……………
(စိုးေဇယ်ထြန္း- ၁၂.၉.၂၀၀၈)


မွတ္ခ်က္။ ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္းက ေပးခဲ့ေသာ ေပးစာတစ္ေစာင္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ျဖစ္သည္

Read More...

Summary only...

မိန္းကေလးေတြကို သေရာ္တဲ့ ကာတြန္းဗီဒီယို

Help Me Please !!!!! - More bloopers are a click away

ဒါကေတာ့ မိန္းကေလးေတြကို ဖဲ့ထားတဲ့ သေရာ္ကတြန္းေလးပါ။ Metacafe မွာၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြလည္း ၾကည့္ၿပီးရင္ သေဘာက်ၾကမွမို႔ ျပန္ၿပီးမွ် ေ၀လိုက္တာပါ။ ျပည္တြင္းက လူေတြအေနနဲ႔ တိုက္ရိုက္ၾကည့္လို႔မရရင္ ဒီေနရာကိုႏွိပ္ ေဒါင္းလုပ္ခ်ၿပီးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

Read More...

Summary only...

ပလံုစီလႊတ္ျခင္း

အခ်ိန္က ညေနရီေ၀ ေစာင္းေစာင္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလတခြန္ေတြ လြတ္လို႔ ေကာင္းေနၾက ဦးမွာေပ့ါ။ အင္းေလ ေလတံခြန္(စြန္) ရွိေသးတဲ့ လူေတြကေတာ့ အင္းယားကန္ေဘာင္ ေဘးမွာ သံေယာဇဥ္ေလးေတြကို ၾကိဳးသီၿပီး ေန၀င္ရီေယာမွ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္းေတြကို ေလထဲမွာ လႊတ္တင္ေနၾကမွာေပါ့။

လႊတ္တင္စရာ စြန္မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ အခ်စ္ေတြကို အျမဳတ္ေတြနဲ႔ သီၿပီး ဖန္ခြက္ထဲမွာ လႊတ္ေနေလရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာေတြက တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး တက္တက္လာတဲ့ ပလံုစီေလးေတြထဲမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေပၚေပၚလာတယ္။ အဲလိုေပၚေပၚလာတဲ့ အခ်စ္ေတြကို တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး မ်ိဳျခရင္း။ အနာဂတ္ေတြကို ေမ့ပလိုက္တယ္။

translate google

Read More...

Summary only...

Myanmar Beer

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္ေနရာကို ပဲေရာက္ေရာက္ ျမန္မာဘီယာကိုပဲ ေသာက္ၾကတယ္။

အခု ျမန္မာဘီယာက စူဆူကီး R+ တစ္စီးေပးမယ္ဆိုလို႔ မေန႔ညက 12 ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ကံစံမဲလက္မွတ္ သံုးေစာင္ေတာ့ ရလိုက္တယ္။ မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကံရည္ေရာင္ R+ ေလးေတာင္ပါလိုက္ေသးတယ္။ မနက္ေက်ာင္းေတာ့ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ :P

Read More...

Summary only...

စိတ္ေလျခင္း

ဒီလိုရယ္ပါ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္လန္ေထာင္း အေတာ္ရွက္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ လူက အင္တာနက္ကို အေတာ္အင္မတန္မွ စြဲလမ္းတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ (အက္တာနက္ကို စြဲလမ္းတာမဟုတ္ပဲ အလိုင္းေပၚက ေကာင္မေလးေတြကို စြဲလမ္းတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္) ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အြန္လိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ သို႔ရာတြင္လည္း အြန္လိုင္း အင္မတန္ စြဲသည္ ဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အြန္လိုင္းကေန ေပ်ာက္ျခင္းမလွေအာင္ ရက္ဆက္ေပ်က္သြားတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလဆို ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆက္တုိက္ ေပ်ာက္ေနတတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါ အင္တာနက္သံုးစရာ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ပဲေပါ့။

