Art is My Life: May 2008

ဒဂံုဧရာ အေ၀းေျပးကြင္းကို ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို စျမင္ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရႈိက္ရႈိက္ၿပီး ငိုေနသည္။ ကားစီးဖို႕ ေစာင့္ဆိုင္ေနသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း ညိဳးငယ္ေနၾကသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနက၀င္ေတာ့မည္။ ၀င္လုဆဲ ေနလံုးႀကီးမွာ နီၾကန္႕ၾကန္႕ အေရာင္မ်ား ျဖာထြက္ေနသည္။ ညီအမ ျဖစ္ဟန္တူေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လက္ယွက္ထိုင္ကာ လက္ေလးေတြေပၚ ေခါင္းေလးေတြ တင္ၿပီး ၀င္လုဆဲ အနီေရာင္ေနလံုးႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။

ကားက ခုႏွစ္နာရီတြင္ထြက္မည္ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရေသးတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပတ္၀န္းက်င္နား တစ္၀ိုက္ကို ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ ဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႕ၾကည့္ရင္း ပတ္၀န္းက်င္က လူမ်ားကို အနည္းငယ္ စပ္စုၾကည့္မိသည္။

“အန္တီတို႕က ရန္ကုန္ကို ခဏလာတာ အိမ္မွာ သားသမီးနဲ႕ ေျမးေတြက်ရစ္တယ္။ ရြာကေတာ့ ရြားလံုးကၽြတ္သြားတယ္ ေျပာတာပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြကို ဘာအဆက္မွ မရေသးဘူး”

“ရြာမွက ပင္လယ္နားနီးေတာ့ ေရကန္ေတြကို အဓိကထား သံုးရတာေလ။ အခုအဲဒီေရကန္ေတြကို ပင္လယ္ေရနစ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကန္ေတြမွာ လူေသေတြ က်ေနေတာ့ ေရေသာက္ဖို႕ အဆင္မေျပဘူး”

“သားအႀကီးေကာင္နဲ႕ ေခၽြးမက ဆံပင္၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး ေလမတိုက္ခင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အလိုက လပြတၱာဘက္ကို ထြက္သြားတာေလ။ သတင္းမရလို႕ လိုက္ၾကည့္မလို႕”

* * * *

လပြတၱာကို သြားဖို႕ ျပင္ၿပီဆိုကတည္းက ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ ႀကိဳၿပီးျပင္ရသည္။ ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္မွာ တည္းရမည္ ဘယ္လိုစားရမည္။ ဘယ္ကို သြားၾကမည္ အစရွိသျဖင့္ ႀကိဳတင္ စံုစမ္းရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာၾကေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကုန္ၿပီ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူးတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း က်န္ပါေသးတယ္တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္က ပိုတယ္လို႕ မရွိေအာင္ ျပင္ဆင္သည့္ ေနျဖင့္ အဆိုးဆံုး အေျခအေနကို ႀကိဳၿပီး တြက္ဆထားၿပီး ျပင္ရသည္။

အကယ္၍ ရႊံ႕ေတာ့ထဲတြင္ အိပ္ရမည္ဆိုပါက အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ေရလံုေအာက္ခင္းစမ်ား၊ မိုးကာမ်ား၊ ေဖာ့ပန္းကန္မ်ား၊ ျခင္မကိုက္ေဆးမ်ား၊ ေတာစီးဖိနပ္မ်ား၊ မိုးကာအက်ၤီ မ်ားမွ အစ ဓာတ္မီး မီးျခစ္ ဖေရာင္းတိုင္ အစရွိေသာ စားဖို႕ ေနဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႕ လိုအပ္မည္ ထင္ေသာ ပစၥည္းေတြကို လိုက္၀ယ္ရသည္။

* * * *

မိုးက တျဖည္းျဖည္းခ်ဳပ္လာၿပီ။ မီးမလာေသာေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္လည္း မဲေမွာင္ေနသည္။ ကားဂိတ္တြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ ခရီးသည္မ်ားမွာလည္း လည္ပင္းရွည္ေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေျခာက္နာရီခြဲ ထြက္ပါမည္ ဆိုေသာကားသည္ ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္သည္အထိ ဂိတ္သို႕ ေရာက္ရွိလာျခင္း မရွိေသး။

