ထမေျခာက္ေလး တစ္စလယ္နဲ႔ မိုးေခါင္ခုိင္းတဲ့လူ

ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ FEC သြားလွဲေတာ့ ၉၁၅ က်ပ္ပဲ ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ဖု သြားသည္။ ၿပီးခဲ့ အပတ္က လွဲတာ ၉၆၀ ရေသးသည္ တစ္ပတ္အၾကာမွာ ၉၁၅ က်ပ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလို႔ကား ဥာဏ္မမွီ။ ကၽြန္ေတာ္ FEC လွဲေနက် ဆုိင္က အမၾကီးကေတာ့ ေျပာရွာသည္ “ေမာင္ေလးရယ္ အခုေစ်းေတြက်ေနတယ္............. ”

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ ျမန္မာေငြ ကိုးရာေက်ာ္ေက်ာ္ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ေပါက္ေစ်းရွိသည္။ ထိုစဥ္က ဘဲဥတစ္လံုးကို ငါးဆယ္က်ပ္ေပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေနက် ဆန္တစ္အိတ္ကို တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပးရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လုိျဖစ္သည္မသိ ေဒၚလာေစ်းက ရုတ္တရက္ခုန္တက္သြားသည္။ တစ္ေဒၚလာကို တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေစ်း။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေနက် ဘဲဥတစ္လံုးကို ငါးဆယ္ႏွင့္ မရေတာ့သလို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ေနက် ဆန္တစ္အိတ္ကို တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ႏွင့္ မရေတာ့ေပ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ေဒၚလာေစ်းတက္လုိ႔ေလ.......

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖေျပာျပေသာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို အခုအထိ အမွတ္ရေနပါေသးသည္။ ပံုျပင္ေလးနာမည္က ထမေျခာက္(ထမင္းေျခာက္) တစ္စလယ္နဲ႔ မိုးေခါင္ခုိင္းတဲ့လူတဲ့။ ပံုျပင္ထဲက လူမွာ ထမေျခာက္ တစ္စလယ္(ဆန္ႏို႔ဆီဗူးႏွစ္လံုး)ရွိသည္။ ထုိထမင္းေျခာက္ေလး တစ္စလယ္ကို ေရာင္းလွ်င္ ေစ်းေကာင္းရဖုိ႔ဆိုလွ်င္ ဆန္စပါး ရွားမွျဖစ္မည္။ ဆန္စပါးရွားဖို႔ဆုိလွ်င္ မိုးေခါင္ၿပီး ဆန္ေတြအထြက္ႏႈန္းက်မွ ျဖစ္မည္။ သို႔ေၾကာင့္ သူ႔ထမေျခာက္ေလး တစ္စလယ္ကို ေရာင္းရင္ ေစ်းေကာင္းရဖို႔အတြက္ မိုးေခါင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းပါေတာ့သည္။ ပံုျပင္ထဲက လူကေတာ့ သူ႔ထမေျခာက္ေလး တစ္စလယ္ကို ေစ်းေကာင္းရဖို႔ အေရးတတုိင္းျပည္လံုးကို ဒုကၡေရာက္ခုိင္းေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ရတဲ့ လစာ FEC ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားေလး ေစ်းေကာင္းရဖို႔ ေစ်းေတြစြတ္တက္ခုိင္း ေနသလိုမ်ားျဖစ္ၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္မ်ားမ်ားရဖို႔အတြက္တစ္ခုတည္းနဲ႔ FEC ေစ်းေတြကို စြတ္တက္ေစခ်င္သည္မဟုတ္ပါ။ ေဒၚလာေစ်းေတြတက္လွ်င္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ေဒၚလာေစ်းတက္လုိ႔ဆုိၿပီး စြတ္လိုက္ၾကသည္။ ေဒၚလာေစ်းတက္တာက ႏွစ္လက္မေလာက္ဆုိရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ႏွစ္ေပေလာက္ ခုန္တက္လုိက္ၾကသည္။ ေဒၚလာေစ်းက်ေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြက ထင္သာျမင္သာေအာင္ လုိက္မက် မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမည္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ တရားခံလုိက္ရွာၾကည့္သည္။ ကုန္သည္ေတြလား ကုန္ေျခာက္ဆုိင္ေတြလား လူပုဂၢိဳလ္ေတြလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ကိုသာ အျပစ္တင္ပါေတာ့သည္။ ကိုယ္မွ အသံုးမက်ခဲ့တာကိုး..........