ေအးေလ ေငြရွိတဲ့အခါ ဆိုင္မွာ သြားသံုး ေငြမရွိလို႔ ဆိုင္မသြားႏိုင္တဲ့အခါ သံုးဖို႔ ဆိုၿပီး စစ္ကိုင္းအိုးေလး တစ္လံုးကို ေစ်းၾကီးၾကီးေပးၿပီး ၀ယ္ထားမိပါတယ္။ ( စစ္ကိုင္းအိုးဆိုတာ စစ္ကိုင္းမွ လာေသာ အိုမ်ားျဖစ္ၿပီး သဲပါ၀င္မႈႏႈန္းမ်ားေသာ ေျမျဖင့္ ဖုတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အိုးတြင္ သဲပါ၀င္မ်ားေသာေၾကာင့္ ေအးသည္။ သို႔ရာတြင္ သဲမ်ားသည့္အတြက္ ေရစိမ့္ႏႈန္းျမန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ကိုင္းအိုးမ်ားကို ေႏြရာသီတြင္ သာသံုးေလ့ရွိသည္။)

အင္တာနက္သံုးဖို႔ စစ္ကိုင္းက အိုးၾကီးတစ္လံုးမ်ား သြား၀ယ္ထားတယ္၊ အဲဒီ အိုးၾကီးနဲ႔ အင္တာနက္ကို ဘယ္လိုမ်ားသံုးမွာလဲလို႔ ေပါက္တိေပါက္ရွာေတာ့ မေတြးပါနဲ႔။ အက္အက္ကစ္ကို ေျပာတာပါ။ စစ္ကိုင္းအိုးဟာ ေရစိမ့္ႏႈန္းျမန္တဲ့ အတြက္ေနရာတိုင္းမွာ မသံုးပါဘူး။ ေႏြရာသီေရ ေအးေအးေလး ေသာက္ခ်င္တဲ့ အခါမွသာ မရွိသံုးေလး ခဏတျဖဳတ္ သံုးသလို ၊ အက္အက္ ကစ္ကလည္း ေကာ္နက္ရွင္မေကာင္းတဲ့ အတြက္ေတာ္ရံုတန္ရံု သိပ္မသံုးျဖစ္ပါဘူး ေအဒီအက္အယ္ နဲ႔ေ၀းတဲ့ အခေလာက္မွာပဲ သံုးျဖစ္တာပါ။ အဲလို မရွိတဲ့အခါေလး သံုးရတာႏွစ္ခု သြားၿပီးတူညီတဲ့အတြက္ အက္အက္ကစ္ကို စစ္ကိုင္းအိုးနဲ႔ တင္စားၿပီး ေျပာတာပါ။

အက္အက္ကစ္ဆိုတာကလည္းဗ်ာ သိၾကတဲ့အတိုင္း နံပါေတြေရာ ကိန္းဂဏန္းေတြေရာ ေရာျပြန္ေနတဲ့ အရာမ်ိဳးပါ။ အဲဒါကို ဘယ္သူကမွက အလြတ္က်က္ထားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ က်က္မထားပါဘူး။ Dial Up ေဆာ့၀ဲေလးထဲမွာ ယူဇာနဲ႔ ပတ္စ၀ပ္ကို ေဆ့ထားလိုက္တာေပါ့။ သံုးခ်င္ရင္ ဖုန္းၾကိဳးေလးထိုၿပီး Connect လုပ္ေပါ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆိုင္သြားဖို႔ ပိုက္ဆံကလည္းမရွိ။ ဖုန္းလိုင္းေလးကလည္း အဆင္ေျပေနေလေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းၾကိဳးေလး ေကာက္ထိုးၿပီး Dial လုပ္လိုက္ပါတယ္။ တီတီတီ ကီခြီဆိုၿပီး Dial ကတက္မလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ Retry ျပန္လုပ္။ တက္မလာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ၾကည့္တယ္ တက္မလာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဘာအယ္တာမ်ား တက္ေနပါလိမ့္လို႔ ဆိုၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Username ေနရာမွာ Tun Myint တဲ့။ သိလိုက္ၿပီ အရူးေကာင္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လို ေအာင္က်ဴက်ဴ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ထြန္းျမင့္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံေလာက္ေတာ့ တက္ထားဖူးတာမို႔ ကြန္ပ်ဴတာကို ဟိုကိလိ ဒီကိလိေတာ့ ရပါတယ္။ ဒီေကာင္ ကလိထားတာ ကၽြန္ေတာ့္ ကြန္ပ်ဴတာ Start Menu List ထဲမွာ ေဆာ့၀ဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဥပမာ Start Menu ထဲမွာ သြားၾကည့္ရင္ Photo Shop မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ PSD ဖိုင္ကို ဖြင့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဖိုတိုေရွာ့တက္လာပါတယ္။ စက္ထဲမွာ ေဆာ့၀ဲေတြရွိေနတယ္ Start Menu မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္လုိက္လဲေတာ့မသိဘူး။