ကားဂိတ္ထဲတြင္ ၾကားရေသာ သတင္းမ်ားအရ လပြတၱာတြင္ ေသာက္သံုးေရအတြက္ အခက္အခဲ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနဟန္ တူသည္။ ထိုၿမိဳ႕အနီးနားတစ္၀ိုက္ရွိ ေက်းရြာမ်ားမွာ ပင္လယ္နားနီးျခင္းေၾကာင့္ ေျမေအာက္ေရ မရႏိုင္ပဲ မိုးေရခံ ေရကန္မ်ားကို အားထား ေသာက္သံုးၾကရသည္။ ယခုေတာ့ ထိုကန္မ်ားကို ပင္လယ္ေရ လြမ္းသြားၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ ကန္မ်ားအတြင္းတြင္ လူေသမ်ား က်ေနေသာေၾကာင့္ ေသာက္သံုးေရ ရရွိဖို႕ရာ အခက္ခဲ ျဖစ္ေနသည္ဟု ေဒသခံေတြက ေျပာၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္စာ အတြက္ ေရသန္႕ဘူး ငါးပါကင္စီ ၀ယ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ေရ ရွားသည္ဆိုေသာ သတင္းကို ၾကားသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပါလာေသာ သူငယ္ခ်င္းက ေရကို ရႏိုင္သမွ် ထပ္၀ယ္သြား ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒုကၡသည္အားလံုးးအတြက္ မေပးႏိုင္သည့္တိုင္ ကိုယ္ႏွင့္နီးစပ္ရာ ဒုကၡသည္မ်ားကို ေ၀ငွေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကားမထြက္ေသးသည့္ အတူတူ ေရ၀ယ္ရန္အတြက္ ဒဂံုဧရာ အေ၀းေျပး၀င္း အတြင္း လိုက္ရွာၾကည့္မိၾကသည္။

ဒဂုံဧရာ အေ၀းေျပး၀င္းအတြင္းမွာ ရွိေသာ ဆိုင္မ်ားကို ေရဘူး လိုက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ေရတစ္ဘူးကို ငါးရာ လံုး၀ ေလွ်ာ့၍ မရဟု ဆိုၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္ေရာင္းဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး လႈဖို႕ပါဟု ေျပာေတာ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က ေလးရာ ႏွင့္ထားေပးမည္ သူယူထားရသည့္ ေစ်းမွာလည္း ျမွင့္ေနသျဖင့္ ဒီထက္ေလွ်ာ့၍ မရႏိုင္ေတာ့ဟု ဆိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က လႈဖို႕ ရာအတြက္ ၀ယ္သည္ဟု ဆိုေသာ အသံကို ၾကားသည့္အခါ ေဘးခ်င္းကပ္ ဆိုင္က ေရတစ္ဘူးကို အရင္းအတိုင္း သံုးရာႏႈန္းျဖင့္ ေပးပါဟု ဆိုသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ထိုဆိုင္တြင္ရွိေသာ ေရဘူးေျခာက္ကဒ္ စလံုးကို ၀ယ္ၿပီး ကားဂိတ္ရွိရာ ဆီသို႕ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

ထိုေန႕ညစာကိုေတာ့ ဒဂံုဧရာ အေ၀းေျပး၀င္းထဲ မွာပဲ စားၾကလိုက္ၿပီး၊ ကားလာေအာင္ ဆက္ေစာင့္ေနသည္။ ေျခာက္နာရီခြဲတြင္ ထြက္ပါမည္ဆိုေသာ ကားက ညရွစ္နာရီ ထိုးခါနီးမွ ကား၀င္းအတြင္းသို႕ ေရာက္လာသည္။ ကားလာသည္ ဆိုသည္ႏွင့္ ကားဂိတ္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက အထုပ္အပိုးကိုယ္စီဆြဲကာ ကားဆီသို႕ တန္းေျပးၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕က ေနာက္ဆံုးခံုနားတြင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရင္တက္ရသည္။ ကားမွာ မွန္လံုး အဲကြန္းကား အမ်ိဳးစား ျဖစ္ၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စုတ္ေနၿပီကာ အဲကြန္းမပါရံုမွ်မက ထိုင္ခံုမ်ားမွာလည္း ရြဲ႕ေစာင္းေနသည္။ ထိုင္ခံုလူေစ့သြားေသာ အခါ ၾကားခံုသမားမ်ားကို တင္သည္။ ကားတစ္စီးစာ လမ္းၾကားေလးမွာ လူ ၂၈ ေယာက္ ပါေအာင္ တင္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ၾကားခံုမ်ားမွာ တစ္ခံုႏွင့္ႏွင့္ တစ္ခံု အရမ္းစိတ္လြန္းၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္ခြင္ထဲသို႕ ထည့္ထိုင္ၾကရသည္။ ရာသီဥတု ပူပူတြင္ မွန္လံုးကားတြင္း၌ လူမ်ား ျပည့္ၾကပ္စြာ ထိုင္ရျခင္းေၾကာင့္ ပူအိုက္ၿပီး ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္သည္။