ဒါကေတာ့ ျမန္မာ့ဆန္စပါး ခ်င္တြယ္တဲ့ ယူနစ္ပါ
ႏွစ္လျမဴ တစ္လမ်က္
ႏွစ္လက္မ်က္ တစ္လမယ္
ႏွစ္လမယ္ တစ္စလယ္
ႏွစ္စလယ္ တစ္ခြက္
ႏွစ္ခြက္ တျပည္
ေလးျပည္ တစ္စိတ္
ႏွစ္စိတ္ တစ္ခြဲ
ႏွစ္ခြဲ တစ္တင္း

Read More...

Summary only...

အလုပ္လက္မဲ့........

တစ္ခါတုန္းက အလုပ္လက္မဲ့ တစ္ေယာက္ဟာ Micro Soft မွာ သန္႔ရွင္းေရး ရာထူးအတြက္ အလုပ္သြားေလွ်ာက္တယ္။ ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးအကဲက သူ႔ကို လက္ခံေတြ႕ဆံုကာ လူေတြ႕ေမးျမန္းၿပီး လိုအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခ်ိုဳ႕ကို စစ္ေဆးတယ္။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးေတာ့ ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးကဲက သူ႔ကိုေျပာတယ္ “မင္း အလုပ္ရၿပီ။ မင့္ရဲ႕ အီးေမးလိပ္စာ ေပး၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အလုပ္စဆင္းရမယ္ဆုိတာ မင့္ဆီကို အီးေမးပို႔လုိက္မယ္….” ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးကဲက သူ႔ဆီမွာ အီးေမး လိပ္စာေတာင္းေတာ့ သူ အလြန္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး “ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ မရွိပါဘူး ဒါေၾကာင့္ အီးေမးလဲ မရွိပါဘူးလုိ႔ ” ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ၀န္ထမ္းေရးရာ အၾကီးအကဲက သူ႔ကို ျပန္ေျပာလုိက္တယ္ “ ဒီေခတ္ၾကးီမွာ အီးေမး လိပ္စာေလး တစ္ခုေတာင္ မရွိဘူးဆုိရင္ အသက္ရွင္လုိ႔ မရသေလာက္နည္းပါးပဲ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္လဲမရႏုိင္ဘူး…..”

သူအလုပ္မရေတာ့ဘူးလုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အိပ္ကပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံ ဆယ္ေဒၚလာနဲ႔ ဘ၀ကို ဘယ္လိုရပ္တည္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သူ ေျခာက္ျခား သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ စူပါမတ္ကက္တစ္ခုကို သြားၿပီး စေတာ္ဘယ္ရီသီး ဆယ္ေပါင္ကို ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက အိမ္တံခါးေတြကို လိုက္ေခါက္ၿပီး သူ၀ယ္လာတဲ့ စေတာ္ဘယ္ရီကို ေစ်းႏွဆတင္ကာ လုိက္ေရာင္းတယ္။ အဲလုိ အိမ္တံခါးေပါက္ေတြမွာ လုိက္ေရာင္းရင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ စေတာ္ဘယ္ရီေတြဟာ ႏွစ္နာရီအတြင္း ကုန္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ စူပါမားကက္ကို ျပန္သြား စေတာ္ဘယ္ရီထပ္၀ယ္ၿပီး ထပ္ေရာင္းတယ္။ အဲဒီေန႔က သူသံုးၾကိမ္ထက္မနည္း အသြားအျပန္လုပ္ၿပီး ေရာင္းလုိက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာ သူအိမ္ျပန္ေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲမွာ ေဒၚလာေျခာက္ဆယ္ အသားတင္က်န္တယ္။