တစ္ေလာကလဲ ဇာတ္ကားၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာထဲကေန ေခြေလးကို ဖရပ္ဆိုၿပီး ဆြဲထုတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္တက္လာတယ္။ ဘာသြားလုပ္တာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေခြက ထစ္ေနလို႔ ေရသြားေဆးတာတဲ့ အစဥ္းရာ မပါပဲ ထစ္တာ ပူလို႔ထစ္တာ ဆိုၿပီး ေရေဆးလာတဲ့ ဒီဗီဒီေခြေလးကို ပုဆိုးနဲ႔ သုတ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာထဲ ထည့္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က ကမန္းကတန္းတားၿပီး ေဟ့ေဟ့ မလုပ္ပါနဲ႔ ငါ့ Writer က မွန္ဘီးလူးေလး ကိြသြားပါဦးမယ္ဆိုေတာ့ “ ဟေကာင္ရ ဒီဘီဒီစက္နဲ႔ ဆိုရင္ အဲလိုလုပ္ေနၾကပဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး” တဲ့။ မလုပ္ပါနဲ႔ဆရာရယ္ အဲဒါက ဒီဘီဒီစက္ ဒါက ကြန္ပ်ဴတာ။ ေရေျခာက္ေအာင္ေတာ့ ခဏေလာက္ေစာင့္ပါဦး ဆိုၿပီး မနည္းတားလိုက္ရပါတယ္။

တစ္ခါမွာေတာ့ သူ႔ Mp3 ထဲကို သီခ်င္းထည့္မယ္ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာ လာထိုးၿပီး သီခ်င္းသြင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ပါေစဆိုၿပီး ေရသြားခ်ိဳးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္သံုးေတာ့ Rum ေနတဲ့ ပရိုဂရမ္တစ္ခုကို ရပ္ဖို႔ Task Manager ကိုေခၚပါတယ္။ Task Manager ကိုေခၚရင္ သတိထားမိလိုက္တာ ခါတိုင္း အဲနားေလးမွာ ေပၚေနၾက Kasper Sky အနီေလးကို မေတြ႕ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ run ေနတဲ့ List ထဲမွာ ၾကည့္ေတာ့လဲ မေတြ႕ဘူး။ ေသခ်ာၿပီး ဒီေကာင္လက္ခ်က္ပဲ။ ဒီေကာင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ နားၾကပ္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး ျငိမ့္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတယ္။ ေဟ့ေရာင့္ မင္း Kasper Sky ကို ဘာလုပ္လိုက္ေသးလဲဆိုေတာ့။ သူက မသိပါဘူး။ ဒီေဒါင့္မွာ ေပၚတာေလကြာ နီနီေလးေလဆိုေတာ့။
ေၾသာ္ေအး Mp3 သြင္းတုန္းက တဂစ္ဂစ္နဲ႔ ထထေအာ္ေနတာ နားျငီးလို႔ Exit လုပ္လိုက္တယ္တဲ့

ကြန္ပ်ဴတာက Mp3 ထဲမွာပါလာတဲ့ Virus ေတြ သတ္ေနတာကို အရူးေကာင္က နားျငီးတယ္ဆိုၿပီး Exit လုပ္လိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီ Virus ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေလာက္မ်ား ကြန္ပ်ဴတာထဲ ေရာက္သြားလဲမသိဘူး။

အခုလည္းၾကည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေစ်းၾကီးေပး၀ယ္ထားရတဲ့ အက္အက္ကစ္ အေကာင့္ရဲ႕ ယူဇာနိမ္းေနရာမွာ သူ႔နာမည္ၾကီးရိုက္ထည့္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ User Name ဆိုတဲ့ေနရာမွာ သူ႔နာမည္ရိုက္ၾကည့္ၿပီး Inter ေခါက္လိုက္တာတဲ့။

Read More...