ကိုးနာရီထိုးခါနီးေတာ့ ကားေတာ့ထြက္သည္။ ကားထြက္ေတာ့မွ ျပဴတင္းေပါက္ ေလးေတြက ေလ၀င္ၿပီး အအိုက္သက္သာ သလိုရွိလာသည္။ ကားက အေ၀းေျပး၀င္းမွ ထြက္ၿပီး မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ အၾကာပဲရွိေသးသည္ ထိုးရပ္က ပ်က္သြားသည္။ ထိုေနရာတြင္ တစ္နာရီခြဲခန္႕ၾကာ ၿပီးေနာက္ ဆက္လက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ေညာင္တုန္းတံတား ေက်ာ္ေတာ့ လဘက္ရည္ ေသာက္ဆိုၿပီး ကားကိုခဏနားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကေတာ့ ဆိုင္အတြင္းသို႕ ၀င္ကာ စားၾကေသာက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စားခ်င္စိတ္မရွိသျဖင့္ ဘာမွ မစားပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။

လကၻရည္ေသာက္ဖုိ႕ ဟုဆိုၿပီး ကားရပ္နားခ်ိန္မွာ တစ္နာရီေက်ာ္သြားၿပီ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကားက တုတ္တုတ္မွ မလုပ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဘူးသေလာက္ လဘက္ရည္ ေသာက္ဖို႕ ကားရပ္တာ ယခုလို မၾကာေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကားေနာက္ေဘး သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္ အတိုင္းပဲ၊ ကားေလအိတ္ေပါက္လို႕ ျပန္တယ္တဲ့ေလ။ အဲဒီေနရာမွာ သံုးနာရီေလာက္ ျပင္ၿပီး ကားကို ဆက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကားေမာင္းခ်ိန္ တစ္နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ရွိေသးသည္။ ကားက ထပ္ရပ္သြားျပန္သည္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလည္းဟု ကားေပၚက ခရီးသည္မ်ားက ျငိမ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ လမ္းလည္ေခါင္ခုံမ်ားမွပါ လူျပည့္ညပ္ေနေအာင္ တင္ထားသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံု ကားေပၚသို႕ အတက္အဆင္း လုပ္ရတာ မလြယ္လွေပ ထို႕ေၾကာင့္ ခရီးသည္မ်ား ျငိမ္ေစာင့္ကာ ထိုင္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ ၾကာသည္အထိ မည္သို႕မွ် ထူးျခားလာျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ခရီးသည္အားလံုးက ဆင္းမယ္ေဟ့ ဆင္းမယ္ေဟ့ဟု ေအာ္ၿပီး ေအာက္သို႕ ဇြတ္အတင္း ဆင္းၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုက္ဆင္းၾကည့္ေတာ့ ကားဘီးေပါက္သြားတာ ၾကာဦးမည္တဲ့။

ကားစပါယ္ရာမ်ား လုပ္ေပါက္ကေတာ့ ကိုယ္နယ္မွာသာဆိုရင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ရိုက္ပစ္လုိက္ခ်င္စရာ ေကာင္းသည္။ ကားဘီးေပါက္လို႕ ၾကာဦးမည္ဆိုလည္း ၾကာဦးမည္ ေအာက္ကို ေျခခင္းလက္သာ ခဏဆင္းႏိုင္သည္ နည္းနည္းပါးပါး ျပန္ေျပာဖို႕ေကာင္းသည္။ အခုေတာ့ ခ်က္ျခင္းပဲ ျပန္ထြက္မွာလို ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ ဘာမွ မေျပာပဲေနသည္။

ေအာက္မွာ ခဏေလာက္ဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ေနာက္ အိပ္ခ်င္သလိုလို ရွိလာတာေၾကာင့္ ကားေပၚျပန္တက္ၿပီး အိပ္လိုက္သည္။ ေ၀လီ ေ၀လင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညက ကားဘီးေပါက္သည့္ ေနရာမွာပဲ ရွိေသးသည္။

ထုိေန႕သည္ ေမလ ဆယ္ရက္ေန႕ မနက္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ လြင့္လာသည့္ မဲရံုကို သြားၾကပါစို႕ ဆိုေသာ သီခ်င္းသံကို ၾကားေနရသည္။ ေဘးနားေလးတြင္ Max Myanmar ကုမဏီ ဧရာ၀တီတိုင္း ေလေဘး ကယ္ဆယ္ေရးဟု ေရးထားသည့္ ကားတန္းႀကီး ရပ္ထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။

ဆက္လက္ေရးသားပါမည္ ..................