အဲဒီမွာ သူ႔ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းစကို သူျမင္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔က စၿပီး မနက္ေစာေစာသြားကာ ပထေန႔မွာ လုပ္တဲ့နည္းအတုိင္း စူပါမားကက္ကိုသြားလုိက္ တစ္ခုခုကို၀ယ္လုိက္ ၿပီးရင္ အိမ္တံခါးေပါက္ေတြကို လုိက္ေခါက္ၿပိးေရာင္းလိုက္နဲ႔ သူေန႔တုိင္းလုပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္သူ႔၀င္ေငြဟာ တစ္ရက္ကို သံုးဆ သံုးဆ တိုးတိုးသြားပါတယ္။ သူဟာ အခ်ိန္တုိေလး အတြင္းမွာ သစ္သီးေတြ တင္ေရာင္းဖုိ႔ တြန္းလွည္းေလးတစ္ခုကို ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ သိမ္ၾကာခင္ေလးမွာပဲ သစ္သီးတင္းေရာင္းတဲ့ သူ႔တြန္းေလးကေန သစ္သီးတင္ေရာင္းတဲ့ ကားအျဖစ္ ေျပာင္းလွဲႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ သူဟာ ကုန္ပစၥည္းေတြကို အိမ္္တုိင္ယာေရာက္ ကားေတြနဲ႔ လုိက္ပို႔ေရာင္းခ်မႈကို ၀န္ေဆာင္ေပးတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ပိုင္လာတယ္။

ငါးႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္………

သူဟာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံရဲ႕ အၾကီးဆံုး စားေသာက္ကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့ စတိုးဆုိင္ေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အခုလို သူေအာင္ျမင္ၾကီးပြားလာခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔နဲ႔ သူ႔မိသားစုရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အာမခံထားဖို႔ရာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေအးဂ်င့္တစ္ခုကို ေခၚၿပီးေတာ့ အာမခံအတြက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ သူ႔နဲ႔ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလို႔ အၿပီးမွာ ေအးဂ်င့္က သူ႔ဆီမွာ အီးေမးလိပ္စာ ေတာင္းတယ္။ ဒီေန႔ေဆြးေႏြးခ်မွတ္လုိက္တဲ့ ေပၚလစီ အတည္ျပဳခ်က္ကို အီးေမးနဲ႔ ပို႔ေပးဖုိ႔ပါတဲ့။

အဲဒီေတာ့ သူက ေျပာလုိက္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အီးေမး လိပ္စာမရွိပါဘူးတဲ့ေလ။ ဒီလို လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ၾကီးတစ္ေယာက္မွာ အီးမရွိဘူးဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားမွာ အီးေမးလိပ္စာတစ္ခုေတာင္ မရွိပဲနဲ႔ ဒီလုိၾကီးမားတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းစုၾကီးကို ထူေထာင္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ အီးေမးလိပ္စာ ရွိရင္ ခင္ဗ်ား အခုေလာက္ဆို ဘယ္၀ေရာက္ေနၿပီလဲ မသိဘူး လို႔ ေအးဂ်င့္က ျပန္ေျပာတယ္။

သူက ခဏေလာက္စဥ္းစားၿပီး တကယ္လုိ႔သာ ငါ့မွာ အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုရွိခဲ့ရင္ အခုေလာက္ဆို Micro Soft မွာ အိမ္သာေဆးတဲ့လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနမွာ ေပါ့လို႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္…….

တကယ္လို႔သင့္မွာ အီးေမးလိပ္စာ တစ္ခုမရွိရင္လဲ အလုပ္ၾကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္……

တကယ္လုိ႔ သင္ဟာ ဒီပံုျပင္ေလးကို အီးေမးကေန လက္ခံရွိခဲ့တာဆုိရင္ သင္ဟာ မိးလွ်ံနာျဖစ္ဖုိ႔ထက္ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ပိုနီးစပ္ပါတယ္……

တကယ္ေတာ့ အင္တာနက္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ထဲက ျပသနာအားလံုးကို မေျဖရွင္းေပးႏုိင္ပါဘူး……



ဒီပံုျပင္ေလးကေတာ့ Metacafe မွာေတြ႕တဲ့ ပါ၀ါပြိဳင့္ေလးတစ္ခုကို တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ဘာသာျပန္ထားတာပါ။ ေအာ္ရင္ဂ်ယ္နယ္ကို ဒီေနရာမွာ သြားဖတ္လုိ႔ရပါတယ္

Read More...

Summary only...