ဖားကိုေျမြၿမိဳတာကို သင္ျမင္ဖူးပါသလား။ ထိုအခါ သင္ဘာလုပ္သလဲ........
ရန္ကုန္မွာေနသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဖားကိုေျမႊျမိဳသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ဖူးသူ နည္းလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္မွာေတာ့ ေျမြလည္းေပါ ဖားလည္း ေပါသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဖားအားေျမြကၿမိဳတာကို မၾကာခဏဆိုသလို ျမင္ဖူးပါသည္။
ဖားသည္ သာမန္အခ်ိန္တြင္ အံုးအြမ္အံုးအြမ္ဟု ေအာ္ေသာ္လည္း အႏၵရာယ္က်ေရာက္သည့္ အခါတြင္ အံုးအြမ္ အုံးအြမ္ဟု မေအာ္ေတာ့ပါ။ ပုရစ္ေအာ္သံႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာ အသံျဖင့္ေအာ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ပရစ္ေအာ္သံက ရွည္ၿပီး ဖားေအာ္သံက တို၍ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းထြက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဖားကို ေျမြၿမိဳသည့္အသံၾကားၿပီ ဆိုသည့္ႏွင့္ ခဲလံုးသို႔မဟုတ္ ဒုတ္ကို ကိုင္ၿပီး အသံၾကားရာတြင္ လိုက္ရွာပါသည္။ ေတြ႕ၿပီဆိုသည့္ႏွင့္ ေျမႊကိုခဲႏွင့္ပစ္ ဒုတ္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ဖားအသက္ကို ကယ္ေလ့ရွိသည္။ (ေျမြ၏ သေဘာသ၀သည္ အစာကို ခ်က္ျခင္းၿမိဳဳခ်ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ သူ႔အေပၚကို အႏၵရာယ္တစ္စံု တစ္ရာ က်ေရာက္လာသည့္ႏွင့္ ပါးစပ္ထဲက အစာကို ခ်က္ျခင္းေထြးထုတ္ၿပီး အသက္လႊတ္ေျပးတတ္သည့္ သဘာ၀ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အၾကံဳအရ ဖားသည္ ေျမြပါးစပ္မွ လႊတ္သည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္း ေျပးႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္မွ ေသသည္ရွင္သည္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါ)
ထိုအရြယ္က ငယ္ေသးလို႔လားမသိ ေျမြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္အျမင္ကတ္သည္။ လမ္းမွာ သူ႔ဖာသာသူ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႕လွ်င္ပင္ လိုက္ၿပီးရိုက္သတ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖားတစ္ေကာင္အား ျမိဳေနသည္ကို ျမင္၍ ဖားအား ကယ္ႏိုင္လိုက္လွ်င္ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ ေက်နပ္ပိတိျဖစ္ေလ့ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕အလည္မွာ ပန္းခ်ီဆိုင္းဘုတ္ေတြေရးေသာ ပန္ခ်ီဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ထိုပန္းခ်ီဆိုင္အနီးက ေရေျမာင္းေလး တစ္ခုမွာ လူေတြ ၀ိုင္အံုေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စပ္စုသူပီပီ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုလူအုပ္ထဲသို႔ တို႔ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တို႔ေ၀ွ႕ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတာက လက္မအရြယ္ေလာက္ရွိေသာ ေျမႊေသးေသးေလး တစ္ေကာင္က သူ႔ထက္အဆအမ်ားၾကီး ၾကီးေသာ ဖားတစ္ေကာင္ကို ကိုက္ၿပီး ကုန္းေပၚကို ဆြဲတင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေျမြကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ လက္က ယားေနၿပီ ထို႔ေၾကာင့္ ခဲတစ္လံုးကို ေကာက္ၿပီး ပစ္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို တားသည္။
“မလုပ္နဲ႔ ဒါသဘာ၀ပဲ သူ႔အစာကို သူ႔ဖာသာသူရွာစားတာ”