Summary only...

Canon

ဘယ္ေလာက္ပဲ ရဲရင့္တဲ့ မုဆိုးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါေစ..၊ လက္နက္မေကာင္းပဲ အမဲပစ္ထြက္ရင္ မုဆိုးကေန သားေကာင္ဘ၀ကို ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲလိုပဲ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထူးခၽြန္တဲ့ ဓာတ္ပံု ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါေစ ကင္မရာ မေကာင္းရင္ ပံုေကာင္းေကာင္း မရႏိုင္ပါဘူး။ အျမင္အာရုဏ္ထဲက ပံုရိပ္ေတြကို အမိအရ ဖမ္းႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကင္မရာေကာင္းေကာင္း တစ္လံုးလိုမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အာရုဏ္ ေတြထဲက ပံုရိပ္ေတြကို အမိအရ ဖမ္းယူႏိုင္ဖို႔ Canon ကင္မရာကိုပဲသံုးတယ္။


မွတ္ခ်က္။ ။ ဒါက ကင္ႏြန္ကင္မရာ အတြက္ရိုက္ေပးထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာပါ။ အခုတေလာ ေၾကာ္ျငာေတြ ဆက္တိုက္ရိုက္ေနလို႔ ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္တာေလ။ :P

Read More...

Summary only...

TRI ေၾကာ္ျငာ အသစ္

ဒါကေတာ့ TRI ေၾကာ္ျငာ အသစ္ပါ။ မင္းသား ဘယ္သူလည္းဆိုတာ ေသခ်ာၾကည့္ေနာ္ :P


sexymyanmar myanmar sexy

Read More...

Summary only...

လမင္းလို အခ်စ္

ပန္းတစ္ပြင့္ကေျပာတယ္
သူပြင့္ေ၀ခဲ့တာ
သူ႔ကိုျမတ္ႏိုးေတြ လိုရာကိုသံုးခ်ဖို႔တဲ့

ၾကယ္ေလးေတြကေျပာတယ္
ညအခ်ိန္မွာ သူတို႔ထြက္လာတာဟာ
သူ႔ခ်စ္သူကို လမ္းျပဖို႕တဲ့

ေနမင္းကေျပာတယ္
အလင္းေရာင္ေတြဟာ
သူ႔ကိုယ္သူမီးရႈိ႕ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာခ်စ္သူကိုရွာေနတာတဲ့

လမင္းကေျပာတယ္
တစ္လမွတစ္ခါ သူေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ
သူ႔ခ်စ္သူအလိုမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္သူ႔ရဲ႕အေ၀းမွာပုန္းေရွာင္ေပးတာပါတဲ့

ခ်စ္သူရယ္ ..
နင္သံုးလိုရာသံုးဖို႔
ငါ့အခ်စ္ေတြကို ပန္းတစ္ပြင့္လိုနင့္ရင္ခြင္မွာပြင့္ေပးခဲ့တယ္။

ခ်စ္သူရယ္ . .
နင့္အတြက္ေရးေပးခဲ့တဲ့စာေလးေတြက
ၾကယ္ေလးေတြလို နင့္ဘ၀ကိုလမ္းျပမယ္ခဲ့မယ္ထင္ပါတယ္။

ခ်စ္သူရယ္
ငါ့ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုျမွတ္ႏွံၿပီး နင္နဲ႔နီးစပ္ဖို႔ၾကိဳုးစားတယ္
အခုခ်ိန္မွာ ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုတာဘာမွမရွိေတာ့ဘူး
မီးေလာင္သြားသလိုပဲေပါ့

ခ်စ္သူရယ္
ငါ့ကိုမင္းအလိုမရွိေတာ့တဲ့ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ
လတစ္စင္းလို အေမွာင္ထဲကိုတိုး၀င္ၿပီးေရွာင္ေပးပါ့မယ္
ငါ့ကိုလံုး၀ နင္မျမင္ေစရဘူး

Read More...

Summary only...