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီတုန္းက ခုႏွစ္တန္းေလာက္ပဲ ရွိေသးအတြက္ ကေလးရြယ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီဆရာကို ေၾကာက္၍သာ အသာေလးေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကေတာ့ ေျမြကိုခဲႏွင့္ ပစ္ခ်င္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မတတ္သာ၍ အမ်ားနည္းတူ ဆက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ေျမြေလးက ပိန္းရိုးေတြကို အားျပဳၿပီး ဆြဲတင္လိုက္ ဖား ရုန္းလိုက္လွ်င္ အားခ်င္းမမွ်သည့္အတြက္ ျပန္က်သြားလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေျမြက သူ႔အၿမီးကို ပိန္းရိုးေတြေပၚမွာ ၾကိဳးႏွင့္ခ်ီသလို ၿမဲေအာင္ ခ်ီထားၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲတင္ေတာ့ ဖားက ေရထဲကေန ကုန္းေပၚကိုပါ လာသည္။ ေျမြက ကုန္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဖားကို ဆြဲတင္သြားႏုိင္ၿပီလည္းဆိုေရာ ပန္ခ်ီဆရာလည္း ထြက္သြားသည္။ ပန္းခ်ီဆရာ ထြက္သြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမြကို ခဲႏွင့္စပစ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ခဲႏွင့္ ပစ္သည့္အတြက္ ေျမြက ဖားကို ပစ္ထားၿပီး ကိုယ္လႊတ္ရုန္းေျပးသြားသည္။ ကုန္းေပၚတြင္ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဖားကို တုတ္ႏွင့္ ကေလာ္ၿပီး ေျမာင္းထဲ ျပန္ခ်ထားခဲ့လိုက္သည္။
တစ္ေလာက ျပသနာ ေတာ္ေတာ္တက္လုိက္သည္။ သို႔ေပမယ့္ တက္သည့္ျပသနာက ကိုယ့္ျပသနာမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျပသနာ။ ေယက်ာၤးျဖစ္သူက ရႈပ္သည္။ မိန္းျဖစ္သူက ေယက်ာၤးရႈပ္တာကို လိုက္စံုစမ္းေနသည္။ အမွန္တုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ လင္ရယ္မယားရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ မကြဲေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို နည္းနည္းဆင္ခ်င္ဖုိ႔ သတိေပးသည္။ သူက သတိေပးလဲ ေပးငေပး သူ႔အက်င့္တုိင္း ေနျမဲတုိင္းေနသည္။
ျပသနာက တျဖည္းျဖည္းၾကီးလာတာအမွ် ေယက်ာၤးဘက္ကပဲ ပါရမလိုလို မိန္းဘက္ပဲ ပါရမလိုလို။ ေယက်ာၤးဘက္က ပါျပန္ရင္လဲ အိမ္ေထာင္မႈေဖာက္ျပန္တာၾကိးကို အားေပးရာေရာက္မည္။ အားမေပးပဲ သူလုပ္ေနတာကိုရပ္သြားေအာင္ ဇြတ္အတင္း လုိက္ဖ်က္ရေအာင္ကလဲ မဟုတ္တတ္။ ၾကာလာေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူက သူေယက်ာၤး ရႈပ္တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျမာက္ေပးလုိ႔ပဲ ျဖစ္တာလိုလို ဘာလိုလို ထင္လာသည္။ ေယက်ာၤးကလဲ သူရႈပ္တာ မိန္းမသိတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ သတင္းေပးလို႔ သိတာလိုလို ဘာလိုလို ထင္လာသည္။
အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေျမြကေန ဖားကို ျမိဳေနတာေတြ႕ရင္ ကယ္သင့္လား မကယ္သင့္လားဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာသည္။ အင္အားၾကီးသူက ႏွင့္ အင္အားနည္းသူ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ကယ္သင့္လား။ ပန္းခ်ီဆရာ ေျပာသလိုပဲ ဒါသဘာ၀ပဲ သူ႔အစာကို သူ႔ဖာသာရွာစားဆိုၿပီး ၾကည့္ေနသင့္လား။ ဘယ္ဟာမွန္လဲ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားတတ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ေရာက္လာၿပီးကတည္းက ဖားကေျမြကိုျမိဳတာ တစ္ခါမွမေတြ႕ရေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေနရာက ေျမြေတြဖားေတြနဲ႔ေ၀းေနလုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
